คือว่าผมกับภรรยาอยู่กินกันมา 6 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คน ประมาน2ปีก่อน ผมเป็นคนที่ติดเพื่อนมาก สังสรรค์ เกือบ ทุกวันและไม่ค่อยได้ เอาใจใส่ ครอบครัว เวลา ภรรยาผม ออกมา ตาม ผม ก็ จะ พูดไม่ดีใส่ เค้า อยู่ เรื่อยๆจนเค้า ต้องร้องไห้ หลายๆครั้งเพราะผมชอบฟังคนอื่นมากกว่าภรรยาของตัวเอง ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นในอนาคต แต่ถามว่าผมรัก ภรรยาผมมั้ย ตอบได้เลยว่ารักมากครับ แต่ อายที่จะแสดงออกมา ผม มาสังสรรค์หนักๆ ก็ตอนประมาน 2 ปี ได้กินทุกวันเมาทุกวัน ซึ่งผมทิ้งให้เทอนอน อยู่ คนเดียวในห้องซึ่งเทอขอร้องผมผมก็ไม่เชื่อเทอ จนมี อยู่วันนึงเมื่อ2อาทิตย์ก่อนเทอหายไปจากบ้าน โดยไม่รู้ ว่าไปไหนโทรไปก็ไม่ตอบว่าไปไหน เชื่อมั้ยครับ ผมนี่ใจแทบขาด แต่เทอก้กลับมานะครับตอนเย็น เทอบอกว่า ไม่อยากอยู่บ้าน เพราะผมชอบ ว่าเทอ บ่นเทอ ผมจึงคิดขึ้นได้ว่าคนที่ หวังดีกับเราที่สุด ไม่ใช่ใครเลย คือ ภรรยา ของเรานี่แหละคอยบ่นคอยว่า ก็เพื่อที่จะทำให้เราเป็นผู้เป็นคน ขึ้นมา ผมก็กลับมาคิดว่าทำไมผมถึงไม่ยอมเชื่อคนที่รักผมและหวังดีกับผมและหนำซำ้ยังว่ากลับอีกต่างหาก เมื่อ2วันก่อนนั่งนั่งร้องไห้คนเดียว ผมคิดได้ว่าต่อไปจะไปทำแบบนี้อีก แล้วและจะเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี (ขอบคุนที่ยังทนอยู่ด้วยกันนะ และขอโทษที่ทำอะไรไม่ดีให้ต้องเสียใจ)ขอให้เพื่อนๆให้กำลังใจผมหน่อยนะครับ