คือว่าหนูรู้สึกว่า ตัวเองไม่เคารพพ่อตัวเองยังไงก็ไม่รู้ค่ะ แต่กับคนอื่นเรากลับเคารพเขามากกว่าคนในครอบครัว แต่ไม่ได้ถึงขั้นหยาบคายกับพ่อนะคะ
หลายครั้งที่เราคุยกับพ่อเหมือนคำพูดของพ่อมันขัดความคิดและก็ความรู้สึกไปหมดทุกอย่าง เหมือนกับว่าทุกครั้งที่คุยกับพ่อมันจะมีเรื่องให้ทะเลาะตลอดเลยค่ะ ทุกครั้งที่เจอหน้าพ่อ เราชอบหลบหน้าพ่อค่ะ ถ้าคุยแล้วจะมีปัญหาตลอด เวลาคุยเราจะรีบจบบทสนทนาให้เร็วที่สุด พอลองมาย้อนดูสิ่งที่เราคุยกับพ่อ ส่วนใหญ่พ่อเขาจะชอบพูดเรื่องจุดด้อยของเรา เขาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่มันกระทบความรู้สึกเรามากๆเลย พยายามทำตัวให้ชินแล้วนะคะ แต่ก็แอบไปรู้สึกไม่ดีคนเดียวตลอด เขาพูดเหมือนกับว่าเราไม่มีด้านดีเลยค่ะ แบบเราเรียนเลขไม่เก่งพ่อเขาก็เหมือนเอาไปพูดกับเพื่อนเหมือนเป็นเรื่องขำๆ แต่กับเรามันไม่ขำ ที่บอกว่าเราอคติเพราะว่าทุกครั้งที่เจอหน้าพ่อเราทำตัวแบบไม่ค่อยอยากคุยกับพ่อ ทุกครั้งที่คุย บางครั้งมีขึ้นเสียง เถียงกันไปมา จนเราต้องรีบเดินหนี แต่กับผู้ใหญ่คนอื่นเราไม่เป็นอย่างนี้เลยค่ะ
ทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ รู้สึกไม่ดี อยากจะเข้าไปขอโทษค่ะ แต่ก็ไม่กล้าค่ะ กลัวมันเป็นเหมือนเดิมอีก
เราควรทำยังไงดีคะ? หรืออาจจะเป็นเพราะเรากำลังเป็นวัยรุ่นค่ะ เลยเป็นแบบนี้?