สวัสดีทุกๆคนนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนู ถ้าผิดพลาดหรือแท็กห้องผิดประการใด ต้องขออภัยด้วยนะคะ
(ไม่รู้ว่าจะตั้งหัวข้อว่าอะไร ขอโทษด้วยนะคะ)
เรื่องที่เกิดขึ้น เกิดเป็นคำถามในใจหนูมาตลอดจนถึงปัจจุบัน จนวันนี้หนูตัดสินใจที่จะมาถามพี่ๆที่โตกว่าหนู และ มีประสบการณ์มากกว่าหนู
ตอนช่วงมัธยมต้น หนูเข้าเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดเล็กๆจังหวัดหนึ่ง ตัวหนูเป็นคนที่กล้าแสดงออกระดับเกินร้อย ความหน้าด้านนี่เหมือนตึกร้อยชั้น เป็นเด็กร่าเริง เข้ากับคนง่าย อัธยาศัยดี ช่วงนั้นกำลังเป็นเด็กโลกสวยเลยค่ะ มองโลกในแง่ดีขั้นสุด เป็นเด็กกิจกรรมชอบทำกิจกรรมมากๆค่ะ ทั้งเรียน กีฬา เสนอตัวไปหมดทุกอย่างค่ะ พอตอนช่วงพัก จะมีสนามเปตองที่คนเค้าไม่ใช้กัน พวกหนูจะไปนั่งแถวนั้นประจำ คือหนูก็ชอบเต้นไงคะ ก็จะเต้นประจำเหมือนคนบ้า ซึ่งทุกคนเห็นช่วงแรกๆก็ไม่ชินกันหรอกค่ะ มองไปมองมาก็จะเห็นหนูเต้นทุกวันจนชินกันไปเอง
ทุกอย่างเรียบง่ายจนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นสัปดาห์ห้องสมุดค่ะ สัปดาห์นี้ก็จะมีช่วงที่นักเรียนสามารถเขียนจดหมายไปหาใครก็ได้ในโรงเรียน จะใส่ชื่อคนส่งหรือไม่ก็ได้ค่ะ เป็นอะไรที่น่ารักมาก เพราะเพื่อนสนิทก็ส่งมาให้แล้วก็มีคำหวานๆน่ารักตามสไตล์ของเด็กหญิงโลกสวย แต่วันผ่านไป ก็เป็นเหมือนวันปกติของหนู แต่วันนั้นหนูก็ได้รับจดหมาย เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยค่ะ กับคำด่ามากมายที่พรั่งพรูออกมาจากตัวหนังสือ ตอนนั้นรู้สึกช็อก นี่พิมพ์ไปก็รู้สึกแย่เหมือนกัน จากเด็กที่ร่าเริง ก็กลายเป็นเด็กที่จมกับความเครียดและกังวลไปตลอดหนึ่งเดือน เพราะคำพูดของใครก็ไม่รู้ แต่กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้หนูแทบแย่เลยค่ะ ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ครู แล้วก็ครอบครัวที่ให้กำลังใจกว่าจะกลับมาเป็นคนร่าเริงได้
ในจดหมายนั้นเป็นคำพูดที่ร้ายกาจมากค่ะ เหมือนเอามีดมาแทงหลายๆครั้งในตอนนั้น หนูจำได้ไม่หมด แต่คนเขียนไล่ให้หนู ไปทำอาชีพโคโยตี้เพราะว่าหนูชอบเต้นยั่ว แต่สิ่งที่หนูเต้นทุกวันคือเต้น Cover อย่างที่หลายๆคนรู้จัก บางทีก็เต้นเหมือนคนบ้าด้วยซ้ำ... หันกลับมามองตัวเองอีกครั้งบางทีนี่ก็งงว่าไปยั่วตอนไหน หลังจากที่คนเขียนย้ายโรงเรียนออกไปแล้ว เพื่อนสนิทก็ได้มาให้เฉลยค่ะ ว่าคนเขียนอิจฉาที่หนูเด่นกว่าเค้า หนูก็เลยคิดว่า พี่เค้าก็เรียนเก่งกว่า ครูหลายคนชื่นชมกว่า ตัวหนูที่แทบเทียบไม่ติดนี่มีอะไรให้น่าอิจฉาคะ คณิตนี่ก็โง่มากค่ะแต่พี่เค้าเก่งคณิตมาก ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงมาอิจฉาหนู จนปัจจุบันหนูก็อยากถามตรงๆว่าพี่เขียนด่าหนูทำไมคะ?
ผ่านมา 3 ปี จบการศึกษาตอนมัธยมต้น หนูเลยตัดสินใจย้ายมาเรียนที่กรุงเทพค่ะ เป็นการเริ่มต้นใหม่และอะไรใหม่ๆไปอีกขั้นหนึ่ง เรียนรู้และรู้จักตัวเองมากขึ้น และยังคงความโลกสวยไว้เหมือนเดิมตามสไตล์
ในห้องเรียน หนูจะเป็นคนที่ตอบคำถามครูทุกคนและทุกครั้งยกเว้นวิชาคณิตศาสตร์ค่ะ อันนี้เป็นตอนช่วงเริ่มเรียนปรับพื้นฐานก่อนปฐมนิเทศ เพื่อนๆก็เริ่มไม่ชอบหนูแล้วค่ะ ลืมบอกด้วยค่ะว่าตัวหนูเนี่ยเป็นคนเสียงดัง หนูจะเป็นคนที่พูดจัดเจน เสียงดัง ฟังชัด ตอบให้ครูได้ยิน คือหนูหลัวว่าครูจะไม่ได้ยินค่ะ
หนูเคยลองเว้นระยะห่างให้เพื่อนตอบแล้วนะคะ ยกตัวอย่างนะคะ เวลาที่ครูถาม หนูก็เว้นระยะว่ามีใครจะตอบไหม คือถ้าไม่มีคนตอบครูก็จะไม่สอนต่อค่ะ มันเหมือนรบกวนจิตใจหนูว่า ทำไมครูไม่สอนต่อสักที หนูเลยตัดปัญหาโดยการตอบเอง ตั้งแต่นั้นมา หนูเลยตอบทุกครั้งและทุกวิชาค่ะ เพื่อนในห้องช่วงแรกๆเลยไม่ค่อยชอบหนูกันเท่าไหร่ ปัจจุบันก็มีไม่ชอบบ้างแต่ก็คบกันได้
หนูเคยถามเพื่อนสนิทของหนูว่า ทำไมตอนนั้นถึงไม่ชอบเราล่ะ? เพื่อนก็บอกว่า เธอน่าหมั่นไส้ เสียงดัง ยกมือตอบตลอด (จริงๆใช้คำพูดรุนแรงกว่านี้ค่ะ ฮ่าๆๆ) และมีวิชานึงคือวิชาการงานอาชีพ เหมือนครูผู้สอนจะชอบการแลกเปลี่ยนความคิดมาก วิชานี้ทำให้เพื่อนบางคนเห็นหนูเป็นนางฟ้า และเพื่อนบางคนเห็นหนูเป็น เอ่อ.. จะเรียกว่าอะไรดีคะ ไม่รู้สิ หนูนึกไม่ออก ซึ่งวิชานี้ไม่ต้องอ่านหนังสือค่ะ เพราะครูจะให้การบ้านไปศึกษาเอง แล้วเอามาแลกเปลี่ยนความคิดกัน เป็นวิชาที่หนูชอบมากที่สุดตั้งแต่เรียนมา 17 ปี อารมณ์เหมือนแลกเปลี่ยนกับคุณครูที่ต่างประเทศเลยค่ะ ซึ่งวิชานี้ก็มีแค่หนูคนเดียวที่ตอบตลอดเวลา 100 นาที ซึ่งก็ทำให้เพื่อนหลายคนมองว่าหนูเป็นคนประจบ หนูก็เลยต้องทำใจและตอบครูต่อไปค่ะ! ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษที่เวิ่นมานานนะคะ อยากเล่าด้วย เผื่อบางคนนึกภาพไม่ออกว่าหนูเจอมายังไงบ้าง
คำถาม : ทำไมเพื่อนๆและหลายๆคนถึงหมั่นไส้หรือไม่ชอบหน้าทั้งๆที่ไม่รู้จักคะ? บางครั้งหนูก็คิดว่าหนูไปทำอะไรให้ใคร ทั้งๆที่หนูก็ไม่เคยรู้จักหรือสนิทกันเลย
ปล. เผื่อมีคนถามนะคะว่าหนูไม่เคยไม่ชอบใครสักคนก่อนจะรู้จักกันไหม?
คำตอบ คือ ไม่เคยค่ะ หนูถือคติที่ว่า ไม่ตัดสินคนจากภายนอกค่ะ เคยโดนดุบ่อยๆเรื่องตัดสินคนจากภายนอก เลยขอรู้จักก่อนดีกว่า ฮ่าๆๆ สะกดผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
แก้ข้อความ : เพิ่มเนื้อหาในกระทู้ค่ะ เนื้อหาครั้งแรกหาย
ทำไมเพื่อนๆและหลายๆคนถึงหมั่นไส้หรือไม่ชอบหน้าทั้งๆที่ไม่รู้จักคะ?
(ไม่รู้ว่าจะตั้งหัวข้อว่าอะไร ขอโทษด้วยนะคะ)
เรื่องที่เกิดขึ้น เกิดเป็นคำถามในใจหนูมาตลอดจนถึงปัจจุบัน จนวันนี้หนูตัดสินใจที่จะมาถามพี่ๆที่โตกว่าหนู และ มีประสบการณ์มากกว่าหนู
ตอนช่วงมัธยมต้น หนูเข้าเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดเล็กๆจังหวัดหนึ่ง ตัวหนูเป็นคนที่กล้าแสดงออกระดับเกินร้อย ความหน้าด้านนี่เหมือนตึกร้อยชั้น เป็นเด็กร่าเริง เข้ากับคนง่าย อัธยาศัยดี ช่วงนั้นกำลังเป็นเด็กโลกสวยเลยค่ะ มองโลกในแง่ดีขั้นสุด เป็นเด็กกิจกรรมชอบทำกิจกรรมมากๆค่ะ ทั้งเรียน กีฬา เสนอตัวไปหมดทุกอย่างค่ะ พอตอนช่วงพัก จะมีสนามเปตองที่คนเค้าไม่ใช้กัน พวกหนูจะไปนั่งแถวนั้นประจำ คือหนูก็ชอบเต้นไงคะ ก็จะเต้นประจำเหมือนคนบ้า ซึ่งทุกคนเห็นช่วงแรกๆก็ไม่ชินกันหรอกค่ะ มองไปมองมาก็จะเห็นหนูเต้นทุกวันจนชินกันไปเอง
ทุกอย่างเรียบง่ายจนกระทั่งวันหนึ่ง เป็นสัปดาห์ห้องสมุดค่ะ สัปดาห์นี้ก็จะมีช่วงที่นักเรียนสามารถเขียนจดหมายไปหาใครก็ได้ในโรงเรียน จะใส่ชื่อคนส่งหรือไม่ก็ได้ค่ะ เป็นอะไรที่น่ารักมาก เพราะเพื่อนสนิทก็ส่งมาให้แล้วก็มีคำหวานๆน่ารักตามสไตล์ของเด็กหญิงโลกสวย แต่วันผ่านไป ก็เป็นเหมือนวันปกติของหนู แต่วันนั้นหนูก็ได้รับจดหมาย เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยค่ะ กับคำด่ามากมายที่พรั่งพรูออกมาจากตัวหนังสือ ตอนนั้นรู้สึกช็อก นี่พิมพ์ไปก็รู้สึกแย่เหมือนกัน จากเด็กที่ร่าเริง ก็กลายเป็นเด็กที่จมกับความเครียดและกังวลไปตลอดหนึ่งเดือน เพราะคำพูดของใครก็ไม่รู้ แต่กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้หนูแทบแย่เลยค่ะ ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ครู แล้วก็ครอบครัวที่ให้กำลังใจกว่าจะกลับมาเป็นคนร่าเริงได้
ในจดหมายนั้นเป็นคำพูดที่ร้ายกาจมากค่ะ เหมือนเอามีดมาแทงหลายๆครั้งในตอนนั้น หนูจำได้ไม่หมด แต่คนเขียนไล่ให้หนู ไปทำอาชีพโคโยตี้เพราะว่าหนูชอบเต้นยั่ว แต่สิ่งที่หนูเต้นทุกวันคือเต้น Cover อย่างที่หลายๆคนรู้จัก บางทีก็เต้นเหมือนคนบ้าด้วยซ้ำ... หันกลับมามองตัวเองอีกครั้งบางทีนี่ก็งงว่าไปยั่วตอนไหน หลังจากที่คนเขียนย้ายโรงเรียนออกไปแล้ว เพื่อนสนิทก็ได้มาให้เฉลยค่ะ ว่าคนเขียนอิจฉาที่หนูเด่นกว่าเค้า หนูก็เลยคิดว่า พี่เค้าก็เรียนเก่งกว่า ครูหลายคนชื่นชมกว่า ตัวหนูที่แทบเทียบไม่ติดนี่มีอะไรให้น่าอิจฉาคะ คณิตนี่ก็โง่มากค่ะแต่พี่เค้าเก่งคณิตมาก ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงมาอิจฉาหนู จนปัจจุบันหนูก็อยากถามตรงๆว่าพี่เขียนด่าหนูทำไมคะ?
ผ่านมา 3 ปี จบการศึกษาตอนมัธยมต้น หนูเลยตัดสินใจย้ายมาเรียนที่กรุงเทพค่ะ เป็นการเริ่มต้นใหม่และอะไรใหม่ๆไปอีกขั้นหนึ่ง เรียนรู้และรู้จักตัวเองมากขึ้น และยังคงความโลกสวยไว้เหมือนเดิมตามสไตล์
ในห้องเรียน หนูจะเป็นคนที่ตอบคำถามครูทุกคนและทุกครั้งยกเว้นวิชาคณิตศาสตร์ค่ะ อันนี้เป็นตอนช่วงเริ่มเรียนปรับพื้นฐานก่อนปฐมนิเทศ เพื่อนๆก็เริ่มไม่ชอบหนูแล้วค่ะ ลืมบอกด้วยค่ะว่าตัวหนูเนี่ยเป็นคนเสียงดัง หนูจะเป็นคนที่พูดจัดเจน เสียงดัง ฟังชัด ตอบให้ครูได้ยิน คือหนูหลัวว่าครูจะไม่ได้ยินค่ะ
หนูเคยลองเว้นระยะห่างให้เพื่อนตอบแล้วนะคะ ยกตัวอย่างนะคะ เวลาที่ครูถาม หนูก็เว้นระยะว่ามีใครจะตอบไหม คือถ้าไม่มีคนตอบครูก็จะไม่สอนต่อค่ะ มันเหมือนรบกวนจิตใจหนูว่า ทำไมครูไม่สอนต่อสักที หนูเลยตัดปัญหาโดยการตอบเอง ตั้งแต่นั้นมา หนูเลยตอบทุกครั้งและทุกวิชาค่ะ เพื่อนในห้องช่วงแรกๆเลยไม่ค่อยชอบหนูกันเท่าไหร่ ปัจจุบันก็มีไม่ชอบบ้างแต่ก็คบกันได้
หนูเคยถามเพื่อนสนิทของหนูว่า ทำไมตอนนั้นถึงไม่ชอบเราล่ะ? เพื่อนก็บอกว่า เธอน่าหมั่นไส้ เสียงดัง ยกมือตอบตลอด (จริงๆใช้คำพูดรุนแรงกว่านี้ค่ะ ฮ่าๆๆ) และมีวิชานึงคือวิชาการงานอาชีพ เหมือนครูผู้สอนจะชอบการแลกเปลี่ยนความคิดมาก วิชานี้ทำให้เพื่อนบางคนเห็นหนูเป็นนางฟ้า และเพื่อนบางคนเห็นหนูเป็น เอ่อ.. จะเรียกว่าอะไรดีคะ ไม่รู้สิ หนูนึกไม่ออก ซึ่งวิชานี้ไม่ต้องอ่านหนังสือค่ะ เพราะครูจะให้การบ้านไปศึกษาเอง แล้วเอามาแลกเปลี่ยนความคิดกัน เป็นวิชาที่หนูชอบมากที่สุดตั้งแต่เรียนมา 17 ปี อารมณ์เหมือนแลกเปลี่ยนกับคุณครูที่ต่างประเทศเลยค่ะ ซึ่งวิชานี้ก็มีแค่หนูคนเดียวที่ตอบตลอดเวลา 100 นาที ซึ่งก็ทำให้เพื่อนหลายคนมองว่าหนูเป็นคนประจบ หนูก็เลยต้องทำใจและตอบครูต่อไปค่ะ! ฮ่าๆๆๆ
ขอโทษที่เวิ่นมานานนะคะ อยากเล่าด้วย เผื่อบางคนนึกภาพไม่ออกว่าหนูเจอมายังไงบ้าง
คำถาม : ทำไมเพื่อนๆและหลายๆคนถึงหมั่นไส้หรือไม่ชอบหน้าทั้งๆที่ไม่รู้จักคะ? บางครั้งหนูก็คิดว่าหนูไปทำอะไรให้ใคร ทั้งๆที่หนูก็ไม่เคยรู้จักหรือสนิทกันเลย
ปล. เผื่อมีคนถามนะคะว่าหนูไม่เคยไม่ชอบใครสักคนก่อนจะรู้จักกันไหม?
คำตอบ คือ ไม่เคยค่ะ หนูถือคติที่ว่า ไม่ตัดสินคนจากภายนอกค่ะ เคยโดนดุบ่อยๆเรื่องตัดสินคนจากภายนอก เลยขอรู้จักก่อนดีกว่า ฮ่าๆๆ สะกดผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
แก้ข้อความ : เพิ่มเนื้อหาในกระทู้ค่ะ เนื้อหาครั้งแรกหาย