สวัสดีจ้าาาาา คือเราอยู่ม.4 เเล้วเป็นคนนิสัยสองขั้ว เวลาอารมณ์ดีก็จะอารมณ์ดีมากๆ พอเวลาโมโหก็กลายเป็นคนโมโหร้ายไปเลย
//ตอนอายุม.2 เคยเป็นซึมเศร้า วิตกจริต พอมาม.3ก็ดีขึ้นเรื่อยๆแต่ถ้ามีเรื่องอะไร ที่กระทบกระเทือนจิตใจ ก็จะร้องไห้ง่ายมากๆ
มันก็ส่งผลกระทบมาเรื่อยๆจนตอนนี้ม.4เเล้ว ก็จะเป็นอาการอย่างที่ว่า คือจะมีอารามณ์ค่อนข้างรุนเเรง ควบคุมได้บ้างไม่ได้บ้าง ขึ้นอยู่กับสติตอนนั้น
ไม่ได้รุนเเรงถึงขั้นอาละวาด แต่จะพูดแรงๆ*ไม่ใช่คำหยาบ แต่คนฟังนี่เหมือนโดนตบหน้า หรือไม่ก็เงียบแต่ชักสีหน้าใส่ว่าไม่พอใจอย่างเเรง
คือเราเป็นคนจริงจังกับการทำงาน การเรียนมากๆ มันเป็นปมของเราตอนเด็กๆ เวลาทำผิดเราจะโดนพ่อดุ
พ่อค่อนข้างพูดเเรง และทำร้ายจิตใจเรามากๆ เราก็คิดว่า ทำยังไงเค้าถึงจะรักเรานะ
เราก็เลยเรียกร้องความสนใจด้วยการเรียน ตอนนั้นอยู่ป.1ป.2 เราคิดว่าถ้าเราเรียนเก่งๆพ่อจะต้องว่ารักเราเเน่ๆเลย
//บวกกับ พ่อกับเเม่จะสอนเสมอว่า ทำอะไรก็ทำให้สุดๆ ทำให้เต็มที่ไปเลย เวลาเราเผางงานส่งอ. จะโดนดุตลอด
เราก็เรียนมาเรื่อยๆ ตอนเเรกก็เครียดนิดหน่อยประถมก็เรียนง่ายๆ ส่งงานครบเกรด4ก็ลอยมา พอขึ้นมัธยมปรับตัวไม่ทัน สังคมใหม่ เพื่อนใหม่
เราค่อนข้างโลกสวยเพราะพ่อเเม่เราดูเเลตลอด พอไม่มีพ่อเเม่มาคอยดูเเลก็โดนเพื่อนหักหลัง เกรดตก อกหัก ครอบครัวมีปัญหา
เรื่องอะไรต่างๆนานา ก็รุมๆกันเข้ามาอีกเยอะเเยะมากมาย กลายเป็นซึมเสร้า จิตตกไปเลย เเล้วมันก็ส่งผลกระทบมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้
ปัญหาคือ .........ตอนนี้เราบ้างานขึ้นเยอะมากกกกกกกกก เวลาทำงานก็จะทำไม่ยอมหยุด ตี2ตี3ก็ไม่ยอมนอน
จะไม่นอนจนกว่างานจะเสร็จอะไรประมาณนี้ แล้วเวลามีแม่มาใช้ให้ไปทำงานบ้าน จะหงุดหงิดมากกกกกก
ทำไมต้องมาใช้ตอนที่ทำงาน ก็จะเริ่มอารมณ์เสียล้ะ เริ่มเหวี่ยงวีน ทำปึงปังกระเเทกของ //ปล.เราเป็นกับทุกคนที่มาขัดเวลาทำงาน
แต่ถ้าแม่ใช้อยู่เฉยๆ สั่งอะไรก็ทำให้หมด ล้างจานก็ฮัมเพลง หูยยยยยยย อารมณ์ดีสุดๆๆๆๆ //แต่ถ้าใช้ตอนทำงานจะเป็นอีกอารมณ์นึงเลย
แต่ถ้าสั่งให้หยุดทำงาน เเล้วไล่ให้ไปอาบน้ำนอน พ่อเรานี่เล่นมาดึงปลั๊กคอมออกเลยตอนทำงานอยู่ดีๆนี่แหละ ส่วนงานเราก็...........
บางครั้งระบายสีอยู่ดีๆ พ่อมาดึงกระดาษออกเลย ส่วนเราก็จะชักสีหน้าใส่เลย โมโหมากกกๆ *ปล.เรารักการวาดรูปมากกกกก
บางทีหนักๆก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยนะ แบบว่าทำไมต้องมาสั่งไม่ให้ทำด้วย 555555555 เหมือนจะตลกนะ เเต่คนเป็นนี่ขำไม่ออกเลย
//เรารู้ว่ามันเป็นตระกะโง่ๆที่เราสร้างขึ้นมาเอง ว่าถ้าเราเรียนเก่งทำงานดี สักวันพ่อคงจะพูดว่าเค้ารักเรา จริงๆก็รู้ว่าพ่อรักเรา
แต่ในใจลึกๆก็อยากได้ยินจากปาก รู้อยู่ว่ามันเป็นความคิดโง่ๆ แต่ก็ยังทำอยู่ไม่รู้ทำไม..........
ไม่รู้สิ......มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
มาดูอีกมุมนึงของเรากันบ้าง ในมุมที่เราไม่ทำก็คือไม่ทำเลยยยยยยย นอนโง่ๆอยู่บนเตียงมองเพดานเฉยๆ เราทำแบบนี้ได้เป็นชั่วโมงๆ
สมมติวันหยุด เราตื่น11โมง //ตื่นสายเพราะเมื่อคืนไม่ยอมนอนทำงานอยู่ 555555555 เราก็จะนอนโง่ๆอยู่เเบบนั้นจนถึงบ่ายโมง
เเล้วค่อยมาอาบน้ำ บ่ายสองก็นอนจนถึงหกโมงเย็น ตื่นมาก็นั่งเล่นโทรศัพท์ แม่ให้ช่วยงานอะไรก็ไม่ทำหรอก
พูดอย่างไร้เยื่อใยไปเลยว่า ไม่ทำ ขี้เกียจ! เเล้วก็นอนหันหลังให้ ในใจก็แบบเห้ยยยย เราพูดแบบนั้นกับเเม่ได้ไง
//ช็อคนิดๆว่าทำอะไรลงไปกลัวแม่ดุ 55555555 ปล.บางทีก็โดนแม่ด่า แต่ถามว่าตอนนั้นเเคร์ไหม ไม่เลย55555
แล้วก็เบื่อชีวิต ไม่อยากทำอะไรเล๊ยยยยยย ขี้เกียจสุดขอบโลกมาก บางทีหิวข้าวนะแต่ไม่ลุกไปกินหรอก ขี้เกียจ!
เวลาเรียนวิชาหน่วยกิตสูงๆนะ เราก็ไม่ฟังหรอกเผลอๆหลับในคาบ แต่จดงาน ส่งงานครบ ลอกเพื่อนบ้างไรบ้าง ก็ขี้เกียจ..... (._.)
ไม่ฟังเลยว่าเค้าสอนอะไรบ้าง พอตอนใกล้สอบกลางภาค เกิดอาการคึกนั่งอ่านทั้งเทอมที่เค้าสอน ก่อนสอบแค่ 2วัน
อ่านมันยันตี4 ไม่หลับไม่นอน ได้18 เต็ม20 //ถือว่าคุ้มนะ! แต่ร่างกายแทบร่วงลงไปแล้ว เป็นแบบนี้ก็บ่อยอยู่เหมือนกัน
มันก้จะเป็นแบบนี้วนไปเรื่อยๆ แบบขี้เกียจสุดๆ พอจะขยันก็คึกเป็นม้าเมายาเลย ดีดมากมายยยยย
ทำเลคเชอร์จนปากกาต้องร้องขอชีวิตว่าเลิกขีดเถอะ หมึกตูหมดเเล้ว 55555555555555
ก็นั่นแหละ มันค่อนข้างส่งกระทบกับเราในหลายๆด้านมากๆ เราอยากคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ ตอนปกติก็เป็นคนอารมณ์ดีนี่แหละ
พอจะไม่ปกติก็.......... มันมีปัญหาทั้งการเข้าสังคม ทั้งการเรียน ทั้งสุขภาพ กิริยามารยาทที่มันไม่ดีไม่งาม
เวลามีสติเราก็จะคิดได้แบบนี้แหละ เราค่อนข้างมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เป็นผู้นำเพื่อนได้ ทำงานดี แก้ปัญหาไว ใส่ใจความรู้สึกคนอื่น
พอเราสติหลุด ก็จะเป็นแบบที่ว่ามา เราอยากแก้ไขมันด้วยตัวเองก่อน //เราบอกแม่ว่าเราโอเคดี หายซึมเศร้า หายเครียเเล้ว
เราไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เพราะตอนที่เราไปหาหมอตอนม.2 เราเห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องตรวจ เลยไม่อยากให้แม่รับรู้เรื่องนี้เท่าไหร่
เพราะแค่นี้แม่ก็มีปัญหาวุ่นวายใจที่ต้องให้แก้อีกเยอะ เราอยากทำมันด้วยตัวเองก่อน เราคิดว่าเราทำได้แต่มันต้องใช้เวลาค่อยข้างนาน
ถ้าไม่ไหวจริงๆคงต้องให้ผู้ใหญ่ช่วย
เราก็ดูในเน็ต ศึกษาข้อมูลจิตวิทยา มาบ้างว่าถ้าโกรธให้ทำยังไง ก็ควบคุมมันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ
ไม่พูดแรงๆใส่ใครบ่อยเท่าเมื่อก่อนเเล้ว แต่เรื่องชักสีหน้านี่มันไปเองอัตโนมัติเลย พอรู้ตัวอีกทีคิ้วก็พันกันเป็นปมเเล้ว
เราว่ามันเเย่นะถ้าทำแบบนี้กับผู้ใหญ่ เราเลยหาข้อมูลทางเน็ตเพื่อที่จะได้รู้เท่าทันอารมณ์ตัวเอง เราอยากจริงๆเราว่ามันแย่อ่ะ
สุขภาพกาย สุขภาพจิตโทรมไปหมด เพื่อนๆพอจะมีวิธีดัดไอ้นิสัยเสียๆแบบนี้ไหม มันแก้ยากจริงๆ
VS
ปล.แท็กผิดขอภัย
ทำไงดี!? นิสัยสองขั้ว เวลาทำงานจะไม่ยอมหยุด เวลาหยุดเเล้วจะไม่ยอมทำ
//ตอนอายุม.2 เคยเป็นซึมเศร้า วิตกจริต พอมาม.3ก็ดีขึ้นเรื่อยๆแต่ถ้ามีเรื่องอะไร ที่กระทบกระเทือนจิตใจ ก็จะร้องไห้ง่ายมากๆ
มันก็ส่งผลกระทบมาเรื่อยๆจนตอนนี้ม.4เเล้ว ก็จะเป็นอาการอย่างที่ว่า คือจะมีอารามณ์ค่อนข้างรุนเเรง ควบคุมได้บ้างไม่ได้บ้าง ขึ้นอยู่กับสติตอนนั้น
ไม่ได้รุนเเรงถึงขั้นอาละวาด แต่จะพูดแรงๆ*ไม่ใช่คำหยาบ แต่คนฟังนี่เหมือนโดนตบหน้า หรือไม่ก็เงียบแต่ชักสีหน้าใส่ว่าไม่พอใจอย่างเเรง
คือเราเป็นคนจริงจังกับการทำงาน การเรียนมากๆ มันเป็นปมของเราตอนเด็กๆ เวลาทำผิดเราจะโดนพ่อดุ
พ่อค่อนข้างพูดเเรง และทำร้ายจิตใจเรามากๆ เราก็คิดว่า ทำยังไงเค้าถึงจะรักเรานะ
เราก็เลยเรียกร้องความสนใจด้วยการเรียน ตอนนั้นอยู่ป.1ป.2 เราคิดว่าถ้าเราเรียนเก่งๆพ่อจะต้องว่ารักเราเเน่ๆเลย
//บวกกับ พ่อกับเเม่จะสอนเสมอว่า ทำอะไรก็ทำให้สุดๆ ทำให้เต็มที่ไปเลย เวลาเราเผางงานส่งอ. จะโดนดุตลอด
เราก็เรียนมาเรื่อยๆ ตอนเเรกก็เครียดนิดหน่อยประถมก็เรียนง่ายๆ ส่งงานครบเกรด4ก็ลอยมา พอขึ้นมัธยมปรับตัวไม่ทัน สังคมใหม่ เพื่อนใหม่
เราค่อนข้างโลกสวยเพราะพ่อเเม่เราดูเเลตลอด พอไม่มีพ่อเเม่มาคอยดูเเลก็โดนเพื่อนหักหลัง เกรดตก อกหัก ครอบครัวมีปัญหา
เรื่องอะไรต่างๆนานา ก็รุมๆกันเข้ามาอีกเยอะเเยะมากมาย กลายเป็นซึมเสร้า จิตตกไปเลย เเล้วมันก็ส่งผลกระทบมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้
ปัญหาคือ .........ตอนนี้เราบ้างานขึ้นเยอะมากกกกกกกกก เวลาทำงานก็จะทำไม่ยอมหยุด ตี2ตี3ก็ไม่ยอมนอน
จะไม่นอนจนกว่างานจะเสร็จอะไรประมาณนี้ แล้วเวลามีแม่มาใช้ให้ไปทำงานบ้าน จะหงุดหงิดมากกกกกก
ทำไมต้องมาใช้ตอนที่ทำงาน ก็จะเริ่มอารมณ์เสียล้ะ เริ่มเหวี่ยงวีน ทำปึงปังกระเเทกของ //ปล.เราเป็นกับทุกคนที่มาขัดเวลาทำงาน
แต่ถ้าแม่ใช้อยู่เฉยๆ สั่งอะไรก็ทำให้หมด ล้างจานก็ฮัมเพลง หูยยยยยยย อารมณ์ดีสุดๆๆๆๆ //แต่ถ้าใช้ตอนทำงานจะเป็นอีกอารมณ์นึงเลย
แต่ถ้าสั่งให้หยุดทำงาน เเล้วไล่ให้ไปอาบน้ำนอน พ่อเรานี่เล่นมาดึงปลั๊กคอมออกเลยตอนทำงานอยู่ดีๆนี่แหละ ส่วนงานเราก็...........
บางครั้งระบายสีอยู่ดีๆ พ่อมาดึงกระดาษออกเลย ส่วนเราก็จะชักสีหน้าใส่เลย โมโหมากกกๆ *ปล.เรารักการวาดรูปมากกกกก
บางทีหนักๆก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยนะ แบบว่าทำไมต้องมาสั่งไม่ให้ทำด้วย 555555555 เหมือนจะตลกนะ เเต่คนเป็นนี่ขำไม่ออกเลย
//เรารู้ว่ามันเป็นตระกะโง่ๆที่เราสร้างขึ้นมาเอง ว่าถ้าเราเรียนเก่งทำงานดี สักวันพ่อคงจะพูดว่าเค้ารักเรา จริงๆก็รู้ว่าพ่อรักเรา
แต่ในใจลึกๆก็อยากได้ยินจากปาก รู้อยู่ว่ามันเป็นความคิดโง่ๆ แต่ก็ยังทำอยู่ไม่รู้ทำไม..........
ไม่รู้สิ......มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
มาดูอีกมุมนึงของเรากันบ้าง ในมุมที่เราไม่ทำก็คือไม่ทำเลยยยยยยย นอนโง่ๆอยู่บนเตียงมองเพดานเฉยๆ เราทำแบบนี้ได้เป็นชั่วโมงๆ
สมมติวันหยุด เราตื่น11โมง //ตื่นสายเพราะเมื่อคืนไม่ยอมนอนทำงานอยู่ 555555555 เราก็จะนอนโง่ๆอยู่เเบบนั้นจนถึงบ่ายโมง
เเล้วค่อยมาอาบน้ำ บ่ายสองก็นอนจนถึงหกโมงเย็น ตื่นมาก็นั่งเล่นโทรศัพท์ แม่ให้ช่วยงานอะไรก็ไม่ทำหรอก
พูดอย่างไร้เยื่อใยไปเลยว่า ไม่ทำ ขี้เกียจ! เเล้วก็นอนหันหลังให้ ในใจก็แบบเห้ยยยย เราพูดแบบนั้นกับเเม่ได้ไง
//ช็อคนิดๆว่าทำอะไรลงไปกลัวแม่ดุ 55555555 ปล.บางทีก็โดนแม่ด่า แต่ถามว่าตอนนั้นเเคร์ไหม ไม่เลย55555
แล้วก็เบื่อชีวิต ไม่อยากทำอะไรเล๊ยยยยยย ขี้เกียจสุดขอบโลกมาก บางทีหิวข้าวนะแต่ไม่ลุกไปกินหรอก ขี้เกียจ!
เวลาเรียนวิชาหน่วยกิตสูงๆนะ เราก็ไม่ฟังหรอกเผลอๆหลับในคาบ แต่จดงาน ส่งงานครบ ลอกเพื่อนบ้างไรบ้าง ก็ขี้เกียจ..... (._.)
ไม่ฟังเลยว่าเค้าสอนอะไรบ้าง พอตอนใกล้สอบกลางภาค เกิดอาการคึกนั่งอ่านทั้งเทอมที่เค้าสอน ก่อนสอบแค่ 2วัน
อ่านมันยันตี4 ไม่หลับไม่นอน ได้18 เต็ม20 //ถือว่าคุ้มนะ! แต่ร่างกายแทบร่วงลงไปแล้ว เป็นแบบนี้ก็บ่อยอยู่เหมือนกัน
มันก้จะเป็นแบบนี้วนไปเรื่อยๆ แบบขี้เกียจสุดๆ พอจะขยันก็คึกเป็นม้าเมายาเลย ดีดมากมายยยยย
ทำเลคเชอร์จนปากกาต้องร้องขอชีวิตว่าเลิกขีดเถอะ หมึกตูหมดเเล้ว 55555555555555
ก็นั่นแหละ มันค่อนข้างส่งกระทบกับเราในหลายๆด้านมากๆ เราอยากคุมอารมณ์ตัวเองให้ได้ ตอนปกติก็เป็นคนอารมณ์ดีนี่แหละ
พอจะไม่ปกติก็.......... มันมีปัญหาทั้งการเข้าสังคม ทั้งการเรียน ทั้งสุขภาพ กิริยามารยาทที่มันไม่ดีไม่งาม
เวลามีสติเราก็จะคิดได้แบบนี้แหละ เราค่อนข้างมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เป็นผู้นำเพื่อนได้ ทำงานดี แก้ปัญหาไว ใส่ใจความรู้สึกคนอื่น
พอเราสติหลุด ก็จะเป็นแบบที่ว่ามา เราอยากแก้ไขมันด้วยตัวเองก่อน //เราบอกแม่ว่าเราโอเคดี หายซึมเศร้า หายเครียเเล้ว
เราไม่อยากให้แม่เป็นห่วง เพราะตอนที่เราไปหาหมอตอนม.2 เราเห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องตรวจ เลยไม่อยากให้แม่รับรู้เรื่องนี้เท่าไหร่
เพราะแค่นี้แม่ก็มีปัญหาวุ่นวายใจที่ต้องให้แก้อีกเยอะ เราอยากทำมันด้วยตัวเองก่อน เราคิดว่าเราทำได้แต่มันต้องใช้เวลาค่อยข้างนาน
ถ้าไม่ไหวจริงๆคงต้องให้ผู้ใหญ่ช่วย
เราก็ดูในเน็ต ศึกษาข้อมูลจิตวิทยา มาบ้างว่าถ้าโกรธให้ทำยังไง ก็ควบคุมมันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ
ไม่พูดแรงๆใส่ใครบ่อยเท่าเมื่อก่อนเเล้ว แต่เรื่องชักสีหน้านี่มันไปเองอัตโนมัติเลย พอรู้ตัวอีกทีคิ้วก็พันกันเป็นปมเเล้ว
เราว่ามันเเย่นะถ้าทำแบบนี้กับผู้ใหญ่ เราเลยหาข้อมูลทางเน็ตเพื่อที่จะได้รู้เท่าทันอารมณ์ตัวเอง เราอยากจริงๆเราว่ามันแย่อ่ะ
สุขภาพกาย สุขภาพจิตโทรมไปหมด เพื่อนๆพอจะมีวิธีดัดไอ้นิสัยเสียๆแบบนี้ไหม มันแก้ยากจริงๆ
ปล.แท็กผิดขอภัย