สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรา28  แล้วนะคะ  
เริ่มต้นพื้นฐานชีวิต  แม่กับพ่อเลิกกันตอนเราเล็กๆคะ  แม่ก็เลี้ยงเรามาคนเดียว  แม่ขายอาหารตามสั่ง  ชีวิตของแม่มีทั้งพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยงแม่จึง
ไม่คิดจะแต่งงานใหม่คะ  แน่นอนตอนวัยเด็กตั้งแต่จำความได้สี่ขวบห้าขวบ  โดนตีบ่อยคะ  ด้ามไม้กวาด  ตบหน้า  กระชากหัว  ตบหัว  กำมืออกำปั้นตบหัว   ตบหน้าซ้ายขวาๆ แม่เราเหนื่อยคะทำงานคนเดียวก็จะหงุดหงิด  สิ่งที่เราต้องรู้คือ  รู้หมดว่ามีเงินเท่าไหรในบ้าน  วันนี้แม่หาได้เท่าไหร สอบได้ลำดับไม่ดีตอนป.4  แม่เอารองเท้าฟองน้ำตบหน้า  ตบนับครั้งไม่ได้เลย  เล่นเอามึนไปเหมือนกัน  จำได้ลางๆ  ว่า  แม่ชอบที่จะ  ทำแบบนี้  ตีจน  บ้านติดกันรู้สรรพคุณหมดคะ  จน  สักม.3แม่เริ่มไม่ตีคะ  แต่สิ่งที่ตามมา  คือ พูดเรื่องเรากับลูกค้าทุกเรื่อง  "ตื่นสายอีนางเนี้ย  ทุกวัน" "ผ้าไม่รีด  ใครจะเอาไปเลี้ยงนิสัยแบบนี้"  เวลาหาของไม่เจอ  จะตะโกนเรียกจนเราต้องลงมา"ช่วยหานี้สิ  ทำไมหาไม่เจอ  ช่วยสิ้  หาเดี๋ยวนี้  "  หาตามทีหลัง  นี่ทุกวัน  ปวดหัวมาก  เหมือนทำอะไรที่ไม่รุ้ที่มาที่ไป  "มั่วแต่คุยโทรศัพท์"ดูมัน  คือทุกเรื่องลูกค้าในร้านรู้หมด  บางที  ไม่ใช่ไม่ทำนะคะ  แต่แยกร่างไม่ทัน  ทุกเรื่องจะได้รับการบ่นหมดดด  ในมุมของเรานะคะ  ช่วงม.ต้นเรียนดีมากคะ  เราน่าจะเข้าใจง่าย    พอม.ปลาย เราเจอกลุ่มเพื่อน ช่วงนี้เราเกเรเงียบมาก  กลับบ้านช้า   อยากอยู่กับเพื่อนมากกว่า  ไม่อยากอยู่บ้าน  เบื่อบ้านเกลียดบ้าน  เดินเข้าบ้าน  จะไม่มองหน้าใคร  อายคน  ที่แม่เอาแต่พูดถึงแต่เรา  บางวัน  นั่งบนบ้านยังไม่อยากลงมา  จนม.6เรา  ลองบุหรี่  ติดบุหรี่คะ  คลายเครียด  รู้สึกชีวิตเครียด  อยากกรี้ดดดด  ออกไปดังๆ เถียงแม่ได้  ถ้าเถียง็จะบอกว่า แกเลี้ยงมาไม่มีเทวดาหน้าไหนเลี้ยง  หาใครไม่มีผัวใหม่เคยเจอไหม แม่แกพูด  จนไปเรียนมหาลัย ได้ไปเรียนต่างจังหวัด  ดีใจเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง  รีบไปตั้งแต่วันที่ประกาศผล  ห้าๆ  เรียนจบสามปีครึ่ง  ตลอดเวลาก็ติดบุหรี่คะ  ห่างกับแม่มาก  คุยบางไม่คุยบาง  ไม่อยากคุย   เรียนจบ  ก็ทำงานได้ในหน่วยงานที่คนส่วนใหญ่อยากทำ  ขอไม่เอยนะคะ  ก็คบหากับฝรั่งคนนึง   ที่นี่แฟนทำธุรกิจที่เมืองท่องเที่ยว  จน4ปีได้แต่งงานก่อนแต่งงาน  เราก็ติดต่อคุยกับแม่นะคะ  ปกติ  เราลาออกจากหน่วยงานดั่งกล่าว  เนื่องจากเราเห็นว่า  ธุรกิจที่แฟนทำทำเงินดีกว่า   เราย้ายไปอยู่ในบ้านใหม่แฟนซื้อ    เรามาบอกแม่ทีหลังว่าเราลาออก  แม่ด่าว่าเราสาระพัด    แกเลิกคุยกับเราไปห้าเดือน  จนเรามาแต่งงานและเริ่มท้องชวนแม่มาอยู่ด้วย  ที่บ้านมีคนทำงานบ้าน      เริ่มมีปัญหาตั้งแต่เรามาอยู่หมู่บ้านนี้ไม่มีใครในหมู่รู้จักเรา  พอแม่มาแกก็เดินไปเที่ยว  คุยคนโน่นคนนี้ จนเรามาได้ยินว่าแม่เล่าว่าเราทำงานที่ไหนลาออกมา  ภาพในอดีตมาหลอกหลอนเราอีกแล้วคะ   บางวันเราทะเลาะกับแม่  สามีสั่งปิดประตูหน้าต่าง  นางบอกเสียงดังนางอายคนข้างบ้าน  แม่เราชอบมาก  บ่นหน้าบ้าน  หรือบ่นบริเวณรอบบ้าน   และบ่นเรากับแม่บ้าน  วันนี้เราเครียดมาก  ยืนในครัว  แม่บ่นเราต่อหน้าแม่บ้าน  เราบอกแม่ขอเถอะเราอาย  แกก็ขึ้นใหญ่อายอะไร  หะ  เราก็เถียงคะว่าที่นี้ไม่ใช่ตลาดสด  อย่ามาทำแบบนี้เราขอ  ออเมิงว่ากูตลาด  อีทรพีกูจะเอามีดฉีกปากเมิงแกคงจะไม่ทำหรอกแกชอบพูดแบบนี้แต่ด้วยที่ว่า  มันเป็นในครัว  แกกำลังเอามือไปเปิดลิ้นชักเรากระชากแขนอก  แกก็ตบเรา  คือแบบ  อึ้งแกจิกแขนตบๆ  เราก็พยายามจับแขนแกให้หยุดเราแรงเยอะกว่าก็หยุดมือแกได้คะ  ลายไปทั้งแขน    หัวจะระเบิด  อายคนข้างบ้านที่ได้ เเขาจะได้ยินไหม  อายแม่บ้าน    เสียใจที่ทำแบบนั้นทุกความรู้สึก  รวมไปถึงเราคิดถูกไหม ที่พาแกมา เราไม่เคยเถียงแบบนี้เลยตอนเด็ก  พูดมากไม่ได้กลัวโดนตี คิดว่าถ้าลูกเกิดมา  เราจะเลี้ยงเขาแบบเพื่อน  จะไม่เป็นแบบนี้    ตอนนี้  เสียใจ  แม่แกก็เสียใจนะคะ  เราห้ามแม่ไม่ได้เลยเรื่องพูดเรื่องเรา  ซึ้งเป็นสสิ่งที่ทำให้เราอยากเดินผ่านหน้าคนข้างบ้านทุกคนที่แม่คุยด้วยเข้าไปใหญ่  เราควรทำรารู้สึกเกลียดเขาลึกๆ แต่เราก็รักนะคะ  อยู่ห่างกันเราให้เงินทองใช้เงินมาก  เรามีความสุขกว่าตอนนี้  ที่เราเหมือนสร้างสังคมใหม่  แค่เขามาพังสังคมชีวิตใหม่ของเรา เราอยากให้เขาเลิกพูดถึงเราแบบที่เรรไม่ชอบ  ชีวิตนี้เราจะ  มีโอกาสนั้นไหม