เข้าเรื่องเลยนะคะ .... ตอนนี้รู้สึกแย่มากมากรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนอื่นในครอบครัวตัวเอง จากเหตุการณ์ที่ พี่ชายเรา2คนเป็นฝรั่งทั้งคู่เค้ามาจากต่างประเทศ ที่บ้านเราก็คาดหวังอยากให้คุยภาษาอังกฤษ ซึ่งเราก็ตั้งใจแบบนั้นเช่นกัน แต่พอเอาเข้าจริงเรากลับเริ่มเขินพี่ เลยไม่ค่อยกล้าคุย แต่ก็คิดไว้ว่าโอเคเดี่ยวอยู่ไปหลายๆวันก็คุยเองแหละไม่มีปัญหาไรมาก จริงๆแล้วเราเป็นคนมั่นใจในตัวเองประมาณนึงอาจไม่มากเท่าที่ควร ทุกๆวันทั้งป้าทั้งพ่อแม่ก็เร่งเร้าให้เราพูดกับพี่ คุยกับพี่ ยิ่งเร่งเรายิ่งอาย ทำให้เรายิ่งกลัวที่จะคุย กลัวไปหมดว่าเราจะพูดผิดไหม จะฟังออกไหมทำให้เราหมดความกล้าไปเลย ยิ่งตอนไปเจอญาติที่เป็นน้องๆเค้าก็พูดอิ๊งกันได้ คุยกันยิ่งทำให้เราอายมากขึ้นไปอีก เกิดการเปรียบเทียบกับเราว่าทำไมน้องทำได้แล้วเราทำไม่ได้? เราทำเหมือนเราไม่คิดอะไรแต่จริงๆแล้วเราได้ยินและคิดมาตลอด จนเราเคยนอนร้องไห้คนเดียวทั้งคืนเลย
   เหตุการณ์ล่าสุด คือเรามีญาติคนนึงเป็นรุ่นพี่พี่เค้าเก่งมากเก่งไปซะทุกอย่าง เราไม่สนิทกันหรอก เค้าเจอเราครั้งแรกเค้าก็ทักเราค่อหน้าพี่ๆญาติๆเราว่า ทำไมแต่ตัวแบบนี้บ้านเค้าไม่เคยให้ใส่เลยนะกางเกงขาสั้นใส่ออกมาได้ยังไง? เรายอมรับว่าเราอายมากอายจนเราไม่อยากจะยืนอยุ่ตรงนั้นเลย อยากจะหนีไปให้ไกลๆ เรารุ้สึกน้อยใจจนมากที่สุด เราน้อยใจตัวเองที่เราไม่เก่ง เราพูดอิ้งไม่ได้ เราเล่นดนตรีก็ไม่เก่งเครทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง แล้วยังมาทำให้พ่อแม่กับป้าขายหน้าในเรื่องแต่งตัวของเราอีก เรารุ้สึกแย่มากมากไม่ได้เสียใจที่เค้าว่สเรานะ แต่เราเสียใจที่เราทำให้พ่อแม่ภุมืใจไม่ได้
ระหว่างทางกลับเราคงไม่ไหวจริงๆป้าคงเห็นป้าเลยดึงเราไปกอดแล้วก็บอกรักเรา ยิ่งทำให้เรารุ่สึกแย่ไปอีก

ตอนนี้เราหมดหวังเราหมดความมั่นใจเรากลัวที่จะเริ่มทำอะไรใหม่ๆไม่กล้าลองอะไรเลยกลัวโดนหัวเราะโดนล้อทำให้อาย
ทั้งที่เราเพิ่งเรียนจบกำลังมีไฟเรามีความฝันเยอะแยะไปหมด แต่ตอนนี้เราเหมือนเป็นคนที่ท้อแท้ไร้ความหวังไปหมด

😶😶😶😶😶😶😶😧😶😧😧😧😧😶😧😶