คือเรารู้ว่ามันไม่ดีนะคะ แต่บางทีก็อดไม่ได้

คนมันพูดไม่หยุด ไม่เคยสำนึก ไม่เคยรู้สึก

ด่าแม้แต่แม่ของคนอื่น ไม่ใช่แค่นั่งนินทา แต่ตะโกนด่าข้ามบ้าน

อยากให้ได้ยิน เรียกร้องความสนใจ พอไม่สนใจก็คิดเข้าข้างตัวเอง

เพราะเราเคยไปด่ากลับ พอเราหยุดด่า มันก็เลยคิดว่าไม่กล้า

ความจริงคือไม่อยากจะเลวเหมือนมัน ไม่อยากจะลดตัวลงไปยุ่งกับมันแล้ว

คนที่ด่าแม่คนอื่นได้ มันก็ไม่มีค่าอะไร

คนพวกนี้เกินจะเยียวยาแล้ว ขนาดพระนั่งฉันข้าวอยู่โต๊ะข้างๆ ยังไม่หยุดพูด

พยายามให้อภัย อโหสิกรรมแล้ว แต่เขาก็ยังทำตัวเหมือนเดิม

รู้ว่าการให้อภัยใคร ไม่ได้เปลี่ยนจิตใจหรือนิสัยของคนๆ นั้นให้ดีขึ้น

แต่เป็นการเปลี่ยนนิสัยตัวเองให้ดีกว่าเขา พยายามอดทน อดกลั้น

แต่คนเลว ก็ยังคงเลวเหมือนเดิม แค่นั้นยังไม่พอ ยังลากคนอื่นๆ ให้เลวเหมือนตัวเองอีก

รอดูอยู่ว่าเมื่อไหร่เวรกรรมจะตามสนอง จะทำชีวิตตัวเองให้ดีและมีความสุข และทิ้งคนพวกนั้นไว้ข้างหลัง ให้หลงมัวเมาอยู่กับน้ำลายของตัวเองต่อไป