สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป ขอท้าวความสั้นๆนะคะ
จขกท.
- เพิ่งเรียนจบ  
- ทำงานปีแรก
-เลิกกับแฟนได้สักพักหนึ่งแล้ว
เป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ มาทำงานปีแรก ญาติพี่น้องก็มีนะ แต่ห่างๆ และไม่มีใครปรึกษาหรือพึ่งพาได้เลย .
ตอนนี้ใช้ชีวิตตัวคนเดียว แบบคนเดียวจริงๆค่ะ ไม่มีแฟน ไม่มีคนคุย ไม่มีครอบครัว เพื่อนไม่มีค่ะ เรียนจบแยกย้าย เพื่อนที่ทำงานมีคุยได้แต่ไม่สนิท
ทุกวันนี้ จขกท. ใช้ชีวิตแค่ ที่ทำงาน ที่พัก  เพิ่งเริ่มงานปีแรก เรียนรู้งานอะไรๆก็ใหม่ บางวันก็อยู่ได้คะ ยุ่งจนไม่มีเวลาเหงา แต่บางวันนี่สิ เหงาตัวโตๆ การกินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวบางทีก็เหงาเกินไป  แต่ไม่อยากมีแฟนหรือมีใครนะคะ เพราะความรักให้บทเรียนเราเยอะมาก ยังไม่อยากเปิดใจกับใคร
-- เราอธิบายความรู้สึกที่เป็นไม่ถูก ว่าเป็นยังไง  เหงา อ้างว้าง หรือ เดียวดาย คือมันเหมือนตอนนี้เรากำลังยืนอยู่บนโลกนี้คนเดียวเลยค่ะ วันไหนที่งานมีปัญหา หรือวันที่เรารู้สึกแย่ อย่างมากเราก็ทำได้แค่ดราม่าลงเฟชบุ๊ค  บางวันที่เจอเรื่องแย่ๆ ก็ร้องไห้ค่ะ นั่งมองตัวเองในกระจกร้องไห้เหมือนคนบ้าจนเหนื่อย แล้วก็นอน บางวันเราก็นั่งทำงานจนถึงเที่ยงคืน แล้วก็ขับมอไซต์กลับที่พัก ความรู้สึกมันเหมือน ไม่มีใครมารอเรา จะกลับตอนไหน จะกินอะไร จะทำอะไร ตอนไหน ยังไง ฯลฯ  ....
-- มีใครใช้ชีวิตเหมือนเราบ้างไหม ขอกำลังในวันที่รู้สึกไม่ดีหน่อยได้ไหมค่ะ ขอบคุณมากๆ

*** 24/02/2560*** เวลา 0.11 น.
จขกท. เพิ่งกลับมาถึงห้องคะ วันนี้ปั่นงานทั้งวันเลย
ได้อ่านทุกข้อความแล้วนะคะ ทั้งในกระทู้ และที่หลังไมค์มา อยากตอบกลับทุกคนเลย ถ้ามีเวลาว่างจากงานจะมาคุยด้วยนะคะ
จขกท.ต้องขอขอบคุณทุกคน ไม่คิดเลยว่า ในโลกออนไลน์จะมีกำลังใจมากมายขนาดนี้ บางประโยค อ่านแล้วก็ทำให้ยิ้มได้ บางประโยคก็ทำเราน้ำตาคลอเลยค่ะ สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้จากตัวหนังสือที่ส่งมา คือ "กำลังใจ" "ความหวังดี" "ประสบการณ์" และการเป็น "เพื่อน' ฯลฯ
ขอบคุณทุกๆมิตรภาพจริงๆที่ทำให้เรารู้ว่าไม่ได้เป็นแบบนี้คนเดียว และกำลังใจที่ให้เรา เราได้รับจริงๆนะคะ เจองานหนักๆ หรือการกระทำแย่ๆจากบางคน หรือเวลาทำงานคนเดียวแล้วรู้สึกหวิวๆ เรานึกถึง กำลังใจในกระทู้นี้ มันทำให้ฮึดได้จริงๆ
. สู้ไปด้วยกันนะะ สำหรับคนที่รู้สึกเหมือนกัน สักวัน เราต้องเข้มแข็งและอยู่ได้ด้วยตัวเองอย่างมีความสุข
ขอบคุณค่ะ