เราเป็นคนขี้อายนิดหน่อยค่ะ วิชาที่ชอบคือภาษาอังกฤษ เราเลยตั้งใจเรียนมาก คะแนนเลยออกมาดีกว่าทุกคน เราคิดว่าเราทำได้ค่ะ สำเนียงก้อทำได้ดี แต่เรามีเพื่อนคนหนึ่งค่ะ ชื่อน้ำ(สมมุติจ้ะ) นิสัยก้อดีนะคะ เรียนเก่งทุกวิชา รวมถึงอังกฤษค่ะ วันหนึ่ง มี นร. เเลกเปลี่ยนเข้ามายุใน รร. ค่ะ เราก็เลยไปคุย เราฟังออกหมดเลย ยกเว้นบางคำจริงๆค่ะ(นร.แลกเปลี่ยนคนนั้นคงใช้คำศัทพ์ ที่ง่ายพอเข้าใจ เพราะว่า เห็นเราเป็นคนประเทศอื่นมั่งค่ะ - - ) แต่เพื่อนทุกคนในห้องไม่มีใครฟังออกเลยค่ะ ยกเว้นคนที่เก่งจริงๆ กับน้ำ และก้อเราค่ะ นร.แลกเปลี่ยนคนนั้น บอกกับเราคืะ ว่าเราเก่งอังกฤษ เพราะที่นี้ไม่มีใครคุยกับเขาได้เลย เราเข้าใจเขาค่ะ พอวันนึง ใน รร. มีการประกวด ภาษาอังกฤษ เราก้อลงเลยค่ะ แต่น้ำก้อลงด้วย น้ำเป็นคนที่ ขี้สงสัยค่ะ และกล้าแสดงออกมาก พอไม่รู้คำไหนก้อถามครู อังกฤษทุกคนเลยค้ะ น้ำจึงสนิทกับครูทุกคนผิดจากเรา ที่ไม่กล้าถามใครเลย พอถาม ก้อถามนิดๆค่ะ เราเกรงใจกลัวครูเขารำคาญ เรากับน้ำเลยชอบอยู่ในห้องอังกฤษค่ะ เพื่อเตรียมตัวแข่ง น้ำจะชอบถามครูทุกคนเกี่ยวกับภาษาอังกฤษค่ะ ถามทุกอย่าง ถามประมาณว่าแข่งแบบไหน ทำยังไง อะไรพวกนี้ แต่เราไม่ค่อยถามค่ะ ก้ออย่างที่บอกไปเกรงใจมาก แต่ดูเหมือนว่า ครูทุกคนชอบชมน้ำมาก ทั้งครูฝรั่ง และครูไทย ชอบชมแบบประมาณว่า " หนูเก่งยุแล้วล่ะน้ำ ทำได้แน่นอน , หนูพูดเก่งจัง สำเนียงดี , หนูเป็นคนที่ขยันมากเลยน้ำ ครูฝรั่งชมหนูเกือบทุกคนเลย " แต่กลับกัน ไม่มีใครเลยชมหนูเลยค่ะ เวลาครูอธิบายภาษาอังกฤษ ครูจะมองหน้าน้ำคนเดียว เราน้อยใจมาก ๆๆๆๆๆ ทำไมครูไม่ยุติธรรม ทำไมชอบเด็กกล้าแสดงออกหรอค่ะ? แล้วเด็กแบบพวกหนูล้ะ มีค่าบ้างไหม ? ไม่เคยพูดด้วย ไม่เคยคิดจะชม แค่มองผ่านๆเนี่ยนะ น่าน้อยใจมากค่ะ กดดันมากคะ คือ เราคิดว่า เราทำได้ และก้อทำได้จริงๆ แต่ เราแค่ไม่กล้าแสดงออกเนี่ยนะ กลายเป็นคนโง่ไปแล้ว เพื่อนๆก้อจะชมว่า "น้ำเก่งจังอะ บลาๆๆ อย่างนู้นอย่างนี้!!!" ทั้งๆที่คะแนนสอบอังกฤษเราได้เยอะกว่าน้ำมาก ถ้าใครอ่านแล้วจะหาว่าเราอิจฉา เพื่อนตัวเอง ขอบอกเลยค่ะ ไม่ได้อิจฉาแต่อย่างใด แค่น้อยใจ ทุกๆคนมาก เพราะน้ำนิสัยเขาก้อดีมาก เราไม่อิจฉาหรอกค่ะ คือตอนนี้แค่เลยผ่านห้องกลุ่มสาระอังกฤษ ก้ออยากจะร้องไห้ เจอครูที่สอน หรือครูภาษาอังกฤษก้ออยากจะร้องไห้แล้วค่ะ TT ควรทำยังไงดีค่ะะะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ