ด้วยที่ว่าวิธีการเรียนรู้บ้านเรายังไม่ค่อยนิยมส่งเสริมความกล้าคิดกล้าถามกล้าตั้งประเด็นถกเถียงกล้าแสดงออกมากนัก เราเลยไม่ค่อยกล้าถาม สังเกตได้จาก ตอนเรียน จะไม่ค่อยมีใครกล้าถามในชั้นเรียน กลัวคนอื่นมอ

ที่ทำงานเราเป็นบริษัทที่เวลาใช้ลาป่วย 1 วัน จะต้องมีใบรับรองแพทย์เพื่อมาลงระบบเป็นหลักฐานว่าเราไปหาหมอจริงๆ ซึ่งเขาก็คงเป็นห่วงพนักงาน (แหละมั้ง) กลัวพนักงานจะไม่ได้รับการดูแลรักษา จึงเป็นเหตุให้ต้องข

วันนี้เราไปทำธุระแถวสยาม ระหว่างรอ เลยว่าจะแถวเครื่องสำอางซะหน่อย. เคยผ่านร้านนี้หลายครั้งแล้วแต่ไม่ได้แวะ คนเยอะนิดหน่อย เราอยากได้ อายแชร์โดของ cartric เห็นน้องเมอา เคยรีวิวแต่งหน้าสวยดี ถูกด้วย เด

โดนแม่พูดจาอ้อมๆ เกือบทุกวัน ทำนองว่า คนโง่มันจะอย่างนั้นอย่างนี้ เทียบกับลูกคนอื่นเขาทำงานนั่นนี่ เวลาคุยกับเพื่อนแล้วอายเวลาที่เพื่อนบอกว่าลูกเขาทำงานอะไรกัน ตอนนี้(แม่)เครียดจนจะเป็นซึมเศร้าอยู่แล้

แกเป็นผู้ชายมีแรงเยอะ ทุกคนทำอะไรก็ต้องถูกใจแก ถ้าไม่ถูกใจก็โวยวายหาไม้มาตีอย่างกับคนบ้า น่าเกลียดจริงๆ น่าอายมากด้วย น่าอายที่สุดเวลาแกโวยวายคนในบ้าน โวยวายเสียงดังไปบ้าน4บ้าน5 ไม่เกรงใจ เอาไม้ทุบกระ

รู้สึกวนเวียนคิดถึง เข้าไปดูอยู่แต่ไลน์เค้าทั้งวัน รู้สึกอยากอธิบาย อยากคุย แต่ไปไล่ย้อนดูที่เคยๆคุยกัน ทำให้คิดได้ว่าเค้าไม่ได้สนใจ หรือแคร์อะไรเราเลย ก็จะวนกลับมาบอกตัวเองว่า พอๆๆๆ หยุดดู หยุดส่อง ล

ยาวหน่อยนะคะเราอยากรู้ว่าเพื่อนๆคิดยังไงกันค่ะ เรากับเพื่อนในกลุ่มมีกันอยู่4คนรวมเอาเราด้วย เรื่องมีอยู่ว่าตั้งแต่เปิดเทอมมาเราไม่ได้ไปเรียนเลยค่ะเพราะตัดสินใจว่าจะลาออกแล้วกลับไปเรียนนอกระบบด้วยเหตุ

จขกท เพิ่งอกหักมา บอกเลิกเขาเองแต่เจ็บเอง 5555 ถ้านับเอาที่อินๆ นี่ก็คนที่สามแล้ว อายุก็30แล้ว คนในนี้รอนานไหมคะกว่าจะเจอคนที่ใช่