สวัสดี เรามีนามแฟงว่าเขียว
เรากับแฟนคบกันมาอีก 6 วันจะคบ 7 ปี
แต่!!  2-3ปีให้หลังมานี้เรากลับรู้สึกแบบนี้

เธอรักฉันน้อยลงใช่ไหม หรือเธอแอบมีใคร
หรือเป็นเพราะว่าฉันมันไม่ดี
หรือว่าฉันที่ทำผิดไป รักเธอจนหมดใจที่มี
มากจนเกินกว่าที่เธอต้องการ
เรายิ่งฝืนยิ่งทนกันไป ยิ่งเสียใจเสียน้ำตา
ทรมานและเปลืองเวลา ปวดร้าวแทบขาดใจ
เธอก็รู้ ว่ารักเรามันใกล้จะจบ
เหมือนกับเป็นโรคร้ายในใจ
หมดทางเยียวยาให้ขาดหาย
รู้สึกบ้างไหม ทำไมเดี๋ยวนี้ เราไม่ค่อยยอมกัน
ไม่ค่อยแคร์กันเท่าไร
รู้สึกบ้างไหมทำไม เดี๋ยวนี้ เดินไม่ค่อยจูงมือ
ไม่เชื่อถือในคำพูดกัน
เหมือนรักเรากำลัง อิ่มตัวแล้ว
ขาดกันไปจะทนได้ไหม หากไม่มีกันอยู่
หากมีใครบางคนเข้ามา จะได้ลองคิดดู
ว่าใจเราต้องการเขาไหม หรือ ว่าใจยังคงโหยหา
ถ้าหากยังมัวมาเจอซ้ำๆ ทำ ทุกวันเหมือนเดิม
ยิ่งซ้ำเติมในรอยหมางกัน

ใช่!!  มันเป็นเพลงเราถึงฟังวนๆไปแป็นสิบรอบ
เค้ามีสังคมเค้ามีเพื่อน ส่วนเราเรียนหยังสือ
เราเคยคิดว่าเวลาและความห่างไกลไม่ไม่ได้เป็นอุปสรรคแต่อย่างได
แต่มาวันนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะ เรารู้สึกเหนื่อยที่เราต้องเป็นฝ่ายที่พยาม
อยู่คนเดียว พยามโทรหา พยามถามไถ่ พยามเข้าใจ พยามทำให้เขารู้สึกดี
ถึงบางทีมันจะขัดกับความรู้สึกของเราก็ตาม แต่เพื่อความรักเราจึงทำ
จนมาหลังเราเหนื่อ เราเหนื่อยมากที่ต้องวิ่งตามคนที่วิ่งหนีเรา
จากที่เคยใส่ใจ เคยโทรหา กลับไม่มีแบบนั้นอีก
เราไม่รู้ว่าเราทำตัวหน้าเบื่อ หรืออย่างไร ทั้งๆที่เวลาเค้าขอมีสังคมแบบเพื่อนเราก็ไม่เคยห้าม
หรือโทรตามเลย ก็คือพูดแค่ดูเลตัวเองแค่นี้ อยากกลับตอนไหนก็ไม่เคยว่า
คือ พยามเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็น สังคมที่เขาอยู่
เราอยากรู้ว่าเราควรจะทำอย่างไร จะอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นานอีกแค่ไหน เราต้องแอบร้องไห้
คือน้อยใจอะไรก็พูดไม่ได้ เราเสียดายเวลามากนี้เป็นรักแรียกของเรา
เราเลยไม่รู้ว่ะตอนนี้เราจะเดินไปทางไหน หรือถอยหลัง หรือความหยุด
เราไม่อยากลอยอยู่ในอากาศแบบนี้แล้วอะ. เราเหนื่อย