คือดิฉันแต่งงานกับคนสิงคโปร์ ซึ่งดิฉันเมื่อก่อนทำงานโรงงาน และดิฉันได้รู้จักคนสิงคโปร์แล้วได้แต่งงานกัน และได้ย้ายไปอยู่ที่สิงคโปร์ ความคิดดิฉันตอนแรกๆคิดว่ามันต้องดี ต้องใช้ชีวิตดี๊ดีแน่เลย จึงตัดสินใจมา และมันก็เริมไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด ทั้งสภาพแวดล้อมการเป็นอยู่ ซึ่งอยู่ไปอยู่มารู้สึกกดดันมาก เพราะจากคนมีเพื่อนกลายเป็นคนไม่มีเพื่อน จากคนพูดคุยเก่งกลายเป็นคนพูดไม่เป็น เพราะไม่มีใครคุยด้วย นอกจากจะโทรกลับบ้าน สามีก็ทำแต่งานตั้งแต่เช้ายันเที่ยงคืนทุกวัน เรื่องเงินไม่มีปัญหา เขารับผิดชอบดีส่งทางบ้านเราสม่ำเสมอดูแลเรา ถ้าเขากลับจากทำงานก็ดีหน่อยมีเพื่อนคุย เขาเป็นคนดีมากๆ เราสงสารเขาเขาเป็นคนดี แต่เราก็เครียด กดดันในการใช้ชีวิตที่วันๆอยู่แต่ในห้องในตึก ออกไปข้างนอกก็เดิมๆ เดินผ่านผู้คนมากมายแต่ไม่มีการทักทายพูดคุย เราจะทำไงดี เราอัดอั้นดันใจมากๆ ปรึกษาใครไม่ได้เลย คนทางบ้านก็ว่าเราได้ดิบได้ดี เขาไม่เข้าใจเรา บอกให้เราอดทน แต่เราอดทนมาในสภาพนี้4ปีละ หาทางออกไม่ได้จริงสงสารสามีก็สงสาร สงสารตัวเองก็สงสาร ช่วยที ฮือๆๆๆๆ