ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ได้พบกันสมัยเรียนมหาลัย เราสนิทกัน อยู่หอเดียวกันครับ ไปหาที่บ้าน นอนค้างบ้าน รู้จักครอบครัวกัน และผมก็นับถือเขาเสมือนพี่ชาย ไว้ใจกันในทุกๆเรื่อง เวลาผ่านไปผมและพี่เขาก็ไปมาหาสู่กันเรื่อยๆ ไม่เคยขาด จนวันที่เขามีลูก ผมก็ไปรอหลานคลอด ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาไหล ผมรักหลานคนนี้มากๆ และตั้งใจจะไปหา ไปเยี่ยมบ่อยๆ รู้สึกว่าหลานเป็นเสมือนตัวแทนของเพื่อนรักคนนี้ เพื่อนผมให้ผมเป็นพ่อทูนหัวด้วยครับ
ผมยินดีมากๆ แม่ของหลานก็สนิทกับผมเช่นกัน เขาให้ผมช่วยเลี้ยงหลานด้วยครับ ผมมีฝีมือทำอาหารก็ทำอาหารที่ช่วยบำรุงร่างกาย ช่วงนี้ผมอยู่บ้านเพื่อนแทบทุกวัน มีกลับไปเคลียร์ธุระที่บ้านบ้าง ละทิ้งกิจกรรมที่ไร้สาระลงไป ทุ่มเทกับงานที่ทำมากขึ้น และกลับไปดูหลาน แม้ไม่ใช่หลานแท้ๆแต่ผมก็รัก
เพราะหลานแท้ๆเอง ก็ไม่ได้ผูกพันขนาดนี้ ตอนหลานแท้ๆของผมเกิด พี่สาวและญาติผู้ใหญ่ไม่ยอมให้ผมยุ่งกับหลานเลย อาจเพราะเห็นว่าผมยังเด็กด้วยกระมัง

แต่ผมก็มีความรู้สึกว่า ไปหาไปอยู่นานๆก็เกรงใจ กลัวเขาจะว่ามาวุ่นวายอะไรในครอบครัว แต่พี่เขาก็บอกว่าไม่ต้องกังวล ให้คิดว่านี่คือบ้านหลังที่สอง มาหาได้ตลอด มีห้องว่างไว้ให้โดยเฉพาะและอย่าแคร์คำพูดของคนที่บ้านผมเกินไป (ครอบครัวผมไม่ชอบให้ผมออกไปไหนครับ ต้องอยู่บ้าน ทำตามบัญชาของหม่อมป้า อย่างกับในนิยายน้ำเน่า ถึงจะโตแล้วก็มองผมเป็นเด็ก) ตอนนี้ผมมีความสุขมากครับที่ได้เจอหลานบ่อยๆ เวลาอยู่ที่ทำงานก็จะดูรูปหลานเมื่อรู้สึกเหนื่อยล้า

มีใครเป็นแบบผมบ้าง นี่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกมั้ยครับ