ลมหนาวมาเยือนอีกแล้ว
หัวใจไม่แคล้วหวั่นไหว
อยากมีคนรักเคียงกาย
ยามหนาวมีไออุ่นเคียง

หนาวนี้อยากมีคนรัก
หนุนตักนอน อ้อนส่งเสียง
คลอเคล้าเฝ้าร้อยจำเรียง
มีเพียงเราสอง คล้องคลอ

อุ่นไอในคำพร่ำเพ้อ
อย่าให้ละเมอเก้อขอ
รักคืนคู่ข้าง คนรอ
คนเพ้อ เพียงขอ รอเธอ...

เมื่อต้องห่างร้างไกลในคืนหนาว
ทุกครั้งคราวความอ้างว้าง เคว้งคว้างไหว
ผ่านคืนวัน ที่หนาวเหน็บต้องเก็บใจ
อดทนไว้  ในทุกครั้ง เพื่อรั้งรอ

อยากกุมมือ อบอุ่น ละมุนมอบ
เป็นคำตอบ นานเนิ่น เกินร้องขอ
คราวห่างไกล แม้ใจเจ็บ เหน็บจนพอ
ทุกข์ทดท้อ ขอมีเธอ เสมอไป

ความเดียวดายสายลมหนาวร้าวใจหนัก
แต่ความรักที่ปักคง อย่างหลงใหล
มิมีแปรเปลี่ยนจบ ยากลบใย
กาลหนุนไป นานเนิ่น  จะเดินเคียง

แต่ลึกลึก ใจก็หวั่น เธอหันจาก
กลัวพลัดพราก  รักลาร้าง จางจบเสียง
คำรำพัน เคยคลอเคล้า เหลือร้าวเพียง
เส้นทางเบี่ยง เลี่ยงลบกัน จนฝันเลือน

หากความเหงาแทนเดียวดายขอใจส่ง
หนาวอีกครั้ง ยังมั่นลง รักคงเหมือน
คราครั้งเก่า คราวก่อน มาย้อนเตือน
แม้ความเหงา หนาวเป็นเพื่อน มิเลือนลา...

เพ็ญพิชญา