คนเรา
ต้องการแสงสว่างแค่ตอนที่มันใกล้จะมืดเท่านั้นแหละ
คิดถึงดวงตะวันแค่เมื่อตอนหิมะใกล้จะตก
บางครั้งคนเราเคยชินกับสิ่งที่เรามี
เริ่มแรกเราใส่ใจเหมือนคนบ้าของใหม่
พอผ่านวันเวลาไป ความสำคัญเริ่มลดน้อยลง
จนหลายคนปล่อยปะละเลย
จนวันเวลาหมุนเวียนผ่านไป
ยิ่งไม่ใส่ใจ เวลายิ่งหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
จนบางครั้งเราไม่ได้ทันเตรียมตัวรับมือ
เหมือนสิ่งที่เรียกว่า แสงสว่างและดวงตะวัน
เราจะคิดถึงสองสิ่งนี้เมื่อเราต้องการประโยชน์เท่านั้นหรือ
คนเราก็เช่นกัน
เราสนใจกันแค่ตอนที่เขาเอื้อประโยชน์เท่านั้นหรือ
แต่ความจริงอีกอย่าง
คนเราต้องต่างรับผิดชอบซึ่งกันและกัน มิใช่หรือ
ถ้าเราต่างละเลย
ซักวัหนึ่งผลของการละเลย
จะส่งผลกับกลับมาแม้เราไม่ได้ก่อเลยก็ตาม