ครอบครัวเรามี5คน เรา ยาย ตา เเม่ อา เราไม่มีพ่อ เขาเลิกกันตั้งเราเด็ก หน้ายังไม่เคยได้เห็น ชื่อไม่เคยได้ยิน รูปก็ไม่มี ตาเรามีงานทำน้ะต่องตื่นตี2กลับบ่าย3 แล้วแต่บางวัน ยาย เป็นแม่ค้า(บ้านเรามีร้านขายของ พวกขนม น้ำอัดลม ผงซักฟอกไรงี้) แม่ มีงานทำ เข้าเช้าเลิก5โมงเย็น  บางวันเข้าทุ่มตรงเลิกตี5.30  อา ไม่มีงานทำและไม่เคยมาช่วยยายเราขายของเลย อยู่แต่ในบ้าน (มี2หลัง หลัวใหญ่คือบ้านอยู่แม่กับอา หลังสองร้านขายของ อยู่เรา ยาย ตา)
งานในร้านเราก็ทำ เเต่อยู่กับโทรศัพท์มากกว่าเพราะเราเป็นวัยรุ่นด้วยมั้ง เราอยู่ม.2 ยาย40ปลายๆ ตา50ต้นๆ แม่30ต้นๆ อา27-28 พอเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจยายเช่น ไม่ช่วยขายของ ทำงานบ้านช้า ลืมตากเสื้อ ยายก็บ่นแต่เรา ตาพอกลับจากงานก็ช่วยยายขายของ พอเรากลับร.ร. ตาก็นอนสักงีบ เราก็ช่วยขายน้ะ. เราทำเกรดค่อนข้างดี  แต่เหมือนเราเป็นเด็กเก็บกดอ้ะ ไม่เคยเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟังเลย เพื่อนเราก็เยอะน้ะแต่เราไม่กล้าเล่า แม่เราหรอแทบไม่มีบทบาทอะไรในชีวิตเราเลย เราจะซื้อไรทีต้องเก็บตังซือเอง เเม่ไม่ให้เงิน เพราะเงินเดือนได้เเค่ตัวเอง ค่าเทอมของเรายายส่ง เราเรียกยายว่าแม่อะคิดดู แม่เราก็ไม่เคยคิดว่าเราเป็นลูกเลยมั้ง ขอตัง20ยังไม่ให้เลย เราฝังใจเลยไม่เคยขอเงินแม่สักบาท ยายเราก็ขอน้ะแต่ถ้าจะซื้อเสื้อ กางเกง เราซื้อเองหมด ต่างกับอาเรา แค่ยางมอไซค์แตกก็ขอตังยาย เราไม่ได้เกลียดอาเลย ยังน้อยหน้าหนาวมันก็ซื้อเสื่อหนาวให้เราอ้ะ  แม่เราเหรอโนสนค้ะ ลูกหนาวตายก็คงไม่ซื้อให้มั้ง ยายก็มีด่าแม่บ้าง ยาย: เคยมีความเป็นแม่ไหม
                                  แม่:........(เงียบ)
ยายเราด่าเก่งมากกกก วันนั้นยายว่าเราว่า เป็นแค่คนอาศัย หัดเจียมตัวบ้าง (ยายไม่เคยเลี้ยงเด็ก แม่ อา เรา ก็ถูกส่งไปอยู่ใต้ตั้งแต่เกิด พอโตก็มาอยู่กับยายที่ เพรชบูรณ์ คำด่ายายมันเเรงจนเราติดฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง แต่เราคิดได้ เราเลยมีชีวิตถึงทุกวันนี้
ปล.เราควรทำไงดี เหมือนโลกนี้เราตัวคนเดียวอ้ะ