จำได้ว่า ก่อนจะสร้างเขื่อนปากมูล ผู้ว่าฯอุบลฯได้มาที่โรงเรียนของเรา ความจริงเป็นงานที่ไม่เกี่ยวกับการสร้างเขื่อนเลย แต่ผู้ว่าฯอุบลฯ ท่านนี้ได้กล่าวถึงประโยชน์จากการสร้างเขื่อน การผลิตไฟฟ้า ความจำเป็นต่างๆนาๆ ที่ควรต้องสร้างเขื่อนปากมูล และได้กล่าวถึงชาวบ้านที่ประท้วงคัดค้าน ว่าเห็นแก่ตัวแค่ไหน ถามว่า เรายังเด็ก ก็คงจะต้องเชื่อที่ผู้ใหญ่พูด
แต่วันนั้น แม่บ้านที่มารับจ้างที่บ้าน ได้เล่าให้เราฟัง เกี่ยวกับญาติพี่น้องของเขา ที่ต้องย้ายออกจากพื้นที่น้ำท่วมเหนือเขื่อน ความยากลำบาก ชาวประมงที่ต้องย้ายไปอยู่ดอน แทบจะทำการเกษตรไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงการจับปลาเลย และร้ายไปกว่านั้น “เขาเอาลูกไก่มาให้เลี้ยง เลี้ยงไม่กี่อาทิตย์ก็ตายหมด” เราฟังแล้วแบบว่า น้ำตาจะไหล ไม่เข้าใจว่า คนที่เสียสละ ขึ้นชื่อว่าเสียสละ สมควรจะได้รับผลตอบแทนเช่นนี้ใช่หรือไม่
การย้ายถิ่นฐาน การเปลี่ยนวิถีชีวิต นั่นคือ การเปลี่ยนชีวิตเขาเลยนะ แต่สิ่งที่เขาได้รับ มันเหมาะสมแล้วใช่ไหม
ภาครัฐ มักจะเผยแพร่ข้อมูลแต่ส่วนดีของโครงการ ไม่เคยพูดเลยว่า มันมีผลเสียอย่างไรบ้าง มีคนที่ต้องเสียสละอะไรบ้าง แถมยังสร้างความเกลียดชังให้คนไทยเกลียดชังกันเองอีก โดยโยนไปให้ว่า NGO เป็นผู้อยู่เบื้องหลังการประท้วงต่างๆนาๆ
แต่เราจะบอกว่า ความไม่ไว้วางใจ ไม่ได้เกิดจาก NGO แต่เกิดจากภาครัฐเองต่างหาก ที่ไม่จริงใจกับประชาชน ไม่เปิดเผยข้อมูลที่ประชาชนควรจะรู้ และซ้ำร้ายไปกว่านั้น ยังก่อให้เกิดความขัดแย้ง เกลียดชังระหว่างคนสนับสนุนและคนประท้วง
ในความคิดถึงเรา ประเทศสมควรทำโครงการต่างๆนาๆเพื่อให้ประเทศพัฒนาไหม เราก็ต้องบอกว่า ควร เพียงแต่การกระทำการใดๆนั้น ความจริงใจสำคัญที่สุด การใส่ใจในความสูญเสียของผู้คน ความเสียสละของผู้คนยิ่งสำคัญ ทำไมไม่สร้างทัศนคติที่ดีว่า ผู้ที่เสียสละ เขาต้องเสียอะไรบ้าง เราผู้ร่วมประเทศควรเห็นใจ และควรยกย่องเขา ไม่ใช่การใส่ร้าย การมอบแต่สิ่งแย่ๆให้กับพวกเขา
เรา ณ ปัจจุบัน เรามีหน้าที่ดูแลผลกระทบสิ่งแวดล้อมจากโครงการต่างๆ ในด้านที่เราจบมา สิ่งหนึ่งที่เรารู้คือ บริษัทที่ปรึกษาของภาครัฐ ไม่ได้ใช้จรรยาบรรณในวิชาชีพของตนเพื่อทำรายงานออกมาให้ดีเลย แต่ใช้เงินที่ผู้ว่าจ้างนำทาง รายงานจึงเอนเอียงไปทางผู้ว่าจ้าง ตอนนี้มีโครงการสร้างถนน สร้างทางรถไฟทางคู่ อยู่บนโต๊ะ เราก็ยื้อไว้นะ จนกว่า ผู้ที่ทำหน้าที่ศึกษาจะมองจรรยาบรรณของวิชาชีพตัวเองเจอ
NGO หรือว่าภาครัฐที่สร้างความไม่น่าไว้วางใจ
แต่วันนั้น แม่บ้านที่มารับจ้างที่บ้าน ได้เล่าให้เราฟัง เกี่ยวกับญาติพี่น้องของเขา ที่ต้องย้ายออกจากพื้นที่น้ำท่วมเหนือเขื่อน ความยากลำบาก ชาวประมงที่ต้องย้ายไปอยู่ดอน แทบจะทำการเกษตรไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงการจับปลาเลย และร้ายไปกว่านั้น “เขาเอาลูกไก่มาให้เลี้ยง เลี้ยงไม่กี่อาทิตย์ก็ตายหมด” เราฟังแล้วแบบว่า น้ำตาจะไหล ไม่เข้าใจว่า คนที่เสียสละ ขึ้นชื่อว่าเสียสละ สมควรจะได้รับผลตอบแทนเช่นนี้ใช่หรือไม่
การย้ายถิ่นฐาน การเปลี่ยนวิถีชีวิต นั่นคือ การเปลี่ยนชีวิตเขาเลยนะ แต่สิ่งที่เขาได้รับ มันเหมาะสมแล้วใช่ไหม
ภาครัฐ มักจะเผยแพร่ข้อมูลแต่ส่วนดีของโครงการ ไม่เคยพูดเลยว่า มันมีผลเสียอย่างไรบ้าง มีคนที่ต้องเสียสละอะไรบ้าง แถมยังสร้างความเกลียดชังให้คนไทยเกลียดชังกันเองอีก โดยโยนไปให้ว่า NGO เป็นผู้อยู่เบื้องหลังการประท้วงต่างๆนาๆ
แต่เราจะบอกว่า ความไม่ไว้วางใจ ไม่ได้เกิดจาก NGO แต่เกิดจากภาครัฐเองต่างหาก ที่ไม่จริงใจกับประชาชน ไม่เปิดเผยข้อมูลที่ประชาชนควรจะรู้ และซ้ำร้ายไปกว่านั้น ยังก่อให้เกิดความขัดแย้ง เกลียดชังระหว่างคนสนับสนุนและคนประท้วง
ในความคิดถึงเรา ประเทศสมควรทำโครงการต่างๆนาๆเพื่อให้ประเทศพัฒนาไหม เราก็ต้องบอกว่า ควร เพียงแต่การกระทำการใดๆนั้น ความจริงใจสำคัญที่สุด การใส่ใจในความสูญเสียของผู้คน ความเสียสละของผู้คนยิ่งสำคัญ ทำไมไม่สร้างทัศนคติที่ดีว่า ผู้ที่เสียสละ เขาต้องเสียอะไรบ้าง เราผู้ร่วมประเทศควรเห็นใจ และควรยกย่องเขา ไม่ใช่การใส่ร้าย การมอบแต่สิ่งแย่ๆให้กับพวกเขา
เรา ณ ปัจจุบัน เรามีหน้าที่ดูแลผลกระทบสิ่งแวดล้อมจากโครงการต่างๆ ในด้านที่เราจบมา สิ่งหนึ่งที่เรารู้คือ บริษัทที่ปรึกษาของภาครัฐ ไม่ได้ใช้จรรยาบรรณในวิชาชีพของตนเพื่อทำรายงานออกมาให้ดีเลย แต่ใช้เงินที่ผู้ว่าจ้างนำทาง รายงานจึงเอนเอียงไปทางผู้ว่าจ้าง ตอนนี้มีโครงการสร้างถนน สร้างทางรถไฟทางคู่ อยู่บนโต๊ะ เราก็ยื้อไว้นะ จนกว่า ผู้ที่ทำหน้าที่ศึกษาจะมองจรรยาบรรณของวิชาชีพตัวเองเจอ