นทุกๆวันเราก็มีคนให้แชร์ความรู้สึก สุขบ้างทุกข์บ้างแบ่งปันกัน ระบายให้ใครคนนึงฟังได้ แต่ในทุกวันนี้ พ่อก็เสียไปแล้ว แม่ก็ไม่ได้อยู่บ้าน ส่วนแฟน อย่าว่าแต่แฟนเลยแค่คนคุยยังไม่มีเลยด้วยความที่หน้าตา รูปร่างคอนข้างแย่มาก!! มักจะไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว  ทุกวันนี้พอมีเรื่องเข้ามาก็เหมือนคนบ้านั่งพูดคนเดียว คิดคนเดียว บางทีก้เครียดๆก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง จนบ้างทีก็คิดว่าตัวเองเริ่มบ้าแล้ว แต่ก็พยายามทำเหมือนคนปกติทั่วไป ถามว่ามีเพื่อนไหมก็มี แต่ทุกเรื่องมันก็ไม่สามารถเล่าให้เพื่อนฟังได้ และอีกอย่างเพื่อนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยจะว่างกัน เราก็เลยรู้สึกไม่อยากรบกวนใคร ก็เก็บๆปัญหาไว้ ถึงเวลาแก้ปัญหาได้เมื่อไรก็ค่อยแก้มัน
  ทุกวันนี้ความรู้สึกที่ดีมันก็มีอยู่มากแต่อยู่เหมือนคล้ายๆมีควันมาบดบัง มันเลยรู้สึกหมองๆ สุขไม่เต็มที่ สุขไม่สุด และมักจะเก็ตความรู้สึกที่แย่ค่อนข้างเร็ว หรือบางทีก็กลัวความสุขที่มันสุขมากๆเพราะรู้ว่าเวลาต่อไปต่อจากนี้มันจะทุกข์มากๆแน่ๆ และก็จะเช่นนี้ซ้ำๆบ่อยครั้งและเป็นประจำ
   ใครที่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ก้าวผ่านมันมาได้อย่างไร