สวัสดีค่ะ วันนี้เจ้าของกระทู้ขอมาอัพเดทภาคต่อเรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 16 นะคะ วันนี้มาลงต้อนรับวาเลนไทนส์เลย ไม่รู้จะมีใครว่างมาอ่านรึเปล่านาา.. 😂😢

สำหรับคุณผู้อ่านที่ยังรอกัน(และพอจำเค้าโครงตอนที่ 15 ได้นะคะ ><) เจ้าของกระทู้ต้องขอขอบคุณมากเลยนะคะ เพราะรู้เลยว่าทิ้งช่วงไปนานสุดๆ
สำหรับตอนที่ 16 นั้นมีชื่อว่า
"รองหัวหน้าไฟลท์คนใหม่ ✈️✨" ค่ะ

“ Congratulations!” จ้ะ..

อีเมล์แจ้งผลขึ้นมาว่าอย่างนั้น
ทันใดนั้น ท่อนเพลงจำเลยรักก็เหมือนจะแล่นขึ้นมาในหัว “เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย ฉันทำอะไรให้เธอเคืองโกรธ..”

หึหึ นี่มันเหมือนแกล้งกันเลยสินะ ทีอีตอนที่อยู่ล่ะไม่ได้ พอตอนจะลาออกล่ะได้เลื่อนทันทีเป็นรองหัวหน้า
แต่นะ.. ถ้าเรายังจะเลือกไม่เอาตำแหน่ง และยืนกรานจะลาออกให้ได้ ใครๆก็ต้องหาว่าเราบ้าแน่ๆ เพราะตำแหน่งนี้อาจจะมีประโยชน์กับเราในภายภาคหน้าก็ได้ ใครจะรู้
“เอาฟระ งั้นเอา!!” ผ่าง..!!!

หลายเดือนผ่านไป..
แผนการเตรียมตัวเรียนต่ออังกฤษได้ถูกพับเก็บปิดตาย และเราก็ได้เทรนในตำแหน่งรองหัวหน้าตามที่ตั้งใจไว้
ซึ่งบัดนี้ ชื่อตำแหน่งใหม่ ก็ได้ถูกเปลี่ยนลงในระบบและตารางบินเป็นอันเรียบร้อยแล้ว
จากชุดลูกเรือปกติ ตอนนี้มีผ้าพันคอประจำตำแหน่ง และไอแพดประจำตัวมาประดับอย่างเต็มภาคภูมิ พร้อมกับป้ายชื่อที่มีตำแหน่งกำกับไว้อยู่บนอกด้านซ้าย

“พลังอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง” สิ่งนี้ที่ลุงเบนจากสไปเดอร์แมนกล่าวเตือน
มันมาจริงๆ.. ทั้งภาระ งานจิปาถะ รีพอร์ต ประเมิน ใบชมเชย ดิวตี้ฟรี บานตะไทไล่ตามมากับตำแหน่งที่เราต้องจัดการ ต่อไปนี้ จะไม่มีเวลามานั่งฟุ้งซ่านหรือพับถุงกระดาษขายแล้ว แต่มันจะมีแต่งาน งาน งานและงานงอกเงยขึ้นมาให้จัดการหลังไฟลท์
“นี่มันผ้าพันคอหรือห่วงผูกคอฟระ! ทำไมมันถึงแน๊น แน่น” เราเริ่มจะหายใจไม่ค่อยทั่วท้องตามความกดดันที่เพิ่มเท่าทวีคูณ

และเพื่อเป็นการฝึกฝนความเป็นหัวหน้า - 1 เดือนแรกหลังการเทรนและไฟลท์สังเกตการณ์ เราจึงจะต้องบินกับเครื่องบินเล็กเท่านั้น
“เพราะในเครื่องบินเครื่องเล็ก เธอคือหัวหน้า ส่วนในเครื่องบินเครื่องใหญ่ เธอคือรอง โอเคนะ” เทรนเนอร์นางหนึ่งกล่าว
“เออ.. มีเหตุผล จะได้ฝึกจากเครื่องเล็กๆก่อน แล้วค่อยไปลำใหญ่สินะ” เราพยักหน้าเออออตามไปกับเทรนเนอร์ และมีแรงฮึดที่จะปฏิบัติตามทุกคำสั่งสอนที่ได้ร่ำเรียนมาด้วยความมองโลกในแง่ดี
ไหนเปิดตารางบินดูซิ! มีไฟลท์ไหนที่เราจะต้องไปรับมือในเดือนแรกบ้างเอ่ยน๊า อิอิ
อ่ะ.. ขึ้นมาละ!
“อินเดีย – อินเดีย – ปากีสถาน – บังกลาเทศ – อียิปต์ – เนปาล – เลบานอน – อินเดีย”
................................................
ตายละกรู!!
“ไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ยจ๊ะ?!” นี่มีใครทำระบบออกตารางรวนรึเปล่านะ..

แต่ทว่า.. มันคือความจริง
แล้วไฟลท์ที่หนึ่งก็มาถึง
จากก่อนไฟลท์ที่เรามักจะมีกิจวัตรมากมายในห้องน้ำ ทั้งโบ๊ะหน้า แปรงฟัน ติดกิ๊บ หวีผม และสารพัดจะเมาท์มอย รอจน 10 นาทีสุดท้ายก่อนเวลา เราจึงจะได้ฤกษ์ย่างกรายเข้าห้องประชุมด้วยใบหน้าขาววอกประดุจไข่มุกซิตร้า

แต่บัดนี้ เราวิ่งสู้ฟัดประดุจเฉินหลงก็ไม่ปาน ทั้งถุงขายดิวตี้ฟรี ทั้งสารพัดเอกสาร ไหนจะรายชื่อทีม ไหนจะใบคำถาม ไหนจะต้องรีบกรอกตำแหน่งของทุกคนส่งกัปตันกับตม.ก่อนที่ลูกเรือจะเข้ามา สารพัดที่จะต้องทำ
คิ้วดิชั้นนี่ผูกกันเป็นโบว์เลยทีเดียว!

เอาล่ะนะ.. ประเดิมกันไฟลท์แรก ไปอินเดีย เมืองตรีวันดรัม
“เครื่องยังไม่มาจ้ะ” กราวน์สต๊าฟกล่าว
“เรารู้ เราเห็น” แม้จะไม่มีญาณวิเศษ แต่เราก็รู้ได้ล่วงหน้า เพราะจากประสบการณ์บินที่ผ่านมา ไฟลท์ไปอินเดียนั้นดีเลย์เป็นกิจวัตรเลยก็ว่าได้ จนสนามบินที่นั่นถึงกับจัดทีมทำความสะอาดที่วิ่งเร็วที่สุดในโลกรออยู่ เพื่อมาลดทอนเวลาที่จะดีเลย์ขากลับโดยเฉพาะ
ว่าแล้วเราก็บอกให้เด็กๆในไฟลท์นั่งรอด้วยความเย็นใจในขณะที่เรานั่งแอบหลบมุมเพื่อเปิดคู่มือไล่ดูว่าต้องทำอะไรก่อนหลังด้วยความกลัว

และพอเครื่องบินมาถึง..
สุดยอดแห่งความโชคดีซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ก็ได้เกิดขึ้นรวมกันทันทีในไฟลท์นี้ ประหนึ่งเป็นรวมมิตรแห่งความโชคดีอย่างหาที่สุดไม่ได้
เริ่มต้นด้วยท่านกัปตันป่วย ปวดท้องจุกเสียดแน่นเฟ้อคิดถึงอีโนในทันทีที่เครื่องขึ้น – อ่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวศรีหายาให้ ศรีจะกรอกเอกสารรายงานให้ท่านเอง
ถัดไป แขกแถวหน้าสุดของชั้นประหยัดเกิดโวยวาย ว่าด้วยประเด็น “มีถั่วมั้ย?” เพราะท่านนั้นอยากจะกินถั่วกับวิสกี้เหลือเกิน – ซึ่งเราก็ได้แต่สงบสติท่านด้วยคำอธิบาย ว่าถั่วนั้นมันไม่ใช่ของชั้นประหยัด มันเป็นของชั้นธุรกิจ
...แต่ทว่า ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก ซึ่งสุภาษิตนี้ เราได้รู้เช่นเห็นชัดในทันทีที่เด็กลูกเรือชาวอังกฤษวิ่งมาสะกิดตอนที่คุยกับพี่ถั่วว่า..
“หัวหน้า มีคนชัก!”
“เยี่ยม! ใครก็ได้ช่วยเอาตูออกไปจากไฟลท์นี้ที” เรานี่อยากจะวิ่งไปร้องไห้อยู่ไกลๆ แต่ด้วยความที่ไปไหนก็คงไม่รอด ผ้าพันคอมันพลิ้วไสวหราอยู่ขนาดนี้ ก็คงจะทำอะไรไม่ได้นอกจากจะต้องวิ่งไปดูแล

“อย่าแตะนะ เค้าหลับอยู่” ญาติผู้ป่วยที่ชักบอก
“ไม่แตะค่ะ แต่ถ้าคนไข้ชักอีก เราต้องตามหมอนะคะ ไม่ทราบว่าคนไข้มีอาการแบบนี้บ่อยหรือเปล่า” เราถาม จริงจัง
“ชักบ่อยมาก ห้ามเรียกหมอนะ นี่ปกติ เดี๋ยวก็ตื่น” ว่าแล้วพี่ท่านก็ยังดูครื้นเครง กินข้าวต่อได้ เสมือนลูกท่านได้เพียงเต้นรำ แล้วหลับไปเท่านั้น
เอาเลยค่ะ.. เอาที่ทุกท่านสบายใจ
หลังจากที่ต้องวิ่งจากห้องกัปตัน กับที่นั่งผู้ป่วยจนแน่ใจว่าพี่ท่านช่างแสนสบาย เราจึงกลับไปที่จั๊มพ์ซีทและตั้งสติให้มั่น ก่อนจะลุกขึ้นมาทำงานต่อ..
“นี่ขนาดยังไม่หมดไฟลท์เลยซักกะขานึงนะ แต่ตอนนี้ตูมีรีพอร์ตบานตะไทให้ต้องเขียนกี่ฉบับแล้วฟะ”
เยี่ยม! ว่าแล้ว.. ดิวตี้ฟรีก็ยังไม่ทันนับ และยังต้องรีบเดินขายทันทีที่เด็กๆชั้นประหยัดเคลียร์ถาดเสร็จอีกจะได้รีบปิดไฟ และกว่าจะจบได้สักขาหนึ่ง

แต่สิ่งที่เราชอบในคนอินเดียมีอยู่อย่าง คือต่อให้ในไฟลท์ พี่ท่านจะดูโกรธเคืองเรามากขนาดไหนก็ตาม แต่ทันทีที่ประตูเครื่องเปิดออก ท่านพี่ก็จะเดินโบกมือบ๊ายบาย ยิ้มแย้มให้เราเสมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ซึ่งบัดนี้ ทั้งพี่ถั่ว และท่านผู้ป่วยและญาติๆต่างก็ดูครื้นเครง เฮฮากันซะเหลือเกิน
เอาล่ะ! ทีนี้ก็ถึงตาวิ่งมาราธอนของกราวน์สต๊าฟ และพนักงานทำความสะอาดแห่งตรีวันดัมแล้วค่ะ เชิญค่ะ!

และกว่าเครื่องจะแลนด์กลับมาสู่อาบูดาบีในยามรุ่งเช้า เราก็แทบจะกราบกัปตัน กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และกราบทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้รอดชีวิตจากไฟลท์นี้มาได้
“อูย พ่อแก้วแม่แก้ว หนูรอดแล้วจ้า..”

ทันทีที่เหยียบขึ้นรถตู้ เราจึงรีบหยิบโทรศัพท์ แล้วโทรกลับบ้านทันที เพราะรู้ว่าแม่ต้องรอเราอยู่ด้วยความกังวลใจ ซึ่งเราก็ได้เริ่มบรรเลงเพลงบ่นให้แม่ต้องฟังยาวนานนับชั่วโมง
“เชื่อไหมแม่.. หนูบินมาตั้งหลายปี ไม่เคยจะมีคนชัก แต่ดันจะมาชักเอาไฟลท์แรกที่หนูเป็นหัวหน้า”
เราระบายความอัดอั้นตันใจด้วยความอินจัด อินขนาดลืมไปว่านั่งมานานเท่าไหร่ ตอนนี้อยู่ที่ไหน และผ่านไปแล้วกี่ตึกกว่าจะมาถึง ซึ่งแม่ก็ยินดีรับฟังแต่โดยดี

กลับมาถึงบ้าน..
เรารีบวิ่งไปอาบน้ำด้วยความที่อารมณ์เครียดยังคงค้างมากจากไฟลท์ และไฟลท์ที่ยังเหลืออีกตลอดทั้งเดือนนี้ ก็คงจะไม่หนีกันสักเท่าไหร่ แม้จะข่มตาหลับ จิตก็ยังไม่วายหวาดระแวงกลัวงานจะเสร็จไม่ทันกำหนดส่ง

นี่แค่ไฟลท์แรกนะ..
ถ้ากว่าจะได้หลุดพ้น 1 เดือนแรกไป ไม่รู้ว่าสติจะยังสมประดีหรือเปล่า.. คงต้องลองเสี่ยงดู
บัดนี้ก็ถึงเวลาเกือบ 10 โมงเช้าแล้ว ได้เวลานอนพักจากความเหนื่อยล้าที่ถ่างตามาจะครบ 17 ชั่วโมงเสียที
เอาล่ะ!
Good Day.. Have a good rest, everyone! "

จบแล้วนะคะสำหรับตอนที่ 16 หากใครอ่านกันมาตั้งแต่ตอนแรกนี่ เรารู้สึกขอบคุณสุดๆ ยังไงก็ฝากติดตามและฝากแชร์กันนะคะ 🙏😊

ส่วนใครที่อยากอ่านงานเขียนเรื่องเล่าของเจ้าของกระทู้ย้อนหลัง เราลงลิงค์ไว้ให้ด้านล่างนี่เลยนะคะ :
" แกคือคนสุดท้ายในรุ่นที่ชั้นจะคิดว่าได้เป็นแอร์ " ..จากคำสบประมาท สู่ฝันแอร์โฮสเตสสายการบินตะวันออกกลาง
http://www.ppantip.com/topic/34273378

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 1 : ฝันที่เป็นจริงหรือภาพลวงตา ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34504171?

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 2 : หรือฉันจะไม่ใช่นางฟ้า ?.. ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34536596?

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 3 : นี่หรือ.. ที่เขาเรียกกันว่า ชีวิตนางฟ้า ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34568986

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 4 : ใครๆก็บอกว่า.. เราบินได้ ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34635697

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 5 : สวิสในฝัน ฉันมาถึงแล้ว✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34675852

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 6 : ความทรงจำสีจางใจกลางกรุงเจนีวา ✈✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34728863

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 7 : จุดเปลี่ยนแรกชีวิตแอร์ ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34785569

" เสียงลือเสียงเล่าอ้าง : ว่าด้วยเรื่องผีในเครื่องบิน "
http://www.ppantip.com/topic/34814284

" อยากเป็นแอร์ตอนนี้ยังทันไหม! : 10 ข้อเท็จจริงที่คุณควรรู้ก่อนเปลี่ยนเส้นทางเดินชีวิต "
http://www.ppantip.com/topic/34853513

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 8 : ยุทธการหักปีกครั้งที่ 1 ✈️✨
http://www.ppantip.com/topic/34910615

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 9 : ผีในมโนจากมิลาน ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/34997703?

"เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 10 : ชั่วเจ็ดที ดีเจ็ดหน ✈️✨"
http://www.ppantip.com/topic/35164801?

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 11 : เส้นทางเพื่อความก้าวหน้า (อันแสนขรุขระ) ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/35241509?

"เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 12 : ชีวิตฟ้าหลังฝน ✈️✨"
http://www.ppantip.com/topic/35449010?

"เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 13 : อวสานโลกสวย ✈️✨"
http://m.ppantip.com/topic/35564701?

"เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนพิเศษ : ทริปตามรอยรักเมืองหิมะที่เกาหลี ✈️✨"
http://www.ppantip.com/topic/35626712?

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 14 : เสียงเรียกแห่งความทะเยอทะยาน กับฟางเส้นสุดท้าย ✈️✨ "
http://www.ppantip.com/topic/35790386

" เรื่องเล่าแอร์โฮสเตสตะวันออกกลาง ตอนที่ 15 : ฝันสลายว่าที่นักเรียนอังกฤษ ✈️✨ "
https://m.ppantip.com/topic/35958196