ไม่ได้กวนประสาทนะคะ แต่อาการนี้เกิดกับเราจริงๆ

ขอเล่าก่อนเลยค่ะ บ้านเราปกติจะมีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า เป็นบ้านเล็กๆที่อบอุ่น
ตื่นเช้ามาจะได้ยินเสียงพ่อ - แม่คุยกัน อุ่นใจทุกครั้งที่ตื่นนอน

พออาบน้ำเสร็จก็ลงไปกินอาหารเช้าที่แม่เตรียมไว้ให้ ไส้กรอกบ้าง ไข่เจียวบ้าง
อาหารง่ายๆ แต่กินเมื่อไหร่ก็อร่อยทุกครั้ง

กลับมาจากที่ทำงาน ก็คุยกับพ่อแม่ เล่าเรื่องที่ทำงาน เรื่องงานให้ท่านฟังบ้าง
หรือไม่ก็ดูรายการวาไรตี้ในทีวีด้วยกัน ส่วนมากจะเกี่ยวกับรายการร้องเพลง
คือรู้สึกจริงๆว่าทุกครั้งที่ได้อยู่บ้าน ผ่อนคลาย และอบอุ่น . .

แต่พอหลังจากโดนพ่อแม่ทิ้ง ไปใช้ชีวิตวัยเกษียณ พักใหญ่
ท่านก็จับพลัดจับผลู ไปเป็นเกษตรกร ซื้อที่ดินทำการเกษตรที่ ตวจ. นานๆจะกลับมาที่บ้าน กทม. สักที
กลับมาอยู่กับเราได้ไม่นาน ก็เป็นห่วง สวน นา ไร่ ที่ทำไว้ สอง - สามวัน ต้องรีบกลับไปทุกครั้งเลย

พอเรากลับจากที่ทำงานมาถึงบ้านทีไร ก็รู้สึกโหวงๆทุกครั้ง มันเงียบมากๆ
อยู่ช่วงแรกๆก็โอเคค่ะ อยากทำไรก็ได้ที่อยากทำ ไม่มีคนมาคอยบอกให้ตื่นเช้าถึงแม้จะเป็นวันหยุด
แต่ก็รู้สึกถึงความลำบากเหมือนกันนะคะ กลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ ยังมีงานบ้านเป็นกองให้ทำอีก
ไม่ว่าจะซักผ้า รีดผ้า ถูบ้าน กรอกน้ำ สาระพัดงานเรือน ดีหน่อยที่ไม่ต้องล้านจานชามเพราะทานจากข้างนอกมาแล้ว

แต่ช่วงพักหลังมานี้อาการโฮมซิก ทั้งที่อยู่ที่บ้านหนักหน่วงขึ้นค่ะ !!
คือช่วงนี้ที่ออฟฟิศปิดปรับปรุง พนักงานทุกคนเลยต้องสแตนบายเวิคฟรอมโฮม ..
การทำงานที่บ้านก็ดีค่ะไม่ต้องเดินทาง ไม่เหนื่อย แต่อาการซึมเศร้ามันหนักหน่วง และเห็นได้ชัดในช่วงนี้เลยค่ะ

คือรู้สึกได้ว่าบ้านเงียบมาก .. เปิดทีวีเป็นเพื่อนแล้วก็ไม่โอเคค่ะ มันรู้สึกเศร้าแปลกๆ
ทุกอย่างมันเงียบเกินไป เงียบจนบางทีเราต้องคุยคนเดียว หรือไม่ก็คุยกับคอมพิวเตอร์ ..
แต่พอคุยคนเดียวก็ยิ่งแย่ค่ะ ทั้งบ้านก้องเสียงสะท้อนเราอยู่คนเดียว ไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงตัวเอง

มันยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีความสุข จนสองสามคืนทานี้นอนร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ
นี่คิดอยู่ว่าตัวเองเป็นโรคประสาทมั้ย ต้องทำยังไงดีคะ อาการเหล่านี้ถึงจะหายไป

สมัยมหาลัยเคยอยู่หอนะคะ เพราะเรียนไกลบ้าน
แต่ทุกอย่างก็โอเคค่ะ สนุกสานกับเพื่อนกับกิจกรรม ไม่เคยเป็นโฮมซิกเลยค่ะ
แต่นี่กลับเป็นโฮมซิก ทั้งๆที่อยู่ที่โฮม ที่อยู่มาตั้งแต่เกินจนโตแท้ๆ