“วัยรุ่นทำประกันเล่มแรก ออมทรัพย์ยาว ๆ ไว้ และก็อย่าไว้ใจสุขภาพตัวเอง”
    
    เบิกฤกษ์ ร.ศ. (รัตนโกสินทร์ศก) ๒๓๖ แม่มณีมีความตั้งใจจะเขียนบทความเพื่อตอบคำถามที่ในกล่องกันมาตรงกันเป็นจำนวนมาก แต่แม่มณีมักจะตอบคำถามเหล่านี้มิค่อยจะได้ คำถามสั้น ๆ แต่ทรมานใจมาในรูปประโยคว่า “แม่มณีจ๋า ยังไม่เคยมีประกันเลย จะซื้อตัวไหนดี?” แม่มณีจำต้องอึ้งไปชั่วเคี้ยวหมากแหลก ประกันเล่มแรกไม่ใช่จะเลือกกันได้ง่าย ๆ จึงอยากจะมาชวนท้าทายในประเด็นนี้อย่างเป็นรูปธรรม
    การที่เราจะได้เสียกับบริษัทประกันครั้งแรกนั้น มีหลายท่วงท่าให้เลือกสรร เพราะมันมีหลายปัจจัยต้องพิจารณา ทั้งสถานภาพ รสนิยม บรรยากาศ หลักการ หลักกู เงินในกระเป๋า วรรณะ แบ้คกราวด์ และอีกมากมายเกินสังเขป แม่มณีจึงขอแยกออกเป็นกลุ่ม เริ่มต้นด้วยกลุ่มวัยรุ่นจบใหม่ ควรได้เสียกับประกันอะไรเป็นเล่มแรก
    กลุ่มชาย หญิง เก้ง กวาง ชะนีวัยรุ่นจบใหม่ อันยังมิได้ผูกพันกับใครเป็นครอบครัวนั้น โดยส่วนใหญ่ที่แม่มณีเห็น มักจะลงเอยกับประกันออมทรัพย์ระยะสั้น ๆ บ้างซื้อตามเพื่อน บ้างซื้อจากตัวแทนผู้มิเคยได้พบหน้า เพียงสนทนากันทางโทรศัพท์ บ้างซื้อเพื่อลดหย่อนภาษี
วัยรุ่นกลุ่มนี้มักมีวลียอดฮิตกับตัวแทนว่า “ขอสั้น ๆ” ทั้งที่น้อง ๆ ควรจะ “ขอยาว ๆ” มากกว่า รู้ป่ะเนี่ย? แม่มณีมิได้ขัดกับการสร้างนิสัยการออม ร่างกายยังพร้อมหาเงินได้ก็ควรแบ่งเก็บไว้ แต่วัยนี้เลือกระยะสั้นเกินไป สุดท้ายได้เงินก้อนมาก็ใช้หมดอยู่ดี อายุยี่สิบกว่าทำแบบเงินออมแค่สิบปี เงินออกมาอายุสามสิบจะมีซักกี่รายที่ได้เก็บเงินก้อนนั้นต่อ แม่มณีขอแนะนำว่ายาวไปเลยดีกว่ามั้ย ให้เงินก้อนออกมาใช้ตอนแก่ใกล้เกษียณ จำนวนเงินไม่ต้องมากแต่เราได้เปรียบที่มีเวลา นอกจากนั้นยังได้ทุนประกันสูงกว่าเผื่อว่าเราเป็นอะไรไป ก็ยังทิ้งเงินไว้ให้ป่าป๊าหม่าม๊าเป็นค่าน้ำนม เข้าใจว่าพ่อแม่ระทมไม่มีใครต้องการทุนประกันลูกตัวเอง แต่ในฐานะวัยรุ่นยุคใหม่แสดงออกถึงความใส่ใจให้บุพการี แถมยังมีเงินเก็บระยะยาว แม่มณีว่าวัยสาวอย่างเราควรทำ เปิดบริสุทธิ์กับประกันระยะเวลาเก็บซักยี่สิบปีขึ้นไปจะไฉไล ดีกว่าให้เงินก้อนออกมาใช้หมดตั้งแต่ยังไม่เกษียณนะตัวเธอว์ แม่มณีมีตัวอย่างให้ดูเล็ก ๆ น้อย ๆ (ตัดตัวอย่างใบปลิวแบบประกันออกไป เพื่อกันมาม่าเจ้าค่า) คอยไม่นานแม่มณีจะมาเปรียบเทียบประกันตระกูลออมทรัพย์ยี่สิบปีให้อ่านกัน

    นอกจากนั้นวัยรุ่นน้อยคนยิ่งนักที่จะปักหลักกับประกันสุขภาพเป็นเล่มแรก เหตุเพราะมั่นใจในสุขภาพดีของวัยตัวเอง ทั้งที่จริง ๆ แล้วแม่มณีคิดว่าวัยรุ่นเป็นวัยที่ควรทำประกันสุขภาพ เพิ่งจะเริ่มทำงานมีอัฐเก็บไม่มาก หากเกิดเจ็บป่วยได้ไข้ มิไยต้องไปยืมอัฐพ่อแม่ให้ลำบากกันอีก เราทำงานมีรายได้แล้ว ควรจะรับผิดชอบตัวเองให้ได้ 100% ในทุกสถานการณ์ นอกจากนั้นเบี้ยประกันสุขภาพของวัยนี้ก็แสนจะถูก เลือกดี ๆ ถูกว่าราคา smartphone ซะด้วยซ้ำไป แต่วัยรุ่นส่วนใหญ่รับไม่ได้กับคำว่า “เบี้ยจ่ายทิ้ง” แถมยังยืนยันว่าออกจากท้องพ่อท้องแม่มาไม่เคยป่วย แข็งแรงยิ่งกว่าม้าศึกคึกคะนอง เราก็ลองดูรอบ ๆ ตัวเป็นเห็นชัวร์ ๆ คนที่ป่วยหนักทั้งที่ยังไม่แก่ เดี๋ยวนี้เกิด แก่ เจ็บ ตาย หาได้เรียง sequence เหมือนเดิม ๆ แม่มณีขอเสริมว่าควรจะหันมาได้เสียกับประกันสุขภาพหรือประกันโรคร้ายแรงซักเล่มน่าจะดี เพราะไม่ว่าจะมีประกันเงินออมกี่เล่ม เงินลงทุนกี่พอร์ต ก็คงต้องจอดถ้าเกิดต้องถอนออกมาจ่ายค่าโรงหมอ แม่มณีขอให้ลองพิจารณาดูนะเจ้าคะ เบี้ยประกันมิได้จะเสียอัฐเยอะเลย

    สำหรับวัยสะรุ่นเริ่มทำงาน แม่มณีก็ขอเสนอแนวคิดประกันเล่มแรกไว้ตามนี้ มิใช่ว่าจะถูก 100% เป็นเพียงข้อเสนอแนะ คนอื่น ๆ แวะเข้ามาแชร์กันก็ได้ว่ามีแบบประกันอะไรน่าสนใจ ยังมีวัยรุ่นอีกมากมายอยากได้เสียกับประกัน แต่สำคัญว่าไม่รู้จะเลือกเปิดบริสุทธิ์กับประกันแบบไหนดี ตอนหน้าแม่มณีจะชวนถกประกันเล่มแรกสำหรับคนมีครอบครัวต่อกันบ้าง ติดตามกันเหมือนเดิมนะเจ้าคะ รักเสมอ บ่เสื่อมคลาย

แม่มณี