วันนั้นผมมีโอกาสได้เจอคนขับรถให้นายญี่ปุ่นที่ที่ทำงานเดิมที่เขาพานายญี่ปุ่นมาหาหมอที่โรงพยาบาลที่ผมทำอยู่ในปัจจุบัน ก็ได้เดินไปคุย เพราะช่วงนั้นผมยังเพิ่งลาออกจากที่เก่าได้ไม่นาน ผมกับเพื่อนล่ามทุกคนค่อนข้างจะสนิทกับพี่คนขับรถเกือบทุกคนเหมือนกัน เพราะเวลานายญี่ปุ่นจะไปข้างนอก พวกผมก็ต้องตามไปด้วย ก่อนไปก็ต้องติดต่อพวกพี่เขา เวลาไปก็ได้นั่งคุยกับพี่เขา

หลังผมลาออกไปแล้ว ก็มีนายญี่ปุ่นคนใหม่เข้ามา ซึ่งพี่คนขับรถนี่เขาก็เล่าถึงนายญี่ปุ่นคนใหม่ว่า "ไม่ดีเลย" แบบเวลาขับรถออกต่างจังหวัด หรือไปที่ไหนก็แล้วแต่ไม่เคยเลี้ยงข้าว มีแต่ให้จ่ายเองอะไรเอง พี่เขาคงไปเทียบกับนายญี่ปุ่นคนก่อนหน้าที่ออกไปแล้ว (คนที่ผมเคยเล่าบ่อย ๆ) คือนายคนนั้นจะเป็นพวกใจใหญ่ กล้าได้กล้าเสีย เคยพาลูกน้องทั้งแผนกไปเลี้ยงข้าว หมดไป 8,000 กว่าบาท มาแล้ว คือเป็นพวกอาเสี่ย ไม่ค่อยหวงเงินอะไรเท่าไร บางทีมีให้เงินพิเศษกับลูกน้องด้วย (เป็นการส่วนตัว) จุดนี้แหละมั้ง ทำให้เขาเป็นที่รักของลูกน้อง (ในบางครั้ง เฉพาะเวลาที่พาไปเลี้ยง แต่เวลาอื่นบางครั้งลูกน้องก็ไม่ค่อยรักเท่าไร)

นายคนอื่นเวลาพาลูกน้องไปข้างนอก ไม่ว่าจะเกี่ยวกับงานรึเปล่าแล้วมีแวะกินข้าว เขาก็จะเลี้ยง สำหรับผมไม่ค่อยอะไรเท่าไร จะเลี้ยงก็เลี้ยง จะไม่เลี้ยงก็ไม่เป็นไร

แต่อยากทราบความเห็นคนอื่นว่าคนไทยหน้าเงิน คิดแต่จะรอเงินหรือรอให้เขาเลี้ยง หรือนายไม่รู้มารยาทเองว่าจะต้องมีการเลี้ยงหรือจ่ายให้ลูกน้อง