สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขออภัยเราเองก็เรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยเก่ง เชื่อว่าหลายๆคนคงเคยฟังเพลงนี้นะคะ 'ร่มสีเทา' เพลงนี้ถือว่าเป็นเพลงโปรดของเราอีกนึ่งเพลง ฟังเวลาเหงา เวลาเศร้า แต่ติดตรงที่ว่าไม่เคยทำตามได้สักครั้ง..ร่มสีเทาที่กางอยู่ไม่เคยหุบลง เราเป็นผู้หญิงธรรมดาๆในเมืองหลวงนี้ ทำงาน หาเงิน เหมือนๆกับทุกคน ชีวิตเราถือว่าไม่ได้ลำบากนักแต่ไม่ได้ร่ำรวย อยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน พยามจะเปิดใจกับความสัมพันธ์ใหม่ๆแต่ก็ล้มเหลว เหมือนเราเดินเข้าไปท่ามกลางฝูงชน เผื่อยืนยันตัวตนอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้ถูกผสมรวมเป็นส่วนนึ่งในนั้น นั้นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกของเรา...เราก็อธิบายไม่ถูกว่าทำไม แล้วเราก็ยังยืนถือร่มสีเทาอยู่อย่างนั้น หลายอย่างในใจ ในหัว สับสนปล่อยไม่ลง บ้างดิ้นรนหาเงิน แต่มีเท่าไหร่ก็เหมือนยังไม่พอ รู้ว่าพรุ้งนี้จะไม่ได้มีอยู่สำหรับเราทุกวัน แต่ก็กังวลเหตุการณ์ใน20-30ปีข้างหน้า รู้ว่าแฟนเก่าคือคนที่ผ่านไปแล้ว แต่ยังจำความสุขในห้วงเวลานั้นและโหยหามัน มีมั้ย..คนที่หุบร่มลงไม่ได้เหมือนกับเรา?

...