เมื่อเร็วๆนี้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตคู่ที่ใช้ร่วมกันมาเข้าปีที่11  ต้องสั่นคลอน  เพราะงานทำให้เราต้องไกลกันจากความห่างไกลเพียงสามเดือนส่งผลให้เค้ามีพฤติกรรมผิดแปลกไปหลายอย่าง  ถึงเวลาพักกลับบ้านก็ไม่อยากมา  อะไรๆก็หงุดหงิดใส่ตลอดทั้งๆที่เราไม่เคยคิดระแวงอะไรเลย  สุดท้ายสรุปว่าเค้าไปคุยกับคนอื่นคุยกันตลอดเวลา  แม้แต่เวลาที่คุยกับเราก็ยังคุยกับคนอื่น บทสนมนาที่คุยกันช่างทำร้ายจิตใจเราอย่างมาก  ครั้งแรกที่เห็นบทสนทนามันไม่สามารถบรรยายความรู้สึกได้  เจ็บ  ผิดหวัง  เสียใจ  โกรธ  และตั้งคำถามกับตัวเองว่าเพราะอะไร  เราผิดตรงไหน  ไม่ดียังไง  แต่ถึงแม้จะเสียใจแค่ไหนเราก็ยังตั้งสติไม่ตีโพยตีพายและเลือกที่จะถามเค้าตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา  คำตอบเค้าคือคำโกหกทั้งนั้น  มาสารภาพก็เมื่อจำนนต่อหลักฐาน  เค้าขอให้เราให้อภัยและจะกลับมาเป็นอย่างเดิม  เราให้อภัยเพราะผิดครั้งแรกและลูกสองคนที่มีด้วยกันคนนึงก็ยังเล็กอยู่  ปัจจุบันเรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  แต่บ่อยครั้งที่นึกขึ้นมามันก็ยังคงเจ็บและเสียใจ  คิดว่านานแค่ไหนกันกว่าเราจะลืมเรื่องนี้ได้...