สวัสดีค่ะ ชื่อตาลค่ะ(นามสมมุตินะ) พอดีว่างๆอยู่ก็เลย อยากบันทึกเหตการต่างๆนาๆใน ชีวิตและความรักตั้งแต่มัธยม มาละกันนะ. หากมีอะไรผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยมา ณที่นี้ด้วยน่ะค่ะพอดีนี้เป็นกระทู้แรก^^. เรื่องมีอยู่ว่า:
  ตอนเรียนมัธยม มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาชอบ (ไม่รู้ชอบจริงอะเปล่า เพื่อนเขาแชวเรากับเขาบ่อยมากก็เลยคิดว่าพี่เขาชอบ แค่นั้นล่ะ😁) แรกๆเราก็ไม่สนใจน่ะ หลังๆก็ยิ้ม ให้บ้าง แต่เพื่อนพี่เล่นแชวนานเกีนเป็นปี แชวเรากับพี่เขาแทบทุกวี่ทุกวัน ทุก ครั้งที่เห็นหน้าเรา ตั้งแต่ เราเรียนอยู่ ม.2 ยัน ม.4!! นานขะหนาดนี้น้องก็หวั่นไหวเป็นน่ะพี่. เราแทนชื่อพี่เค้าว่า: พี่กาน ละกัล. พี่กานมีเพื่อนสนิท 4-5 คนไปด้วยกันตลอด เวลาไปเรียนก็จะไปรับ-ส่ง-เที่ยว ด้วยกัน พวกเขารักกันดีมาก ปลื้มแก๊งนี้จริงๆรักกันดีมาก แต่การแต่งตัวช่างขัดกันจริงๆ พี่กาน, พี่เชี้ยว, พี่อาม สามคนนี้ดูดีน่ะพูดจาแต่งตัวเหมือนคุณหนูหน่อยๆ ส่วน พี่อาร์, พี่อี๊ด, พี่โจ เหมือนนักเรียนชอบแหกกฎอ่ะ นึกออกป่ะ? แต่ทั้ง 5 คนชอบแกล้งเราด้วยคำพูดทังที่ไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่รู้ว่าเป็นไร เราสวยหรือ ขี้เหร่?? เราก็เลี่มสำรวจตัวเองดิ เราเลี่มไม่หมั่นใจ ส่วนใหญ่เห็น เวลาผู้ชายแชว มักจะแชวแต่ผู้หญิง 2 ประเพดเนี่ย สวยกับไม่สวย ส่วนเรา เราว่าตัวเองก็ไม่ได้สวยพอที่ผู้ชายจะมาแชว เลยคิดว่า เขาคงเห็นว่า กลับบ้านทางเดียวกันก็เลยแชวมั้ง แถมเรียน รร เดียวกันด้วย แต่คนอื่นก็มีมัยไม่แชวหว่ะ กูเบื่อ!! ไม่อยากหลงตัวเองเว้ยยย. อ่านเรื่องผู้ชายแล้วมาเรื่องเราบ้าง เราตอน ม.3 มีเพื่อนอยู่กลุ่มนึ่ง มี6 คนเหมือนกันหญิง 4 ตัวมีชื่อว่า: ปิ่น, ป่าน, ฟาง, เอ็ม ส่วนผู้ชาย 2 คนชื่อว่า: Kกับ J (ไม่มีเพศที่สามสี่แต่อย่างใด) เลยทำให้กลุ่มเราเป็นกลุ่มเฮฮาแบบเงียบๆ ไม่ค่อยสนใจใคร และไม่ค่อยมีใครสนใจ สักเท่าไหร่ เราสนใจอย่างเดียวคือครู ทุกๆท่าน ที่เข้าสอนหนังสือให้แก่เรา จนทำให้มีทังคนที่ชอบและคนเหม็นขี้หน้าพวกเรา แต่ก็น่ะ ตอนนั้นจะไปสนใจอะไร นอกจาก ไปเรียน-บ้าน-ที่เรียนพิเศษ และก็ตลาดนัด555 ส่วนใหญ่เราก็ไปแต่กลุ่มเราเองไง ไม่เคยชวนใครเพี่มถ้าจะชวนก็ชวนแค่ ครูกับรุ่นพี่ ม.5 ที่รู้จักกันไม่กี่คนก้อพี่ชายเรากับเพื่อนๆ พวกเราสนิทกับ ครูที่สอนเรา เกือบทุกคน เวลากินข้าวบางทีก็ยังไปขอข้าวครูกินเลย แฮ่ๆ. แต่เราเรียนไม่เกั่งหรอก แค่ชอบเวลา ครูสอน รู้สึกว่ามันน่าฟังมากๆจนเราอยากเรียนเกั่ง อยากเป็นครู ไม่เคยเรียนกับครู ที่น่าเรียนเท่าปีนี้จริงๆ รู้สึกโชคดีมากๆที่มาเรียน รร นี้ รัก รร นี้มาก ครูเปี่ยนพวกเราจริงๆเมื่อก่อน ตาล ไม่ชอบไป รร ที่จริงชอบโดดเรียนด้วยช้ำจะเรียนเฉพาะ วิชา ที่ชอบเท่านั้น ก็กลายมาเป็นไปเรียนทุกวัน แต่ยังติดตรงที่ชอบไปสายนะ นอนดึก เพราะติดการ์ตูนชอบดูการ์ตูนมากกก เลยไปสาย คนใน รร เรามองเราช่างกงกันข้ามกับ ตัวตนที่แท้จริงของเราซะเหลือเกีน. สึบต่อเรื่องผู้ชายกัน พี่กานชอบเตะบอล เห็นบ่อย. มีวันหนึ่ง ชึ่งเป็นใกล้จะสอบ ปิดเทอม เราเล่นเกมส์เพีนไปหน่อย เพื่อนกลับหมด ปรกติก็เป็นคนมาเรียนช้ากลับบ้านก็ช้า เพราะมีเรียนพิเศษ แต่นั้นยุด ครูไม่สบายเป็นหวัด มีอาการน้ำมูกไหร ปวดศีรษะ และเป็นไข้ใช้ทิฟฟี่แผงสีเขียว ทิฟฟี่... ไม่ใช่ล่ะ. ต่อ เราเลยขอเล่นให้สะใจตัวเองหน่อยแฮ่ะๆ หลังเลีกเล่นเกมส์ เราก็ออก ปิดไฟปิดประตูห้องเรียน ตอนยืนปิดประตูก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังเดีนขื้นบันได เราก็ไม่ได้เอ่ะใจอ่ะไรเลยเดีนลงมาจนถึงหน้าตึก แต่หากุญแจบ้านไม่เจอ เราค้นกระเป๋า ค้นยังไงก็ไม่เจอ เลยตัดสินใจวิ่งขื้นห้องเรียนอีกครั้ง ในขณะที่กำลังวิ่งขื้นไปเราก็เจอ.. พี่กานกำลังเดีนลงมา ห้องเรียนเราอยู่ชั้น 3 ห้องพี่เค้าอยู่ชั้น 2 เราเจอเค้าระว่าง ชั้น2-3 พี่เขาลจะลงเราจะขึ้น ในตอนนั้นหัวใจ นี้วาบเตั้นแรงสุดๆ ตุบๆๆ💓💓 เราตั้งสะติแล้วเดีนสวนพี่กานขี้นไปได้ ประมาน 3-4 ขั้น.
พี่กาน: ตาล..!!
เรา: ....
ยุดเดีน ไม่หันหลังไม่ตอบ ถ้าหันไปจะทำหน้ายังไง ถ้าตอบไป เสียงสั่นล่ะ เดียวพี่กานเขาหาว่า เราเขีนเขาน่ะ โอ๊ยยยย ทำไงดี.
พี่กาน: จะไปไหนเหรอ ข้างบนไม่มีใครแล้วนะ.
(พี่เขาอาดมาตวจมั้ง)
เรา:  ลืมกุญแจน่ะ เลยว่าจะขื้นไปหาที่ห้องเรียนเพื่อเจอ.
พี่กาน:  อ่อ... ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย??
เรา: ไม่เป็นไรค่ะ.
พี่กานยังไม่ทันพูดอะไร เราก็รีบเดีนขื้นไปเลย ก็เจอกุญแจตกอยู่พื้น ตงที่เรานั่งพอดี เราเดีนออกมาก็ไม่เจอพี่เค้าแล้ว ไม่รู้ไปไหนไวจริงๆ เราก็แอบ มองช้าย-ขวาอยู่น่ะ แต่ไม่เห็นพี่เค้าเลยเดีนออกจาก รร. เรารู้สึกหิวเลยไปหานั่งกินขนมชัก 20 นาที ค่อยกลับบ้านละกัน(คนเดียวก็จะไป) ไปเจอร้านเค้กเปีดใหม่ ลองเข้าดีกว่า(เพราะคนไม่ค่อยมี)แต่ร้านสวยน่ะ ไอเดียการตกแต่งดีมากๆ เค้กก็อะร่อยดีเรานั่งอ่านการ์ตูนดูนู่นนี่ เล่นเกมส์จับคู่ในโทรศัพบ้างสะไหมนั้นคือ i-mobile จร้า เล่นทังวันแบัดก็ไม่หมด555+. ถึงเวลากลับบ้าน เราไปจ่ายตังค์ กำลังจะเดีนออกจากร้าน.
  ??: ตาล..
เสียงผู้ชาย ใครหวะ เราหันไปดู.
เรา:......
อ้าวเฮ้ย พี่กาน มาแต่เมื่อไหร่?!
พี่กาน: จะกลับแล้วเหรอ?
เรา: อืมม
พี่กาน:  รอแปบ1 ได้ป่ะ?
เขาก็เดีนไปจ่ายเงิน แล้วก็เดีนมาหาเรา
พี่กาน:  ขอเดีนด้วยได้มั้ย?
เรา: ก้อ..ได้..ค่ะ
😱😱 ใจสั่นสะท้านยันรูขุมขน. เขาชวนกูคุยด้วย☺️☺️ พยายามบอกตัวเองว่า อย่าเขีนน่ะ อิตาลอย่าเขีน อย่าหลุดเขีนเด็ดขาด. ห่าต้องหลุดไปแล้วแน่ๆ กูจะทำไงหว่ะ ยังไม่ทันตั้งตัวเลย.
พี่กาน:  กุญแจบ้านหาเจอมั้ย?
เรา: ค่ะ
ถามคำตอบคำละกัลเดียวเสียงสั่นหลุดออกไป อร๊ายยยเขีนสัส! ว่าแต่จะมาถามไรตอนนี้ฟ่ะ?
พี่กาน: .......
เราเงียบ เขาก็เงียบไปสักพักแล้วก็พูดต่อว่า: พรุ่งนี้มีเรียนไรบ้าง?
เรา: คณิตกับพละ...
พี่กาน:  เดีนมา รร ทุกวันเลยเหรอ?
เรา: บางวันก็ขี่จักรยานค่ะ
บ้านเราอยู่ไม่ไกลจาก รร แค่ 300m เองก็เลยปั่นจักรยานไป วันไหนจักรยานพังก็เดีน ไป ไม่ได้ไปกับพี่หรอก เพราะอานจักรยานมีแค่ที่เดียว ถ้าวันไหนเราไปสาย พี่ชายไปเช้าหน่อยพี่ก็จะเดีนไป ให้เราขี่จักรยานเค้าไปแถม ปรับอานไว้ให้ด้วยก็เราเตี้ยนิ (มีความเสยสละและใจดีหน่อยๆ)
พี่กาน: ทำมัยวันนี้เดีนล่ะ?
เรา: จักรยาน พังอ่ะไม่ได้ช่อม
พี่กาน: ให้เดีนเป็นเพื่อนน่ะ
ในใจก็มีคนเดีนด้วยก็ดีน่ะ อิอิ แต่..
เรา: ไม่เป็นไร
พี่กาน: ......อืมม
เฮ้ยเราเสียมารยาทหรือเปล่า?? รู้สึกเหมือนเราบอกเขาว่า อย่ามายุ่งยังไงไม่รู้ เขาจะคิดมากไหมน่ะ เราคิดไปเดีนไป แล้วเหลือบตาไปมองเขา อ้าว.. หายไปไหนแล้ว เขายุดเดีนแล้วแน่ๆ อย่าหันกลับไปดูน่ะตาล อย่าหันๆๆ โอ้ยยย กูเป็นบ้าไรเนี่ย คิดไรอยู่ เขาแค่ทักเฉยๆ จะคิดมากทำไม?โอ้ยยยเป็นเด็กเป็นเล็กหัดคิดไรแบบนี้ อิบ้า(รู้สึกว่าตัวเองเลี่มบ้าเข้าจริงๆแล้ว) แต่ยังหันไปดูน่ะว่าเขาอยู่ตรงไหนแล้ว พอหันไปก็เห็นเขาเดีนกลับไปไกลจากเรามากแล้วเราเดีนมาไกลขะหนาดนี้แล้ว?... ว้าาา.. ไม่น่าเลยเรา เราเดีนไปด้วยหันไปดูข้างหลังด้วยเลยชนป้ายจราจร สัส!! คนที่อยู่ในเหตการวันนั้นก็ขรรมชิจ่ะทำไรอยู่ มีความอับอายอย่างมาก บอกตัวเองว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไป ตรูจะตื่นเช้าไปชอยอื่น!!.