เหมือนฟ้ามืดที่หาแสฃสว่างไม่เจอ เราอยู่บ้านหนึ่งนี้ตั้งแต่สมัย เด็ก เป็นครอบครัว สร้างกิจการจากน้ำพักน้ำแรง เป็นบ้านหลังหนึ่งที่อบอวลไปด้วยความมั่นคง และ หยาดเหงื่อ ของพ่อ บ้านหลังนี้ปลุกเป็นโรงงานส่วนหนึ่ง ที่บ้านทำกิจการเล็กๆเกี่ยวกับงานกลึง บ้านเราถูกคุกคามตลอดจากข้างบ้านตั้งแต่จำความได้ข้างบ้านมี หมาตัวใหญ่ที่พร้อมกัดเราเสมอ. ในวันหนึ่งเรากับน้องเดินออกมานอกบ้าน ข้างบ้านมันก้ปล่อยหมาออกมากัดน้องเรา. ทำให้ตั้งแต่เด็กจนโต น้องเรากลัวหมามาตลอด
      เวลาที่เราทำงาน เวลาที่พ่อเราก่อร่างสร้างตัวด้วยการสร้างกิจการเล็กๆอย่างหนึ่งก้ต้องพบกับคนจิตใจต่ำ แกล้งสารพัด เรียกตรวจโรงงาน เรียกตรวจภาษี เรียกตรวจต่างๆสารพัด แต่เราก้ผ่านมาได้  รอบข้างเราเต็มไปด้วย ความมืดมน บ้านหลังใหญ่ที่ดูเป็นปันหา ส่งหมาออกมากัดน้องเรา บ้านหลังอื่นๆๆในซอยก้พากกันเข้าข้าง ด้วยความเป็นหมอและครูของเจ้าของบ้าน เราเหนื่อยมาก จนมาในวันหนึ่งบ้านเราต้องล้มกำแพงเพื่อซ่อม ซึ่งก้ล้มลงในพื้นที่รกร้าง เราก้สร้างรั้วกั้น ของไว้ชั่วคราว หลังจากนั้นไม่นาน ก้มีปันหากับบ้านใหย่ที่ปล่อยหมา. รอบนี้ มันเอาปืนมายิงทรัพสินที่อยู่บริเวณที่รกร้าง โดยอ้างกรรมสิทในความเป็นเจ้าของ. บ้านผู้ยิ่งใหย่ครั้งนี้กล้าใช้ปืน เราต่อสู้คดีกัน จนจบความผู้ใช้อาวุทปืนจบเพียง รอลงอายา แต่นั้นไม่ใช้เรื่องใหย่สำหรับเราอีกต่อไป ไม่นาน แม่บังเกิดเหล้า ก้ถูกปั่นประสาท ไม่รู้ด้วยวิทีการใด แต่สารพัดที่ บ้านหลังนี้กระทำ แม่บอกเราว่ามีคนติดตาม หลังจาดนั้นแม่เราเวลาออกนอกบ้านต้องคอย สังเกตุตลอด ว่ามีคนมาติดตามหรือไม่ชีงิตถูกคุกคามตลอด หลังจากนั้น ก้มีไฟำหม้ หลังบ้าน ซึ่งเป็นเส้นทางปิด ไม่มีใครที่จะเข้าไปดับไฟได้ ที่ดับได้ทางเดียว และไม่ทีวี่แววดับลง พนักงานดับเพลิง ขอความชั่วเหลือจากบ้านใหย่หลังนั้นเพื่อเดินผ่นไปดับเพลิงด้านหลัง มีแต่ความเงียบและ ความแร้งน้ำใจ แม้แต่เพื่อเข้าไปดับไฟที่กำลังรุกราม บ้านหลังนั้นก้ยังคงเงียบ เราเด็นแบบนั้นก้เดินเข้าไปเชิญเค้าเพื่อเข้าไปดับไฟ. เป็นเพียงเหตุการแร้งน้ำใจเล็กๆที่เรา เหนื่อยและสุดทานทน. ไม่นานก้เหตุการอย่างต่อเนื่อง ระหว่างที่เราขับรถเข้าบ้าน ผู้ยิ่งใหย่ก้ขับรถของมันมาขวางทางเข้าบ้าน สารพัดที่มันจะคุกคาม หลังจากลงไปคุยได้เพียงครู่เดียวมันก้เดินไปหยิบ ประแจที่วางไว้ เบาะหลังเหมือนเตรียมไว้ สุดท้ายไปจบที่ สน และลงความเห็นเพียงเรื่องอุบัติเหตุว่าประมาทร่วม เหมือนเคยการไว้ กับตำรวจ. หนักหนาเหลือเกินแม้ที่พึ่งที่หวังพึ่งได้ สถานีตำรวจก้ยังลงความเห็นแบบนี้ เรื่องนี้จบลงก้ยังไม่เป็นเรื่องร้ายสำหรับเราสักเท่าไหร แม่ของเราที่ต้องคอยกังวลเรื่องคนติดตาม เราเข้าใยว่าแม่เราหนักใจแค่ไหนที่เจอกับความอยุติธรรมแบบนร้ และหันไปทางไหน ก้มีแต่ความมืดมน ทั้งหนักและเหนื่อยสุดทานทน แต่ละเหตุการทำร้ายจิตใจ สร้างภาวะเครียดอย่างมาก. แม่เราพึ่งพระ ทุกวันนี้ แม่ต้องตื้นมาสวดมน เสียงดังๆออกไปนอกบ้านดูเหมือนจิตใจท่านไม่ สามารถ สงบได้อีกแล้วแม้กระทั้ง ยามที่อยู่ในบ้าน ที่เราเรียกกันว่าบ้านพัก แต่บ้านหลังนี้ไม่ให้ึำว่าพักกับแม่ของเราอีกแล้ว. ไม่รู้ว่าท่านเหนื่อยและเจบปวดแค่ำหน ในเวลาที่ท่านออกไปนอกบ้านต้องคอยเป็นกังวลว่าบ้านอิทิพลหลังนี้ จะคอยสางคนมาทำร้าย. ส่งคนมาติดตาม. อยู่อย่าง เหน็ดเหนื่อยสักเพียงไหน. และนี้เองเปนสิ่งที่หนักใจของเราเป็นที่สุด หวังว่าจะมีแสงสว่างจาก เพื่อนๆที่อ่านมาจนจบ ความปารถนาของผู้เขียนมีเพียง. ความสงบในจิตใจของแม่. ทุกวันนี้แม่เข้าวัดบ่อยมากแต่ระหว่างอยู่นอกบ้าน ก้ต้องกังวลเรื่องคนติดตาม เวลาอยู่ในบ้านก้ไม่สามารถสงบจิตใจ จากเรื่องราวที่อยุติธรรม แบบนี้ได้. ทุกวันนี้กิจการก้หยุดลงมาหลายปี แม้สมัยก่อนเสียงเครื่องจักรจะดัง แต่ก้อยู่ในเขต อุสาหกรรม และไม่คิดว่าจะทำให้แม่เป็นแบบนี้. จะปลูกบ้านใหม่ก้หมดเงินไปกับการลงทุนหมดแล้ว เส้นทางของเรา เหนื่อยและหนักหนาจิงๆ เราปารถนาเพียงความมสุขของพ่อแม่กลับมา. จิตใจดวงนี้เจบปวดเหลือเกิน