ตั้งแต่ครั้งเด็กผมมีโอกาสได้ไปทำบุญทุกใหญ่ทุกปี ที่วัดแห่งหนึ่ง(ไม่ใช่พระธรรมกาย)
มันทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่เกิดความศรัทธา และผูกพันธ์ มันทำให้ผมรู้สึกมีที่พึ่งทางใจ
มันเป็นเหมือนการรวมญาติไปในตัวทุก ๆ 1 ปี ที่มีโอกาส ทุกครั้งที่ไปทุกคนจะพูดถึง
เรื่องบุญและสวรรค์กันเป็นเรื่องปกติ แล้วมันก็เป็นอย่างงั้น ซ้ำ ๆ ปีแล้วปีเล่า จากเด็ก
ยิ่งโตยิ่งจำความได้ขึ้นเรื่อย ๆ กระทั้งเป็นวัยรุ่น ช่วงนั้นผมอายุ ประมาณ 14-15 ปี ความ
รู้สึกก็เปลี่ยนไป ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคนเหล่านั้นคลั่งใคร้อยากไปสวรรค์ ทุกครั้งที่ผม
พยายามจะตีตัวออกห่างก็ถูกตามตื้อเหมือนแชร์ลูกโซ่ขายประกัน ศาสนาพุทธบอกให้
ลองปฏิบัติด้วยตนเอง ให้รู้จริง พอถามนักคลั่งบุญว่า แล้วเคยไปสวรรค์มั้ย ... ไม่มีใครตอบได้
แต่พวกเขามักจะ "อ้าง" จากพระดัง ๆ หรือไม่จากคำบอกเล่าของคนนั้นคนนี้ นั้นคือข้อแรก
ที่ทำให้ผมเสื่อมศรัทธาจากพระพุทธศาสนา คือไม่เคยปฏิบัติจริงและไม่เคยเข้าถึงสิ่งที่
กล่าวอ้าง เป็นคุณคุณกล้ารึเปล่า เดินตามรอยคนที่ไม่เคยได้สัมผัสกับของจริง ข้อที่สอง
พวกเขาไม่บริสุทธิ์ใจ ทำบุญเพราะอยากสวย ทำบุญเพราะอยากรวย อยากสบายในชาติหน้า ๆ
ทำเพราะอยากไปสวรรค์.. แต่ผมเรียกว่า " โลภ " สิ่งที่ผมเห็นชัดเจนคือ ความอยาก ความต้องการ
ความโลภ และ กิเลส คลั่งใคร้ แต่ทำแค่เปลือก สำหรับผมมันไม่น่าศรัทธา มีแต่โยนเงินโยนทอง
ซื้อบุญ ทั้ง ๆ ที่การให้ทาน เป็นการสร้างบุญชั่นล่างสุด
อะไรทำให้ผมหมดศรัทธากับเรื่องเหล่านี้ ... คำสอนของพระพุทธเจ้าครับ คำสอนบางคำที่ติดมากับนักคลั่งบุญ ทำให้ผมตาสว่าง
พวกเขายังคงมีคำสอนของพระพุทธิเจ้าติดตัวอยู่ ผมยอมรับว่านักคลั่งบุญส่วนใหญ่ค่อนข้างเป็นคนดี เพียงแต่ไม่เคยเอาจริงเอาจัง
กับการปฏิบัติตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า เอาง่าย ๆ อยากรวยแต่ไม่ลงทุน อยากมีเงิน แต่ไม่ทำงาน มากเกินไปหน่อย
ทุกวันนี้ผมไม่ได้นับถือศาสนาอะไรทั้งสิ้น ผมไม่อยากมี ผมไม่อยากได้ ผมไม่กลัวนรก และผมไม่ได้อยากไปสวรรค์
ผมไม่ต้องการที่พึ่งทางใจ ผมไม่อยากได้สวรรค์ที่ใครสร้าง ... ถึงผมไม่มีที่พึ่งทางใจ ทุกวันนี้ ก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยน
"ต่างแค่ตอนเราท้อ เราจะคิดถึงอะไร"
แต่.. มีบางเรื่องที่ผมอยากจะบอก
ถ้าหากพระพุทธเจ้ามีจริง พระองค์คงจะอ่อนแอมาก
เพราะขนาดมารยังไม่ได้รณรงค์อะไร คนเลวเห็นแก่ตัว..เอาแต่ได้ ก็ยังมีอยู่ในสังคมเต็มไปหมด
ดังนั้น ไม่ว่าคุณจะนับถือศาสนาอะไร การเป็นคนดีสำคัญที่สุด ต่อการอยู่ร่วมกันในสังคม
และผมหวังว่า ทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนี้ จะไม่มีใครทำสิ่งเลว ๆ แล้วเอามาสร้างให้มันเป็นความดี
หรือ
เอาความดี มาเป็นข้ออ้างในการทำเลว ขอบคุณครับ
จากคนที่เคยไปทำบุญที่วัดตั้งแต่เด็ก แต่ทุกวันนี้หมดความศรัทธาเพราะ "นักบุญ โลภ บุญ"
มันทำให้รู้สึกดีทุกครั้งที่เกิดความศรัทธา และผูกพันธ์ มันทำให้ผมรู้สึกมีที่พึ่งทางใจ
มันเป็นเหมือนการรวมญาติไปในตัวทุก ๆ 1 ปี ที่มีโอกาส ทุกครั้งที่ไปทุกคนจะพูดถึง
เรื่องบุญและสวรรค์กันเป็นเรื่องปกติ แล้วมันก็เป็นอย่างงั้น ซ้ำ ๆ ปีแล้วปีเล่า จากเด็ก
ยิ่งโตยิ่งจำความได้ขึ้นเรื่อย ๆ กระทั้งเป็นวัยรุ่น ช่วงนั้นผมอายุ ประมาณ 14-15 ปี ความ
รู้สึกก็เปลี่ยนไป ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคนเหล่านั้นคลั่งใคร้อยากไปสวรรค์ ทุกครั้งที่ผม
พยายามจะตีตัวออกห่างก็ถูกตามตื้อเหมือนแชร์ลูกโซ่ขายประกัน ศาสนาพุทธบอกให้
ลองปฏิบัติด้วยตนเอง ให้รู้จริง พอถามนักคลั่งบุญว่า แล้วเคยไปสวรรค์มั้ย ... ไม่มีใครตอบได้
แต่พวกเขามักจะ "อ้าง" จากพระดัง ๆ หรือไม่จากคำบอกเล่าของคนนั้นคนนี้ นั้นคือข้อแรก
ที่ทำให้ผมเสื่อมศรัทธาจากพระพุทธศาสนา คือไม่เคยปฏิบัติจริงและไม่เคยเข้าถึงสิ่งที่
กล่าวอ้าง เป็นคุณคุณกล้ารึเปล่า เดินตามรอยคนที่ไม่เคยได้สัมผัสกับของจริง ข้อที่สอง
พวกเขาไม่บริสุทธิ์ใจ ทำบุญเพราะอยากสวย ทำบุญเพราะอยากรวย อยากสบายในชาติหน้า ๆ
ทำเพราะอยากไปสวรรค์.. แต่ผมเรียกว่า " โลภ " สิ่งที่ผมเห็นชัดเจนคือ ความอยาก ความต้องการ
ความโลภ และ กิเลส คลั่งใคร้ แต่ทำแค่เปลือก สำหรับผมมันไม่น่าศรัทธา มีแต่โยนเงินโยนทอง
ซื้อบุญ ทั้ง ๆ ที่การให้ทาน เป็นการสร้างบุญชั่นล่างสุด
อะไรทำให้ผมหมดศรัทธากับเรื่องเหล่านี้ ... คำสอนของพระพุทธเจ้าครับ คำสอนบางคำที่ติดมากับนักคลั่งบุญ ทำให้ผมตาสว่าง
พวกเขายังคงมีคำสอนของพระพุทธิเจ้าติดตัวอยู่ ผมยอมรับว่านักคลั่งบุญส่วนใหญ่ค่อนข้างเป็นคนดี เพียงแต่ไม่เคยเอาจริงเอาจัง
กับการปฏิบัติตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า เอาง่าย ๆ อยากรวยแต่ไม่ลงทุน อยากมีเงิน แต่ไม่ทำงาน มากเกินไปหน่อย
ทุกวันนี้ผมไม่ได้นับถือศาสนาอะไรทั้งสิ้น ผมไม่อยากมี ผมไม่อยากได้ ผมไม่กลัวนรก และผมไม่ได้อยากไปสวรรค์
ผมไม่ต้องการที่พึ่งทางใจ ผมไม่อยากได้สวรรค์ที่ใครสร้าง ... ถึงผมไม่มีที่พึ่งทางใจ ทุกวันนี้ ก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยน
"ต่างแค่ตอนเราท้อ เราจะคิดถึงอะไร"
แต่.. มีบางเรื่องที่ผมอยากจะบอก
ถ้าหากพระพุทธเจ้ามีจริง พระองค์คงจะอ่อนแอมาก
เพราะขนาดมารยังไม่ได้รณรงค์อะไร คนเลวเห็นแก่ตัว..เอาแต่ได้ ก็ยังมีอยู่ในสังคมเต็มไปหมด
ดังนั้น ไม่ว่าคุณจะนับถือศาสนาอะไร การเป็นคนดีสำคัญที่สุด ต่อการอยู่ร่วมกันในสังคม
และผมหวังว่า ทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผมนี้ จะไม่มีใครทำสิ่งเลว ๆ แล้วเอามาสร้างให้มันเป็นความดี
หรือ
เอาความดี มาเป็นข้ออ้างในการทำเลว ขอบคุณครับ