พระภิกษุรูปนี้ ท่านบวชเข้ามาแล้วก็ไม่ค่อยได้ขวนขวายในการศึกษาพระธรรมวินัย ปล่อยวันคืนให้ล่วงไปกับการพูดคุยสนทนากัน มีความยินดีในการคลุกคลีด้วยหมู่ ชอบเพ้อเจ้อไปเรื่อย  เวลามีญาติโยมมาก็หลบลงในตุ่ม โยมมาดูที่ในกุฏิมองไม่เห็นท่าน จึงถามสามเณรว่า พระเถระอยู่ไหน สามเณรตอบว่า “ท่านอยู่ในกุฏินั่นแหละ”

     ในระหว่างที่ญาติโยมไปสนทนาไต่ถามสามเณร ท่านจึงรีบขึ้นมาจากตุ่ม ทำทีว่านั่งเจริญสมาธิภาวนาอยู่บนตั่ง เมื่อสามเณรพาโยมเข้าไปดูอีกที  ก็เห็นท่านนั่งอยู่จริงๆ จึงบังเกิดความอัศจรรย์ใจและเลื่อมใสเป็นอย่างมาก  เข้าไปกราบเรียนถามตามที่ตนสงสัยว่า

     “ข้าแต่พระเถระเจ้า เมื่อสักครู่นี้ พวกข้าพเจ้าพากันเข้ามาในที่นี้ ไม่เห็นพระเถระอยู่ในกุฏินี้เลย น่าอัศจรรย์แท้ บัดนี้ท่านมานั่งอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร”  พระเถระกล่าวว่า “เป็นธรรมดาว่า สมณะในศาสนานี้ย่อมทำในสิ่งที่เหนือวิสัยได้ การที่ท่านจะอยู่หรือไปใครๆ ไม่ควรคิด เพราะวิสัยของสมณะย่อมเหนือการคาดเดาของปุถุชน”

     เมื่อญาติโยมฟังแล้วก็เข้าใจว่า ท่านเป็นผู้มีคุณวิเศษได้บรรลุพระอรหันต์ ตั้งแต่นั้นมาลาภสักการะก็เกิดขึ้น ชื่อเสียงของท่านจึงระบือลือเลื่องไปไกล ศรัทธามหาชนหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย

     ครั้นท่านละโลกก็ไปสู่อบาย เพราะความหมองใจที่มีจนกระทั่งหมดอายุขัย ความฟุ้งซ่านของจิตที่ไม่ได้อบรม ทำให้ท่านเป็นคนเพ้อเจ้อ หลอกลวงผู้อื่น เพียงเพื่อตนจะได้ภาคภูมิใจในความเป็นอรหันต์จอมปลอม