เราเป็นคนที่เข้าสังคมได้ ภายนอกเป็นคนยิ้มง่าย เข้มแข็ง ร่าเริงแจ่มใส เรียบร้อยด้วยซ้ำ (ปกติแทบจะไม่ด่าไม่ว่าใคร) เวลาอยู่กับเพื่อนเราก็หัวเราะเฮฮาได้ แต่เวลาไปไหนมาไหน หรือไปทำอะไรถ้าเลือกได้เราจะทำคนเดียวตลอด

เช่น เวลาเราอยากไปเที่ยว เราจะไปคนเดียว ไม่ชวนเพื่อน
เวลามีงาน เราจะชอบงานเดี่ยว มากกว่างานกลุ่ม

บางครั้งพฤติกรรมของเราที่ชอบอยู่คนเดียวเพราะเรารู้สึกว่าจริงๆเราไม่ใช่คนแบบที่คนอื่นเห็น เรารู้สึกว่าตัวเองกร้าวร้าว อ่อนแอ เวลาที่เราอยู่คนเดียวเราสบายใจที่ไม่ต้องมีใครมาเจอเราอารมณ์เสีย เพราะเราขี้หงุดหงิดมาก เช่น ถ้าเรามีงานด่วนต้องส่ง แต่เครื่องพิมพ์ที่บ้านเสีย ถ้าอยู่คนเดียวเราจัดการปัญหาได้ง่ายมาก >> ไปพิมพ์ร้าน หาทางซ่อม printer เอง ... แต่ถ้ามีคนที่บ้านอยู่ด้วยเราจะเริ่มโวยวาย ว่าเครื่องพิมพ์เสีย ถ้าไม่มีคนช่วยก็จะยิ่งอารมณ์เสีย หงุดหงิด

อยากได้สิ่งของอะไรบางอย่าง >> อยู่คนเดียว : หาวิธีซื้อ /// ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วย : รำคาญที่เขาจะต้องรู้ว่าเราทำอะไร ซื้ออะไร

สรุป ::: เวลามีปัญหา แก้เองคนเดียวได้ชิลล์ๆ ถ้าอยู่คนเดียว แต่ถ้าอยู่กับคนอื่นจะอารมณ์เสียง่าย ขี้หงุดหงิด รู้สึกเดือดๆ อยากเขวี้ยงทำลายข้าวของ (แต่ยังไม่เคยขว้างทำลายนะคะ)

เราเข้าขั้นโรคจิตแล้วรึยังคะ ?