เราแค่อยากรู้ว่า
1. นิยามของคำว่าประสบความสำเร็จของแต่ละคน คืออะไร
2. ตั้งตัวกันได้ มีความมั่นคงในชีวิต ตอนอายุเท่าไร
ทั้งนี้ เพราะ เราแค่เป็นห่วงอนาคตตัวเองค่ะ ที่ตอนนี้อายุปาจะเข้าไปเกือบ 30 ปีแล้ว แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีหลักฐานที่มั่นคงสักอย่าง
แถมตอนนี้ยังมาตกงานอีก ก็เลยเป็นห่วงอนาคตตัวเองว่า....ถ้าในอนาคตเราเหลือตัวคนเดียว เราจะอยู่อย่างไร จะเป็นอย่างไร
คือ ตอนนี้เรามีหลากหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกันมากกกกกก
อ้างว้าง.............เราโสดค่ะ และยังไม่คิดที่จะหาแฟน มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี
ผิดหวังที่............ทำไมเราพยายามทำอะไรสักอย่าง แต่ต้องมีอุปสรรคให้จำเป็นต้องล้มเลิก เช่น ตอนเด็กฝันอยากเป็นหมอ หรือ พยาบาล เราตั้งใจเรียนมาตลอด แต่ชีวิตกับพลิกผันตอนอยู่ ม.3-ม.4 ที่ช่วงนี้ใครๆหลายๆคนเตรียมตัวเพื่อที่จะสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาลัยตามฝันตัวเอง แต่เรากลับต้องล้มป่วยอย่างหนัก ถึงขั้นต้องดร็อปเรียนเพื่อรักษาตัวไป 1 ปีเต็ม และคุณหมอวินิจฉัยให้มีโรคประจำตัวที่ไม่สามารถที่จะเรียนแพทย์หรือพยาบาลได้อีกต่อไป...ความฝันทั้งหมดเราพังทลายลง จากเด็กที่ตั้งใจเรียน เราเปลี่ยนพฤติกรรมการเรียน ให้เป็นเรียนพอผ่าน ตอนสอบเอ็นทรานซ์ก็เลือกคณะที่เรียนสบายๆคะแนนถึง โดยไม่คำนึงถึงความชอบของตัวเอง (ยังดีที่สอบเข้ามหาลัยดังใน กทม.ติด)
เสียใจที่..........ทำดีกลับใคร นอกจากเขาจะไม่เห็นค่าแล้ว ยังมาทำร้าย แทงข้างหลังกัน เป็นตั้งแต่เด็กเลยค่ะ คือ ไม่ว่าจะเป็นสมัยประถม หรือ มัธยม เมื่อเราสนิทกับใคร เราก็จะหวังดี ช่วยเหลือเขาตลอด แต่มักจะมาจบตอนที่ เรามารู้ภายหลังว่า เพื่อนคนนั้นมักจะเอาเรื่องเราไปนินทาลับหลังเราในทางเสียหายค่ะ ....เมื่อโตขึ้นเข้าสู่วัยทำงานก็เช่นกัน เราทำดี ช่วยเหลือใคร ไม่ว่าจะโดยทางตรงหรือทางอ้อม (แอบช่วยเหลือโดยที่ไม่ได้บอกเจ้าตัว) คนนั้นๆมักกลับมาทำร้ายเรา ทำให้เราเสียใจและแค้นใจ
กังวลที่.......ตอนนี้มาตกงาน ตอนอายุจะ 30 ปีแล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะมีเงินเก็บอยู่แสนกว่าๆ เราก็เคยคิดว่าจะนำเงินก้อนมาทำธุรกิจของตนเอง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงด้วยตัวคนเดียว แถมสุขภาพก็ไม่ให้ที่จะลุยงานหนักๆ ตอนนี้ก็ได้แต่หางานที่เป็นมนุษย์ในเน็ตต่อไป (แบบนี้เมื่อไรจะตั้งตัวได้เล่า...เฮ้อออออ!)
รู้สึกผิด.......ที่ผ่านมาเราพยายามทำงานเก็บเงินทุกๆเดือน ใช้เงินอย่างประหยัด โดยตั้งความหวังไว้ว่า อยากให้แม่สบายค่ะ ตอนนี้ท่านก็อายุมากแล้ว เกือบ 70 ปีแล้ว แต่ยังต้องมานั่งทำงานหาเงิน...เราอยากหาเงินให้เยอะๆ ซื้อบ้าน ซื้อรถ ให้ท่านได้ใช้ชีวิตสบายๆ แต่ตอนนี้เรายังทำไม่ได้สักอย่าง แถมไม่มีงานทำ มีแต่เงินเก็บไม่กี่แสน
ท้อแท้........ไม่ว่าเราจะพยายามเท่าไร ก็รู้สึกมันก็ยังไม่มากพอ เช่น งานล่าสุดที่เราตัดสินใจลาออกมา เราตั้งใจทำงานนั้นมาก เริ่มต้นจากศูนย์ เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตนเอง วางระบบให้มันง่ายขึ้น และสอนงานให้คนอื่นได้ด้วย แต่ตอนหลังกลับมีคนคอยกลั่นแกล้ง แทงข้างหลัง ให้ร้าย ดึงงานออกจากเราไปหมด และหนึ่งในคนที่ทำร้ายก็คือ คนที่เราสอนงานให้นั่นแหละ
เหนื่อย........เหนื่อยกับการหางาน สัมภาษณ์งานมาหลายที่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนตอบรับสักที่เลย
ถึงแม้ว่า จะมีผู้ใหญ่บางคนเคยบอกว่า เรายังเด็ก ยังมีโอกาสจะทำสิ่งต่างๆอีกเยอะ ยังไม่ต้องคิดมาก คร่ำเคร่ง เดี่ยวชีวิตจะเครียด แต่มันสถานการณ์ตอนนี้มันทำให้ เราไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตต่อดีค่ะ เงินเก็บก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ งานการก็ยังหาทำไม่ได้ ในอนาคต ถ้าเราแก่ตัวลง(ยิ่งขี้โรคด้วยแล้ว) ใครจะดูแล....ยิ่งเห็นเพื่อนๆที่เรียนจบมาด้วยกันทำงานดีๆ ประสบความสำเร็จ แต่งงาน ก็รู้สึกกดดันตัวเอง ได้แต่คิดว่า เมื่อไรเราถึงจะตั้งตัวได้นะ
ปล. กระทู้นี้เขียนเพื่อบอกเล่าความในใจเท่านั้น อาจจะเรียบเรียงถ้อยคำได้ไม่ดีนัก และหากแท็กผิดห้อง ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ
นิยามของคำว่า ประสบความสำเร็จ คืออะไร.....ตั้งตัวได้ ตอนอายุเท่าไร
1. นิยามของคำว่าประสบความสำเร็จของแต่ละคน คืออะไร
2. ตั้งตัวกันได้ มีความมั่นคงในชีวิต ตอนอายุเท่าไร
ทั้งนี้ เพราะ เราแค่เป็นห่วงอนาคตตัวเองค่ะ ที่ตอนนี้อายุปาจะเข้าไปเกือบ 30 ปีแล้ว แต่ยังไม่ประสบความสำเร็จ ไม่มีหลักฐานที่มั่นคงสักอย่าง
แถมตอนนี้ยังมาตกงานอีก ก็เลยเป็นห่วงอนาคตตัวเองว่า....ถ้าในอนาคตเราเหลือตัวคนเดียว เราจะอยู่อย่างไร จะเป็นอย่างไร
คือ ตอนนี้เรามีหลากหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกันมากกกกกก
อ้างว้าง.............เราโสดค่ะ และยังไม่คิดที่จะหาแฟน มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี
ผิดหวังที่............ทำไมเราพยายามทำอะไรสักอย่าง แต่ต้องมีอุปสรรคให้จำเป็นต้องล้มเลิก เช่น ตอนเด็กฝันอยากเป็นหมอ หรือ พยาบาล เราตั้งใจเรียนมาตลอด แต่ชีวิตกับพลิกผันตอนอยู่ ม.3-ม.4 ที่ช่วงนี้ใครๆหลายๆคนเตรียมตัวเพื่อที่จะสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาลัยตามฝันตัวเอง แต่เรากลับต้องล้มป่วยอย่างหนัก ถึงขั้นต้องดร็อปเรียนเพื่อรักษาตัวไป 1 ปีเต็ม และคุณหมอวินิจฉัยให้มีโรคประจำตัวที่ไม่สามารถที่จะเรียนแพทย์หรือพยาบาลได้อีกต่อไป...ความฝันทั้งหมดเราพังทลายลง จากเด็กที่ตั้งใจเรียน เราเปลี่ยนพฤติกรรมการเรียน ให้เป็นเรียนพอผ่าน ตอนสอบเอ็นทรานซ์ก็เลือกคณะที่เรียนสบายๆคะแนนถึง โดยไม่คำนึงถึงความชอบของตัวเอง (ยังดีที่สอบเข้ามหาลัยดังใน กทม.ติด)
เสียใจที่..........ทำดีกลับใคร นอกจากเขาจะไม่เห็นค่าแล้ว ยังมาทำร้าย แทงข้างหลังกัน เป็นตั้งแต่เด็กเลยค่ะ คือ ไม่ว่าจะเป็นสมัยประถม หรือ มัธยม เมื่อเราสนิทกับใคร เราก็จะหวังดี ช่วยเหลือเขาตลอด แต่มักจะมาจบตอนที่ เรามารู้ภายหลังว่า เพื่อนคนนั้นมักจะเอาเรื่องเราไปนินทาลับหลังเราในทางเสียหายค่ะ ....เมื่อโตขึ้นเข้าสู่วัยทำงานก็เช่นกัน เราทำดี ช่วยเหลือใคร ไม่ว่าจะโดยทางตรงหรือทางอ้อม (แอบช่วยเหลือโดยที่ไม่ได้บอกเจ้าตัว) คนนั้นๆมักกลับมาทำร้ายเรา ทำให้เราเสียใจและแค้นใจ
กังวลที่.......ตอนนี้มาตกงาน ตอนอายุจะ 30 ปีแล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะมีเงินเก็บอยู่แสนกว่าๆ เราก็เคยคิดว่าจะนำเงินก้อนมาทำธุรกิจของตนเอง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงด้วยตัวคนเดียว แถมสุขภาพก็ไม่ให้ที่จะลุยงานหนักๆ ตอนนี้ก็ได้แต่หางานที่เป็นมนุษย์ในเน็ตต่อไป (แบบนี้เมื่อไรจะตั้งตัวได้เล่า...เฮ้อออออ!)
รู้สึกผิด.......ที่ผ่านมาเราพยายามทำงานเก็บเงินทุกๆเดือน ใช้เงินอย่างประหยัด โดยตั้งความหวังไว้ว่า อยากให้แม่สบายค่ะ ตอนนี้ท่านก็อายุมากแล้ว เกือบ 70 ปีแล้ว แต่ยังต้องมานั่งทำงานหาเงิน...เราอยากหาเงินให้เยอะๆ ซื้อบ้าน ซื้อรถ ให้ท่านได้ใช้ชีวิตสบายๆ แต่ตอนนี้เรายังทำไม่ได้สักอย่าง แถมไม่มีงานทำ มีแต่เงินเก็บไม่กี่แสน
ท้อแท้........ไม่ว่าเราจะพยายามเท่าไร ก็รู้สึกมันก็ยังไม่มากพอ เช่น งานล่าสุดที่เราตัดสินใจลาออกมา เราตั้งใจทำงานนั้นมาก เริ่มต้นจากศูนย์ เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตนเอง วางระบบให้มันง่ายขึ้น และสอนงานให้คนอื่นได้ด้วย แต่ตอนหลังกลับมีคนคอยกลั่นแกล้ง แทงข้างหลัง ให้ร้าย ดึงงานออกจากเราไปหมด และหนึ่งในคนที่ทำร้ายก็คือ คนที่เราสอนงานให้นั่นแหละ
เหนื่อย........เหนื่อยกับการหางาน สัมภาษณ์งานมาหลายที่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนตอบรับสักที่เลย
ถึงแม้ว่า จะมีผู้ใหญ่บางคนเคยบอกว่า เรายังเด็ก ยังมีโอกาสจะทำสิ่งต่างๆอีกเยอะ ยังไม่ต้องคิดมาก คร่ำเคร่ง เดี่ยวชีวิตจะเครียด แต่มันสถานการณ์ตอนนี้มันทำให้ เราไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตต่อดีค่ะ เงินเก็บก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ งานการก็ยังหาทำไม่ได้ ในอนาคต ถ้าเราแก่ตัวลง(ยิ่งขี้โรคด้วยแล้ว) ใครจะดูแล....ยิ่งเห็นเพื่อนๆที่เรียนจบมาด้วยกันทำงานดีๆ ประสบความสำเร็จ แต่งงาน ก็รู้สึกกดดันตัวเอง ได้แต่คิดว่า เมื่อไรเราถึงจะตั้งตัวได้นะ
ปล. กระทู้นี้เขียนเพื่อบอกเล่าความในใจเท่านั้น อาจจะเรียบเรียงถ้อยคำได้ไม่ดีนัก และหากแท็กผิดห้อง ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ