เท่าที่สังเกตดู จขกท. ว่าแฟนช่อง 7 เป็นโรค Panic (โรคตื่นตระหนก) กันหลายคนมาก
คือแบบว่า เจอเรื่องเรตติ้ง เรื่องคนนั้นคนนี้ไม่มีงาน เจออะไรกันหน่อยเดียว ก็แบบโวยวายราวกับว่าโลกมันจะแตกอย่างไรอย่างนั้น
บางคนตีโพยตีพาย ตีตนไปก่อนไข้อีกซะงั้น (พอเรื่องออกมาไม่เป็นอย่างที่โวยวายไปก็แทบจะไม่มาขอโทษอีกต่างหาก)

ทั้งที่ความเป็นจริง ช่องนี้เป็นช่องที่ผ่านอะไรมาเยอะมาก ช่วงที่ผ่านมานี่แค่จิ๊บๆ เมื่อเทียบกับตอนนั้นประมาณ 2013 ที่ห่วยทั้งโปรดัคชัน กระแส และเรตติ้ง (ตอนนั้นเรายังไม่มาทีมช่องนี้นะ แต่ก็พอสัมผัสได้ว่าเป็นอย่างไร) ตอนนี้ยังดีกว่าที่โปรดัคชันกับกระแสดีขึ้นบ้าง (แม้จะไม่เท่ากับช่องที่เจาะออนไลน์อยู่แล้ว แต่เราว่าดีกว่าช่วงนั้นอยู่ดี) เรตติ้งอาจจะโดนแบ่งไปทำให้ลดลง บางเรื่องช่วงแรกน้อย กลางเรื่องกลับดี ก็มี
แฟนช่องนี้น่าจะเป็นพวกที่มีน้ำอดน้ำทนอะไรมากกว่านี้ แต่นี่กลับเหมือนไม่เรียนรู้อะไรเลย (อาจติดอาการคนรุ่นใหม่ ที่ตัดสินอะไรกันในระยะสั้นๆก็ได้มั้ง)
แน่ล่ะคือการที่แฟนคลับคอยไปบอกช่องว่าควรทำอย่างโน้นอย่างนี้เป็นเรื่องดี แต่ไม่ใช่ว่าเจออะไรไม่ถูกใจแล้วจะไปโวยวายราวกับโลกจะแตกอย่างนั้น

คืออันนี้เข้าใจนะ ว่าอาจเป็นเพราะมุมมองที่ว่าเคยเป็นที่ 1 มาก่อน เลยอาจทำให้มองว่าเป็นเรื่องใหญ่เมื่อเจอปัญหาอะไร
เคยอ่านเจอใน National Geographic ฉบับภาษาไทย ประมาณปี 2009 ที่กล่าวถึงสูตรสำเร็จของประเทศสิงคโปร์ ที่ทำให้เขากลายเป็นประเทศพัฒนา และเป็นที่หนึ่งในแทบทุกๆด้าน

แต่เขาก็บอกว่า (อันนี้เป็นคำพูดเลาๆ จำตรงๆไม่ได้) การเป็นที่หนึ่งหรือเป็นผู้ชนะนี่อาจจะไม่ได้หอมหวานเสมอไป เพราะว่ามันทำให้เกิดอาการกลัวว่า "ตนจะพ่ายแพ้" ในสิงคโปร์มีคำหนึ่งที่พูดว่า "เกียซู" ที่แปลว่า "กลัวความพ่ายแพ้" ด้วย โดยเขายกตัวอย่างมาว่า ในปีหนึ่งท่าเรือสิงคโปร์มียอด (จำยอดไม่ได้ว่าอะไร) ต่ำกว่าของเซี่ยงไฮ้เพียงตำแหน่งเดียว แต่เรื่องนี้กลายเป็นปัญหาระดับชาติเลยทีเดียว

ปล.ช่วงนี้เพลิงพระนางกำลังจะออกอากาศ ก็เป็นกำลังใจให้กับนักแสดงและทีมงานทุกคนจ้า ถ้าว่างจะมาตั้งกระทู้เกี่ยวกับละครเรื่องนั้นหรือเกร็ดต่างๆด้วย