คือขอท้าวความก่อนว่าผมเป็นคนที่ไปเรียนต่างจังหวัดแล้วบ้านเกิดผมอยู่ที่พิษณุโลกครับแล้วผมมีความรู้สึกว่าบ้านไม่ใช่Safezoneของผมอะครับคือพ่อผมเป็นคนที่อารมณ์รุนแรงมากเลยหงุดหงิดง่ายมากแต่ไม่ตีเพราะผมเป็นโรค(Panic)ที่จะมีอาการกระวนกระวายกลัวตอนเด็กๆพ่อชอบตีผมแต่ก็ตีด้วยรักแหละครับแล้วพอไปหาหมอ(ตอนเด็ก)หมอบอกว่าต้องให้พ่อดุลูกให้น้อยลงแต่ผมก็ต้องหยุดเล่นเกมส์ยิงปืนไปด้วยเพราะส่วนหนึ่งก็เกิดจากการเล่นเกมยิงปืนแล้วผมก็ได้ไปเรียนเชียงใหม่อยู่5ปีปัจจุบันก็เรียนอยู่ครับอยู่ม.4ตลอดที่ผ่านมาผมก็อยู่กับพี่แล้วผมก็กลับมาเป็นครั้งคราวเจอกันทีละวัน2วันครับแต่ถ้าปิดเทอมก็อยู่จนเปิดเทอมครับแล้วพอกลับมาครั้งล่าสุดเพราะโควิดแต่ยังเรียนออนไลน์อยู่ครับวันแรกที่ผมนั่งรถกลับมาผมน้ำตาคลอเลยอะแบบต้องอยู่กับพ่ออีกยาวแน่เลยผมเป็นคนที่รู้สึกว่าพ่อกับแม่และบ้านที่พิษณุโลกไม่เคยเป็นsafe zoneของผมเลยแล้วที่หนักขึ้นไปอีกคือแม่บอกว่าช่วงนี้พ่อเลิกบุหรี่นะอารมณ์จะรุนแรงหน่อยผมก็ได้แต่ตอบว่าครับพ่อผมเอาแต่ใจมากอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะฝึดฝัดหงุดหงิดแล้วก็จะใช้คำพูดแรงๆที่แบบทำร้ายจิตใจผมแล้วพ่อผมไม่ค่อยง้อผมผมพยายามพูดว่าไม่ชอบอะไรแล้วแกก็ด่าผมว่าผมบอก”กูมันไม่ดีเอง,กู เอง”แต่ที่ผมพยายามบอกก็คือว่าพ่อครับพ่ออารมณ์เสียง่ายมากเลยนะแต่นั่นเองที่ผมพยายามบอกแล้วแกก็โวยวาย.แกจะเป็นเหมือนสมาธิสั้นอะครับอยู่นิ่งไม่ได้ต้องหาอะไรทำตลอดอยู่ไม่นิ่งแล้วก็ต้องเอาผมออกไปด้วยพอไม่ออกไปด้วยก็นั่นแหละครับหงึดหงิดด่าทอว่าจนผมแบบเหมือนผมเป็นคนไม่มีความรู้สึกอะครับทั้งที่แกก็เคยบอกเองว่าถ้าไม่อยากไปก็บอกดีๆแต่พอบอกไปก็เป็นอย่างนี้อะครับคือLifestyleผมคือนอนอยู่บ้านเฉยๆไม่ต้องให้ใครมาวุ่นวายแค่นี้ก็Happyแล้วอะครับแต่คือปมต้องเปลี่ยนหรอผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวผม.ผมเคยอยากไปคุยกับหมอจิตเวชมากเลยแต่ไม่มีเวลาเลยละพ่อแกจะบอกตลอดว่าเข้าใจๆทั้งที่แกไม่แกจะแบบให้รีบนอนแต่คือผมก็บอกว่าอยากนอนดึกแค่แกก็ใาบ่นเหมือนเดิม4ทุ่มแล้วทำไมไม่นอนทั้งที่ผมเรียนมาทั้งวันอะครับ08.30-15.00ทำการบ้านถึง16.00พอทำการบ้านเสร็จผมก็ไปเล่นบาสถึง19.30กลับมาทำอะไรเสร็จก็2ทุ่มแล้วผมก็ต้องมาเอาพ่อแม่นอนก่อนก็20.30แล้วผมก็ขอไปเล่นแกก็ให้ไปพอเล่นได้สักพอก็ใช้ทำนู่นทำนี่คือเหมือนไม่มีเวลาส่วนตัวเลยอ่ะครับนั่นแหละครับที่อยากระบายคือผมอยากได้คำปรึกษาว่าผมควรทำยังไงดีพูดกับแกแกก็ใช้อารมณ์พูดตรงๆก็เหมือนรับไม่ได้🥲