สวัสดีครับชาวPantipทุกท่าน นี่เป็นกระทู้แรกของผม หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ...
วันนี้ผมต้องการที่จะระบายความทุกข์ รวมถึงของคำปรึกษาด้วยครับ
คือผมมีอาการพูดติดอ่างมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ น่าจะประมาณ4-5ขวบ ตอนนั้นเป็นเด็กมาก ไม่ได้มีความคิดขี้อายหรือกังวลใดๆ
อาการมันจะประมาณเหมือนพูดติดอ่างทั่วไปอะครับ จะติดแบบซ้ำคำแรก เช่น พ พ พ พ พ่อ, ม ม ม ม แม่ จะติดเฉพาะคำแรกเท่านั้น
แล้วอาการมันก็หายไปตอนไหนแล้วผมก็จำไม่ได้
แต่หลังจากที่มันหายไปพักใหญ่ๆ จู่ๆมันก็กลับมาเป็นอีกทีนึงตอนผมอยู่ ป.3ครับ อาการคือติดแบบเดิมครับ แต่นานมากกว่าจะพูดออกมาได้
จำได้ผมเคยเล่าเรื่องสนุกๆให้เพื่อนฟัง แต่เพื่อนผมไม่ได้สนุกกับเรื่องที่ผมเล่าหรอก มันตลกที่ผมพูดติดอ่างมากกว่า กว่าจะเล่าจบนี่กินเวลาไปนานมากเลยครับ แล้วก็เป็นอีกตามเคยครับ อาการพูดติดอ่างของผมหายไปแล้ว ก็กลับมาพูดได้ตามปกติ
แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งที่3 ของการกลับมาพูดติดอ่างอีกครั้ง ตอนนั้นผมอยู่ ม.1ครับ ช่วงปิดเทอม ผมได้เข้าบรรพชาเป็นสามเณรภาคฤดูร้อน
ตอนที่เป็นเณรอยู่นั้น ผมก็เริ่มที่จะสังเกตเห็นอาการติดอ่างของผมชัดเจนเลยครับ (คิดอยู่ในใจ ไม่นะๆ นี่ฉันจะกลับมาพูดติดอ่างอีกแล้วรึไง โอ้ย!)
นับตั้งแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ ผมก็พูดติดอ่างไม่หายอีกเลยครับ
ผมรู้สึกเครียดมาก เพราะตอนนี้มันไม่ได้ติดอ่างแบบซ้ำคำแรก คืออาการมันหนักกว่าเดิม ประมาณว่า...มันพูดไม่ออกตั้งแต่คำแรกเลย
มันเป็นติดอ่างแบบบล็อกคำเลยครับ คำแรกไม่ออกมันก็จะค้างอยู่แบบนั้น ตั้งสติยังไงก็ตามครับ มันไม่ออกอ่ะครับ
พอไม่ออกผมก็จะพยายามเหมือนบีบมันให้ออกมาอ่ะครับ เกร็งไปหมดทั้งตัว บีบตัวจนลมในปอดออกจนหมดก็ยังพูดไม่ออก
ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ผมจบม.6 มา แล้วเรียนต่อมหาลัย แต่ก็รับสภาพกับตัวเองไม่ไหว จะให้เรียนในมหาลัยโดยที่ไม่คุยกับใครเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าฝืนแบบนี้จะเรียนจบได้ยังไง ผมจึงตัดสินใจลาออกมา ทำงานช่วยพ่อแม่อยู่บ้าน
แต่ตอนนี้ก็สึกเครียดมากยิ่งกว่าเดิม ตั้งแต่ผมพูดติดอ่างมา ผมเริ่มเป็นคนเก็บตัว ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใครเลย
เครียดมากครับ แม่เคยพาไปหาจิตแพทย์เมื่อปีที่แล้ว เขาบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า เฮ้อ... ผมก็รู้ตั้งนานแล้วล่ะครับ
จะมีใครบ้าง วันนึงไม่คุยกับใครเลย
มันเครียดมากครับ ถ้ามันติดอ่างแบบ ซ้ำคำแรกผมก็พอจะรับได้ แต่นี่มันพูดไม่ออกเลยครับ มันเกร็งไปหมด ไม่อยากเจอใครอีกแล้วบนโลกนี้
พูดติดอ่างตั้งแต่4ขวบ จนตอนนี้25แล้ว เครียดมากครับ
วันนี้ผมต้องการที่จะระบายความทุกข์ รวมถึงของคำปรึกษาด้วยครับ
คือผมมีอาการพูดติดอ่างมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ น่าจะประมาณ4-5ขวบ ตอนนั้นเป็นเด็กมาก ไม่ได้มีความคิดขี้อายหรือกังวลใดๆ
อาการมันจะประมาณเหมือนพูดติดอ่างทั่วไปอะครับ จะติดแบบซ้ำคำแรก เช่น พ พ พ พ พ่อ, ม ม ม ม แม่ จะติดเฉพาะคำแรกเท่านั้น
แล้วอาการมันก็หายไปตอนไหนแล้วผมก็จำไม่ได้
แต่หลังจากที่มันหายไปพักใหญ่ๆ จู่ๆมันก็กลับมาเป็นอีกทีนึงตอนผมอยู่ ป.3ครับ อาการคือติดแบบเดิมครับ แต่นานมากกว่าจะพูดออกมาได้
จำได้ผมเคยเล่าเรื่องสนุกๆให้เพื่อนฟัง แต่เพื่อนผมไม่ได้สนุกกับเรื่องที่ผมเล่าหรอก มันตลกที่ผมพูดติดอ่างมากกว่า กว่าจะเล่าจบนี่กินเวลาไปนานมากเลยครับ แล้วก็เป็นอีกตามเคยครับ อาการพูดติดอ่างของผมหายไปแล้ว ก็กลับมาพูดได้ตามปกติ
แต่ครั้งนี้ เป็นครั้งที่3 ของการกลับมาพูดติดอ่างอีกครั้ง ตอนนั้นผมอยู่ ม.1ครับ ช่วงปิดเทอม ผมได้เข้าบรรพชาเป็นสามเณรภาคฤดูร้อน
ตอนที่เป็นเณรอยู่นั้น ผมก็เริ่มที่จะสังเกตเห็นอาการติดอ่างของผมชัดเจนเลยครับ (คิดอยู่ในใจ ไม่นะๆ นี่ฉันจะกลับมาพูดติดอ่างอีกแล้วรึไง โอ้ย!)
นับตั้งแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ ผมก็พูดติดอ่างไม่หายอีกเลยครับ
ผมรู้สึกเครียดมาก เพราะตอนนี้มันไม่ได้ติดอ่างแบบซ้ำคำแรก คืออาการมันหนักกว่าเดิม ประมาณว่า...มันพูดไม่ออกตั้งแต่คำแรกเลย
มันเป็นติดอ่างแบบบล็อกคำเลยครับ คำแรกไม่ออกมันก็จะค้างอยู่แบบนั้น ตั้งสติยังไงก็ตามครับ มันไม่ออกอ่ะครับ
พอไม่ออกผมก็จะพยายามเหมือนบีบมันให้ออกมาอ่ะครับ เกร็งไปหมดทั้งตัว บีบตัวจนลมในปอดออกจนหมดก็ยังพูดไม่ออก
ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ ผมจบม.6 มา แล้วเรียนต่อมหาลัย แต่ก็รับสภาพกับตัวเองไม่ไหว จะให้เรียนในมหาลัยโดยที่ไม่คุยกับใครเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าฝืนแบบนี้จะเรียนจบได้ยังไง ผมจึงตัดสินใจลาออกมา ทำงานช่วยพ่อแม่อยู่บ้าน
แต่ตอนนี้ก็สึกเครียดมากยิ่งกว่าเดิม ตั้งแต่ผมพูดติดอ่างมา ผมเริ่มเป็นคนเก็บตัว ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใครเลย
เครียดมากครับ แม่เคยพาไปหาจิตแพทย์เมื่อปีที่แล้ว เขาบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า เฮ้อ... ผมก็รู้ตั้งนานแล้วล่ะครับ
จะมีใครบ้าง วันนึงไม่คุยกับใครเลย
มันเครียดมากครับ ถ้ามันติดอ่างแบบ ซ้ำคำแรกผมก็พอจะรับได้ แต่นี่มันพูดไม่ออกเลยครับ มันเกร็งไปหมด ไม่อยากเจอใครอีกแล้วบนโลกนี้