คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
แล้วมันจะผ่านไป แต่จะผ่านไปแบบไหน แรงกดดันมากมายเท่าไหร่ที่เราจะรับมันได้
เราก็ไม่รู้นะว่าผ่านมาได้ยังไง แต่ชิวิตก็ต้องดำเนินไปเรื่อยๆ ปัญหาทุกอย่าง คือ เราสู้ เราไม่ค่อยหนีปัญหานะ
มีอะไรก็คุยกัน ถ้าคิดว่าไม่มีใคร อึดอัดอะไร จริงๆก็ระบายในนี้แหละ อาจจะเจอคนกวนบ้าง เราก็อ่านเอาขำไป
บางทีก็มีคนดีมาให้ข้อคิดดีๆ แนะนำได้ หรืออย่างน้อยใครช่วยไม่ได้ก็มีคำปลอบใจก็ยังดี
เราเองก็เคยสิ้นหวัง จะบ้าตายอยู่พักนึง เขียนๆๆๆๆระบายออกมา ร้องไห้ หลับไปพักนึง กลับมาอ่าน พอมีคนให้กำลังใจ ก็ยังพอรู้สึกดี แม้ปัญหาจะอยู่เหมือนเดิม ถ้าคุณโชคดีก็อาจมีคนยื่นมือมาช่วย แต่อย่าคาดหวังกับคนอื่นนะ ค่อยๆคิด แก้ปัญหา ค่อยๆปรับตัวให้รับมือกับปัญหาให้ได้ ใจต้องสู้หน่อย
เราเองคงช่วยอะไรไม่ได้ แต่ถ้าต้องการกำลังใจเรามีให้เสมอ
เราก็ไม่รู้นะว่าผ่านมาได้ยังไง แต่ชิวิตก็ต้องดำเนินไปเรื่อยๆ ปัญหาทุกอย่าง คือ เราสู้ เราไม่ค่อยหนีปัญหานะ
มีอะไรก็คุยกัน ถ้าคิดว่าไม่มีใคร อึดอัดอะไร จริงๆก็ระบายในนี้แหละ อาจจะเจอคนกวนบ้าง เราก็อ่านเอาขำไป
บางทีก็มีคนดีมาให้ข้อคิดดีๆ แนะนำได้ หรืออย่างน้อยใครช่วยไม่ได้ก็มีคำปลอบใจก็ยังดี
เราเองก็เคยสิ้นหวัง จะบ้าตายอยู่พักนึง เขียนๆๆๆๆระบายออกมา ร้องไห้ หลับไปพักนึง กลับมาอ่าน พอมีคนให้กำลังใจ ก็ยังพอรู้สึกดี แม้ปัญหาจะอยู่เหมือนเดิม ถ้าคุณโชคดีก็อาจมีคนยื่นมือมาช่วย แต่อย่าคาดหวังกับคนอื่นนะ ค่อยๆคิด แก้ปัญหา ค่อยๆปรับตัวให้รับมือกับปัญหาให้ได้ ใจต้องสู้หน่อย
เราเองคงช่วยอะไรไม่ได้ แต่ถ้าต้องการกำลังใจเรามีให้เสมอ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 27
เราอยู่ในภาวะแบบนี้มานานมากๆแล้ว อยู่รอดมาได้เพราะความเข้มแข็งภายในล้วนๆ
ไม่เคยมีใครอยู่เคียงข้างจริงๆเลย
เรายังมีแม่นะ แต่เป็นแม่ที่ไม่เคยให้กำลังใจอะไรกับเรา
เราเคยอ่อนแอ แต่...มันมีจุดเปลี่ยนค่ะ
วันนึงเรามีปัญหาชีวิต อยู่หอคนเดียว แล้วเรากินยาเกินขนาด
มีใครไม่รู้พาเราไปส่งโรงพยาบาล โรงพยาบาลแจ้งไปทื่อ.ที่ปรึกษาแล้วก็โทรไปแจ้งแม่เราอีกที
พอเราฟื้นขึ้นมา แม่เราก็โทรมา คำแรกที่ได้ยินคือ " อย่าสร้างปัญหา "
ณ วันนั้น เราเจ็บที่สุดเหมือนอกหักหลายๆครั้งรวมกัน ยังไม่เจ็บขนาดนี้
รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างที่สุด เราถามตัวเองว่าถ้าเราไม่ตายไปซะแล้วเราจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง
เราได้คำตอบว่า เราเจ็บปวดเพราะเราเอาความสุขไปไว้ที่คนอื่น เราฝากความหวังไว้ที่คนอื่น พอเค้าไม่ได้เป็นที่พึ่งทางใจให้เราได้เราเลยทุกข์
หลังจากนั้นมาเราก็พยายามไม่เอาใจไปฝากไว้ที่ใคร ไม่หวังพึ่งใคร ไม่หวังกำลังใจจากใครทั้งสิ้น
เวลาเราท้อ เราจะฟัง motivational speech ของฝรั่ง (เพราะนักพูดคนไทยมักจะพูดทำนองว่าให้คิดถึงพ่อแม่ พ่อแม่รักเราที่สุดอะไรทำนองนั้น พอเราฟังแล้วเรายิ่งรู้สึกแย่)
ก็อยู่มาได้ และไม่เคยคิดสั้นอีกมาเป็น 10 ปีแล้วนะ
ไม่เคยมีใครอยู่เคียงข้างจริงๆเลย
เรายังมีแม่นะ แต่เป็นแม่ที่ไม่เคยให้กำลังใจอะไรกับเรา
เราเคยอ่อนแอ แต่...มันมีจุดเปลี่ยนค่ะ
วันนึงเรามีปัญหาชีวิต อยู่หอคนเดียว แล้วเรากินยาเกินขนาด
มีใครไม่รู้พาเราไปส่งโรงพยาบาล โรงพยาบาลแจ้งไปทื่อ.ที่ปรึกษาแล้วก็โทรไปแจ้งแม่เราอีกที
พอเราฟื้นขึ้นมา แม่เราก็โทรมา คำแรกที่ได้ยินคือ " อย่าสร้างปัญหา "
ณ วันนั้น เราเจ็บที่สุดเหมือนอกหักหลายๆครั้งรวมกัน ยังไม่เจ็บขนาดนี้
รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างที่สุด เราถามตัวเองว่าถ้าเราไม่ตายไปซะแล้วเราจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไง
เราได้คำตอบว่า เราเจ็บปวดเพราะเราเอาความสุขไปไว้ที่คนอื่น เราฝากความหวังไว้ที่คนอื่น พอเค้าไม่ได้เป็นที่พึ่งทางใจให้เราได้เราเลยทุกข์
หลังจากนั้นมาเราก็พยายามไม่เอาใจไปฝากไว้ที่ใคร ไม่หวังพึ่งใคร ไม่หวังกำลังใจจากใครทั้งสิ้น
เวลาเราท้อ เราจะฟัง motivational speech ของฝรั่ง (เพราะนักพูดคนไทยมักจะพูดทำนองว่าให้คิดถึงพ่อแม่ พ่อแม่รักเราที่สุดอะไรทำนองนั้น พอเราฟังแล้วเรายิ่งรู้สึกแย่)
ก็อยู่มาได้ และไม่เคยคิดสั้นอีกมาเป็น 10 ปีแล้วนะ
แสดงความคิดเห็น
เมื่อรู้สึกเครียด ท้อแท้ แต่ไม่เหลือใครคอยเคียงข้างเลย จะผ่านมันไปยังไง?
เพื่อนๆรับมือกับมันยังไง จะผ่านช่วงเวลานี้แบบนั้นไปได้ยังไง?
Ps. เมื่อก่อนเรายังมีแม่ ที่คอยอยู่เคียงข้างเรา รักเราให้คำปรึกษาเราทุกอย่าง แต่มาวันนี้เมื่อแม่ไม่อยู่แล้ว. เราต้องยืนอยู่กับทุกปัญหาเพียงลำพัง..