เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยละกันครับ

เริ่มเลยนะครับ อาจจะอ่านไม่เข้าใจนะครับ

เมื่อตอนเริ่มรักยอมรับเลยว่ายังไม่มั่นว่าคนคนนี้จะรักเราจริงๆไหม เราเจอเค้า เค้าพึ่งจะเลิกกับแฟนมา (คือเคยเจอแบบนี้มามันเลยฝังใจ) กลัวจะมาเป็นเบาะรองตอนเค้าล้มงี้ แต่เมื่อครั้งผมทำผิดอย่างร้ายแรงกลับไปคุยกับแฟนเก่าไปปรึกษา เค้ารู้ เค้าเสียใจร้องไห้ เค้าด่าเรา แต่เค้าไม่ไล่เราไป เขาอยากให้เราอยู่ มันทำให้รู้สึกผิดมากนะ ผิดจริงๆ มาคิดๆดู เออ คนนี้แหละ ที่รักเราจริงๆแล้วแหละ ตอนนั้นผมเปลี่ยนความคิดโดยทันที ผมไม่คุยกับใครอีกต่อไปละ หลังจากนั้นผมไม่กลับไปคุยกับแฟนเก่าใดๆเลย หรือสาวอื่นๆเลย แต่สิ่งที่ผมพลาดยิ่งกว่าคือ ผมไม่ดูแลเอาใจใส่เทออย่างที่ควรเป็น ละเลย ไม่สนใจในคำพูดของเทอเลย
ไม่พาเทอไปเที่ยวเมื่อว่าง ชวนทะเลาะตลอด โมโหใส่เทอทุกครั้งเหนื่อยทั้งๆที่เทอก็เหนื่อยกับผมแล้วแหละ เทอโทรมาหาผม ผมไม่เคยจะพูดดีๆกับเทอเลย จนมาช่วงเดือนธันวา ผมเริ่มยุ่งที่จะกลับมาอยู่บ้านแล้ว จะย้ายบ้านโน่นนี่นั่น ผมยิ่งไม่ใส่ใจเทอเข้าไปใหญ่ จนผมสังเกตเห็นบางอย่างแต่ผมไม่พูด ในความคิดผมตอนนั้นคือมีคงมีคนเข้ามาจีบมาชอบเทอ เหมือนที่ผมทำตอนจีบเทอแน่ๆ เพราะเทอมีขนมแปลกๆ คือเทอไม่เคยซื้อมากินเลยย ไม่เคยตั้งแต่อยู่ด้วยกันไม่เคยเห็นเทอกิน มันทำให้ผมสงสัย แต่ผมยังไม่สนใจ จนวันนึงผมกลับมาอยู่บ้าน วันย้ายบ้านผมอยากให้เทอหยุดแต่เทอหยุดไม่ได้ ผมโกรธเทอ จนเทอไปหยุดมาให้ได้ แต่แล้วช่วงเย็นที่บ้านกลับไม่มีอะไรเลย เทอว่าผม ผมยอมรับผิดนะ ผมไม่รู้จริงๆว่ามันจะไม่มีอะไรแบบนี้ แล้ววันหนึ่งยายของเทอเสีย ผมไม่มีปลอบใจอะไรเทอเลย บอกแค่ทำใจนะ งานศพผมก็ไม่ไป ผมนี่โคตร เลย จนมันทำให้เทอเสียความรู้สึกอย่างมาก บวกกับคนที่เข้ามาเขาคงสนใจดูแลเทอด้วยแหละ เทอเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด สนใจผมน้อยลง ผมยังไม่สนใจเทออีกแล้ววะหนึ่งผมก็ไปพูกกับเทอว่าขอห่างกับเทอ วันนั้นแหละเทอเปลี่ยนป็นอีกคนเลยแหละ ผมน้อยใจเทอผมเลยพูดไป เช้ามาผมขอโทดเทอ แต่มันช้าไปแล้วแหละ ความรู้สึกของเทอบอบช้ำมากพอแล้วกับผม เทอมีคนเข้ามาดูแลเอาใจใส่ สุดท้ายผมป็นหมาหัวเน่าที่เทอไม่สนใจแล้ว แต่เทอยังเก็บผมไว้ในกรง ไม่ปล่อยหรือทิ้งผมไป แต่ผมก็ไม่อยากจะไปเช่นกัน มันเหมือนผมเป็นทั้งควายทั้งหมารวมกันอ่ะ แต่ผมยอมนะ ยอมให้เทอคนเดัยวจริงๆ ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยจริงๆ ผมรักเทอมากนะ แต่มารู้ตัวเมื่อสายไปแล้ว วันวาเลนไทม์ ผมทำช่อดอกเฟอเรโร่ไปให้เทอ กะจะไปเซอร์ไฟร์ แต่ไงหล่ะ ผมเซอร์ไฟร์กว่า เทออยู่กับเขา 555 ตัวสั่น ขาอ่อนบอกไม่ถูกจริงๆ จริงๆผมก็รู้อยู่แล้วตั้งแต่ผมจะไปหาเทอหลายครั้งละ แต่เทอไม่ให้ไป ผมเข้าใจและรับทราบแล้ว ว่าเขาคงเข้ามาอยู่แล้วแน่ๆ เทอเปิดใจให้เขาเต็มๆแล้วหล่ะ แต่ผมยังหวังเล็กๆนะ หวังว่าจะมีซักเสี้ยวนึงที่เทอคิดถึงผม แต่ผมก็ได้แค่หวังนะ เทอเคยบอกกับผมว่าดูเหมือนในอนาคตของผมยังไม่มีเทออยู่ในนั้น จริงๆมีนะผมเป็นคนวางแพลนชีวิตไว้ประมาณนึง ผมมีเทอยู่ในนั้นแต่ผมไม่เคยบอกเทอเลย คือผม้ก็บเงินเพื่อจะไปหมั้นเทอไว้ก่อนเมื่อเรียนจบงี้ มันอาจจะไม่เยอะมากมายแต่ผมว่ามันพอที่จะใช้หมั้นอ่ะ แต่อย่างที่ว่าแหละผมไม่เคยบอกเทอ เทอยังไม่รับรู้ ผมรักเทอมากนะ ตอนนี้เทอยังเก็บผมไว้
เทอบอกยังอยากคุยกับผมอยู่ ผมยอมเทอนะ ผมอยากให้เทอเลือกเอาสักทาง แต่เทอยังไม่มีคำตอบใดๆที่ชัดเจยเลย

เรื่องที่เล่ามาก็ประมาณนี้ครับผมผิดเองที่ไม่ใส่ใจเทอ
แต่ผมรักเทอนะอยากให้เทอเป็นคนสุดท้าย

ผมควารทำยังไงต่อดีครับ ไปต่อหรือควรหยุดไว้แค่นี้ดีครับ

ผิดพลาดขออภัยด้วยนะครับ มือใหม่