คิดว่าหลายคนคงได้ฟังเพลง"พบกันใหม่" การให้คนที่รักเริ่มต้นใหม่หรือทำอะไรที่เขามีความสุขถึงแม้เราจะเจ็บก็ตาม
แต่ก่อนเราก็คิดนะ มันจะทำได้จริงอ่อว่ะ รักคนอื่นมากกว่าตัวเองนี่นะ!!
จนได้มาเจอกะตัว ถึงได้เข้าใจ
ตัวเราเนี่ยชอบกะคนๆนึงอยู่ซึ่งเขาก็รู้ดี คนๆนั้นก็มีท่าทีว่าก็ชอบนะ แต่ไม่ได้คบไม่ได้ไรกัน นี้ก็ ม.3 แล้ว ต่างคนก็ต่างต้องเลือกเรียนสิ่งที่ตัวเองรัก ตัวเราเนี่ยต่อที่เดิม แต่คนที่ชอบเนี่ยอยากต่อปวช.ที่ มจพ. ตั้งใจติว อ่านหนังสือ แบบ เรายังอึ้งอ่ะ เออเนี่ยตั้งใจเนอะ จนแบบเรารู้สึกว่าเราควรสนับสนุนทุกๆด้าน ทั้งที่ทราบดีว่าถ้าเขาติด เขากะเราต้องหาห่างกัน เราก็เกิดความกังวล เขาต้องเจอคนที่ดีกว่าเราแน่(ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้ว เราเพิ่งอายุเท่าไหร่กันเอง) ระยะทางกับความรัก ต่อให้ซื่อสัตย์แค่ไหน ห่างกันไกลๆก็ความรักก็จืดจางอยู่ดี แต่ทำไงได้ "ถ้าเธอรักใครมากสักหนึ่งคน และคนนั้นเขาจะไป" เราทำทุกทางที่จะให้เขาได้ติด แชทก็ไม่ค่อยได้ตอบเรา แต่เราเข้าใจว่าเขาก็ต้องอ่านหนังสือ ต้องติว ต้องเรียน อ่านไม่ตอบบ้าง เรานี้ต้องทำตัวเป็นแม่พระเลย ไม่ตอบก็ไม่ตื้อ ปล่อยเขา ให้เขาทำหน้าที่ของเขา แต่เป็นผู้หญิงจะรู้ดีว่า บางทีก็น้อยใจนะ อารมณ์เหมือนคนมีแฟนบ้างานอ่ะ แต่นั้นก็อนาคตเขาไง ทำไรไม่ได้ วันนั้นจำได้เลย ไปบนให้เขา พระพิฆเนศที่เซ็นทรัลเวิร์ล บนให้เขาติด มจพ. บนทั้งน้ำตา "เจ็บช้ำด้วยความเต็มใจ" คือมันเจ็บจริงๆนะ ใครมันจะไปทำใจได้ว่ะ คนที่รักต้องห่างไกลกัน แต่เจ็บแบบยิ้มๆอ่ะ ตลกป่ะ แบบทำดีที่สุดแล้วอ่ะ จะบอกตรงนี้ว่า สู้ๆนะเว้ย เป็นกำลังใจอยู่ตรงนี้ ถ้าติดแล้วก็ขอให้ตั้งใจเรียน สมความหวัง แล้ว "พบกันใหม่นะ"
โครตเศร้าาาาาาา
ใครมีประสบการณ์งี้หรือพี่ๆที่มีแฟน สามีที่เป็นทหาร ตำรวจ ที่ไม่ค่อยจะอยู่ด้วยกัน มาแชร์กันได้นะคะ อยากรู้ว่าพี่ทำใจได้ยังไง พี่มีกำลังใจอะไรที่แบบ เห้ย การที่เราเป็นกำลังใจอยู่ตรงนี้แค่นี้คือดีที่สุดแล้ว เล่าสู่กันฟัง ขอบคุณค่ะ