คือเรากับพี่ที่ร่วมงาน มาชื้อเสื้อผ้าที่ร้านแห่งหนึ่ง เขาขายกันแบบพ่อ,แม่ ,ลูกช่วยกันขาย เราเป็นคนอ้วน ที่ผ่านมาชื้อที่ร้านอื่นก็ชื้อแบบไม่เลือกนานเพราะเกรงใจแม่ค้า แต่เอากลับมาบ้านแล้วไม่ถูกใจ.

มาครั้งนี้คิดว่าจะไม่ทำให้ตัวเองผิดหวัง เลยลองใส่ที่ร้าน  แต่ตัวแรกมันไม่พอดี เราคิดว่าถ้ามันมีตัวที่ใหญ่กว่านี้อีกนิสหนึ่งก็ได้แล้ว เราก็เลยเอาออกมาวัดกับตัวอื่นดู แต่แล้วก็มีแต่ตัวเท่ากันก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่เอา คิดไว้แล้วว่าต้องไดชื้อตาม มารยาทก็เลยเลือกชุดไปฝากย่าชุดหนึ่ง คิดแล้วก็นึกเสียดายกางเกงเลยกลับเข้าไปดูใหม่ พี่ที่มาด้วยกันเค้าก็ทักว่าเสร็จหรือยัง ป้าเจ้าของร้านก็ตะโกนว่า "เลือกอยู่นั่นแหล่ะไม่ต้องกลับบ้านหรอก"  คือเราตกใจมาก!! อยากจะบอกว่าถ้าไม่ใช่เราคงไม่เข้าใจ คนอ้วนต้องใช้เวลาจริงๆ มันยากนะเวลาหาเสื้อผ้าใส่ให้เหมาสมอ่ะ เราถอดใจมากเลยเดีนออกมาจ่ายเงินค่าชุดของย่าที่เลือกไว้ ป้าแกก็ถามว่า"แล้วกางเกงไม่เอาหรอ" ตอนนั้นน้ำเสียงเหมือนจะโกรธ เราเป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้วก็เลยตัดสินใจว่าต้องชื้อ ก็เลยเอาตัวหนึ่ง คิดในใจว่าช่างมัน ทีนี้เดีนออกมา ระหว่างทางก็เลือกเสื้ออีกจะชื้อให้แม่ ได้ยินเสียงชุบชิบของครอบครัวเจ้าของร้าน สายตาทุกคนมองมาที่เรา คิดล่ะว่าต้องด่าแน่นอน เราเลยโกรธละ  ไม่ชื้ออีกแล้ว เดีนไปจ่ายเงินแล้วออกมา ป้าแกก็เดีนมามองหน้าแล้วเดีนกลับไปพูดกับครอบครัวอีก สายตาพวกนั้นหน้ารังเกลียดมาก จนเรารู้สึกไม่ดีเลย.