ตอนเราอยู่มัธยม โรงเรียนใกล้บ้านมากๆ เดินกลับได้
16.30แม่ก็โทรตามตลอด บางครั้งเรานังกินขนมกับเพื่อนอยู่ก็ต้องกลับ ไปนอนบ้านเพื่อนไม่ได้ มีครั้งนึง
ขอแม่แล้วแม่อนุญาติ พอเที่ยงคืนพ่อโทรตามให้กลับ
จะขับรถออกมารับเรา วันเกิดเพือนเรา เราก็เกรงใจเพื่อนคนอื่นๆ เราเข้าใจว่าพ่อแม่เป็นห่วง จนเราคิดว่า
มหาลัยก็คงได้อิสระ แต่ไม่ใช่เลย เห็นเพื่อนทำจมูกมาสวยดี เลยขอแม่ทำ บอกจะเก็บเงินเอง แม่ไม่อนุญาติ กลัวอันตราย

ตอนนี้เราอยู่หอในแล้วค่าหอแพงขึ้น แต่ต้องอยู่3คน ต่อคนแล้วเทียบเท่าอยู่หอนอกเลย เราเลยอยากอยู่คนเดียว เพราะเวลาอ่านหนังสือดึกหรือต้องท่องจำหนังสือ เราท่องเสียงดังรบกวนเมทคนอื่น เป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอควร แม่ไม่อนุญาติอีกตามเคยค่ะ...

แม่บอกต้องมีเพื่อนอยู่ด้วยจะได้ปลอดภัย เราก็อธิบายว่าเราจะย้ายไปอยู่หอพักหญิง มียามเฝ้า มีสแกนนิ้ว มีกล้องวงจรปิด เพื่อนสนิทก็จะย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ ต่างคนต่างอยากมีพื้นที่ส่วนตัว แม่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นค่ะ

รู้สึกเหนื่อยใจมากๆ ทึบ ตัน ทุกอย่าง เปิดใจคุยก็แล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กแล้วทีเราโดนห้ามๆๆ ห้ามทุกอย่าง จนเรากลายเป็นคนกลัวสังคม ไม่อยากรู้จักใครเพิ่ม เข้าสังคมไม่เป็น ไปไหนต้องมีพ่อแม่รับส่งตลอด

เพื่อนเราบอกแม่จะย้ายหอ แม่อนุญาติ โอนเงินให้ แล้วจัดการขนเพื่อนๆมาช่วยยกของย้ายของกัน จัดการเซ็นต์สัญญา คุยกับเจ้าของหอด้วยตัวเอง มันเป็นเรื่องง่ายๆ ที่เราไม่สามารถทำได้เลย เพราะแม่บอกว่า ถ้าจะย้ายต้องมีเพื่อนอยู่ด้วย แล้วแม่จะคุยรายละเอียดเอง พ่อกับแม่จะมาช่วยขนของเอง

เราเข้าใจจริงๆค่ะว่าเป็นห่วง แต่เราต้องทนโดนเพื่อนล้อตั้งแต่เด็กว่าลูกคุณหนู ทำอะไรเองไม่เป็น ทำไม่ได้ เราไม่รู้จะอธิบายยังไง ขอโทษที่พิมพ์วนไปวนมานะคะ แต่ทุกข์ใจมากๆเลย