เรา 2 คน แต่งงานกันแล้วคะ  ก่อนแต่งเราทราบดีทุกอย่างเรื่องลูกของเค้า(เค้ามีลูก 1 คนคะ)  และเค้าไม่เคยปกปิดแม้แต่นิดเดียว
ที่ยอมรับได้เพราะเรารักเค้าและบอกเราตั้งแต่ต้น (แม่บอกว่าถ้ารักเค้า  ก็ต้องรักลูกเค้าด้วยนะ ) ซึ่งเราเคลียกันแล้วก่อนแต่งงานว่าจะยังงั้ย
ซึ่งเค้ามีวิธีจัดการเรื่องนี้ในแบบของเค้าเอง (ลูกอยู่กับตายาย) โดยที่ฉันไม่ได้ไปยุ่ง และฉันอยู่ในพื้นที่ของฉัน
บอกก่อนนะคะ ว่า ฉันไม่เคยเกลียดลูกเค้าเลยคะ  อยากจะไปทำความรู้จักกับเค้าด้วยซ้ำ แต่จะให้บอกว่ารัก คงไม่ได้ เพราะเราไม่เคยมีกิจกรรมหรือไปไหนร่วมกัน  ตั้งแต่คบกันมาจนแต่งงาน  ฉันเจอลูกเค้าแค่ไม่เกิน 5 ครั้ง และเจอแป๊บเดียวเท่านั้นเอง  

ถ้าถามว่าทำไมฉันไม่บอกสามี  ฉันบอกแล้วคะ  เค้าบอกว่า สงสารลูก กลัวลูกน้อยใจ พ่อไปทางแม่ไปทางไรงี้  ถึงวันที่เด็กพร้อมจะรู้เมื่อไหร่เค้าจะจัดการเองได้ไม่ต้องกังวล  (แต่เรากังวลนะ ) อีกอย่างเค้าเกรงใจฉันคะ  และถ้าเค้าอยากจัดการชีวิตส่วนนั้นเองฉันเลยปล่อยเลยคะ  จนวันที่เราจะแต่งงาน เค้าบอกฉันว่าบอกลูกไปแล้วนะ ลูกไม่ว่าไร ฉันก็ อืออๆๆ  ถามตัวเองเเล้วฉันต้องทำงั้ย  ถ้าเกิดลูกว่าขึ้นมา  แล้วทำต้องทำงั้ย....

ปัญหา คือ เรื่องแบบนี้ถ้าฉันพูด ฉันจะเป็นคนผิดทั้งขึ้นทั้งร่อง  ซึ่งคนอื่นจะมันหมายถึง ฉันใจแคบ ฉันเห็นแก่ตัว เค้าพ่อลูกกัน บางคนก็ว่า จะไปแต่งงานทำไมล่ะ ถ้างั้น บลาๆๆๆ เลยไม่พูดดีกว่าคะ  (ซึ่งฉันรู้ดีว่าสาเหตุ อยู่ที่สามีฉันเองนี่แหละ ) และพอเราแต่งงานสักพัก  เค้าเริ่มจะพูดถึงลูกเค้าให้ฉันฟัง เริ่มให้ฉันรับรู้เรื่องต่างๆ  ทำให้ฉันคิดไม่ตกว่าจะรับมือยังงั้ยกับความรุ้สึกตัวเองที่มันจุกอกอยู่  ฉันไม่ได้เกลียดลูกเค้า  ไม่ได้ไม่ชอบ  แต่จะให้มารักมาชอบคงยาก  อย่างที่บอกมันไม่ได้ผูกพันกันตั้งแต่ต้น  เพราะฉันกลัวว่าบางทีฉันจะควบคุมอารมณ์ หรือเอฟเฟคที่มันเเสดงออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวไม่ได้ ซึ่งตอนนี้มันไม่เกิด แต่แค่กลัวจะเกิด เพราะฉันรู้ตัวเองดีคะ จะมีใครเข้าใจความรู้สึกฉันบางมั้ยคะ   ฉันไม่ทุกข์มากมายนะคะ  เพียงแต่จะมีวิธีเคลียใจตัวเองอย่างไรดี  มันแบบทำตัวไม่ถูก ทำหน้าไม่ถูก คิดคำพูดไม่ถูก  สิ่งที่รู้ตอนนี้ คือ ฉันต้องยอมรับให้ได้จริงๆสักที  และปล่อยให้เป็นเรื่องธรรมชาติ คะ