สวัสดีค่ะเราอายุ17ปี มีครอบครัวเป็นคนชนชั้นกลาง อยู่เป็นครอบครัวใหญ่ มีพ่อแม่ ลุงป้า และก็เรา เราเป็นลูกคนเดียว ลูกสาวคนเดียว

และเหตุผลที่เราเบื่ออย่างแรกๆคือคนในบ้านเราเป็นคนหัวโบราณมาก ตอนอยู่ด้วยกันเราเป็นเหมือนกับหุ่นยนเราต้องทำตามสั่งทุกอย่าง

คนในบ้านเราค่อนข้างหวงเรามากค่ะ เราไม่ค่อยได้ไปไหนเลย เวลาเราขอไปไหนก็ชอบขื้นเสียง ชอบด่าเรา ด่าคำหยาบๆ

ตอนเด็กๆเราโดนทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเกือบทุกวัน จนเรากลายเป็นคนชอบอยู่คนเดียวมากๆ ตอนเด็กทั้งตอนโตทุกครั้งที่คนที่บ้านไม่อยู่บ้านเรา

จะมีความสุขมากๆเหมือนได้ปลดปล่อยอารมณ์ เพราะทุกวันถ้าเราทำไรผิดตามกรอบที่ครอบครัวส้างให้เราก็จะโดนตีบ่อยๆ

เรายังจำได้เลยตอนเด็กๆเราจะโดนตีบ่อยมาก เราโดนตีเพราะ พ่อเราชอบไปเที่ยวกลางคืน และแม่เราโมโหพ่อเราก็เลยมาลงที่เรา

บางวันพ่อไปเที่ยวไปกับบ้านเลย แม่เราก็ตีเราและให้เรานอนนอกบ้าน แม่บอกถ้าพ่อเมิงไม่มาเมิงก็ไม่ต้องมานอนในบ้าน

เราไปโรงเรียนพ่อแม่ก็จะให้เงินเป็นรายเดือน บางเดือนก็ไม่ให้ เราก็เลยหารายได้เล็กๆน้อยจากการยืมตังเพื่อนไปชื้อปากกาที่แม็คโคร

มาขายที่โรงเรียน ก็ได้กำไรเล็กๆน้อยๆ พอมีข้าวกิน บางวันอดบ้าง ทั้งๆที่บ้านเราไม่ได้จนเลย ค่อนข้างมีด้วยช้ำ ถ้าเราไปขอเงินพ่อแม่

ก็จะด่าเราว่า เอาตังไปทำอะไร ไปเลี้ยงผู้ชายเหรอ และอีกหลายๆอย่าง. มีครั้งหนื่งเราตัดสินใจ อยากทำงานpart timeก็เลยไปขอป้า

ก็โดนป้าด่ามา บอกว่าเป็นห่วงเรา แต่ไม่เคยรู้อะไรเลยว่าหลานสาวตัวเอง อดอยากแค่ไหน

พ่อเราเคยถามว่าโตมาอยากเป็นอะไร เราก็บอกว่าอยากเป็นนักวิจัย พ่อเราก็บอกว่าเป็นนักวิจัยก็มีแต่อดตาย พ่อเราอยากให้เรา

เรียนกดหมาย อยากให้เราเป็นทนาย พ่อบอกว่าเป็นลูกพ่อต้องทำตามคำสั่งพ่อ?  พ่อบอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ คือยังอีกหลายๆอย่างที่เรายังไม่ได้บอก

เราไม่รู้จะเล่าอันไหนก่อน มันเยอะมาก ตอนนี้ก็พิมพ์ไปร้องไห้ไป ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคย รู้จักคำว่าพ่อแม่เลย ไม่เคยได้รับความอบอุ่นมาจากคำว่าพ่อแม่

ตอนเด็กเราโดนเลี้ยงมาตามมีตามเกิด เราโดนทิ่งให้อยู่คนเดียวตั้งแต่เราจำความได้ ตอนเด็กเราคิดว่า สิ่งที่พ่อแม่ให้เราคือเงิน แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้ความรัก

จากพ่อแม่ แต่ตอนนี้เราไม่คิดแบบนั้นแล้ว เราอยู่คนเดียวจนเป็นนิสัย เราไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนสนิทก็ไม่มี บางครั้งเราก็อยากถามว่า เกิดเรามาทำไม

เราอยากจะย้อนอดีตไปฆ่าตัวเองทิ้ง ตั้งแต่ตอนที่เป็นเด็กเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องมาเจอชีวิตแบบนี้ บางครั้งก็อยากฆ่าตัวตาย แต่เราก็มีความฝันของเรา

แต่ความฝันของเรานั้นก็โดนดูถูกทุกๆวัน เราต้องได้แอบร้องไห้บ่อยๆ เพราะไม่อยากให้ใครเห็น เพราะถ้ามีคนเห็นก็จะโดนด่าว่า สำออย

ตอนนี้เราอยากหนีไปไหนไกลๆ ไปใช้ชีวิตคนเดียว แต่ผิดที่ว่าเราไม่มีเงินมากพอ แต่ก็มีบ้าง ต้องใช้เงินที่พ่อแม่(ให้บ้างไม่ให้บ้าง) ทั้งให้ทั้งด่า

ตอนนี้เราไม่รู้จะทำไรต่อไปแล้ว จะสู้ต่อหรือยอมแพ้กับชีวิต แต่เราดันมีความฝันสูง อยากไปเรียนต่างประเทศ ก็เหมือนฝันลมๆ แล้งๆของตัวเองที่ไม่มีวัน

เป็นจริง

ปล.พิมพ์ผิดขออภัย
ปล2.ยังมีอีกหลายๆอย่างที่เรายังไม่ได้บอก
และเราอยากรู้อีกว่าเราสามารถไปเรียนที่ต่างประเทศได้มั้ย ไปดิ้นรนที่นั้น ทั้งเรียนไปและทำงานไป เงินเก็บเรามีอยู่จำนวนหนื่ง เราอยู่แบบขาดแคลนได้
อดทนได้ และทำงานหนักๆได้