ดีค่ะ เราชื่อแยม เพื่อนเราชื่อวิ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.4 ตอนนี้อยู่ปี1แล้ว เราก็เรียนสาธาด้วยกัน วิเป็นคนร่าเริง ชอบเสียงดัง พูดดัง หัวเราะดัง สูง สวย ดัดฟัน เขาเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด..
จนถึงวันที่30ธันวา เขากับเพื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน ลืมบอกเรากะวิ อยู่คนหมู่บ้านแต่ติดกัน เขาบอกกับเราว่าจะไป จะไปเค้าว์ดาวจ.น่าน ไปดอยเสมอดาว มันก็ชวนเราไปนะ แต่เราไม่ว่าง ราวๆ 4ทุ่ม เขาโทรมาหาแล้วบอกกับเราว่า "กูเผลอหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วตกใจตื่นเพราะกูฝันว่า ตัวเองกระโดดลงไปที่ไหนสักแห่ง ข้างล่างมืดมองไม่เห็น กูควบคุมตัวเองไม่ได้" เราก็บอกว่าแค่ฝันร้าย อย่าคิดมาก รีบกลับ คิดถึง ก็วางหูไป..
เช้าวันต่อมาคือวันที่ 31 มันทักเฟสมาบอกว่า "กูอยากกลับบ้านแล้ว กูกลัว " เราก็ถามไปว่ากลัวอะไร เล่าหน่อย มันอ่านแล้วไม่ตอบ เย็นๆด้วยความที่เราเป็นห่วงด้วย มันไม่ตอบเฟส เลยโทรไป ไม่มีคนรับ เราทักไปหาเพื่อนวิ เขาบอกว่า วิไม่สบาย เราก็ไม่ได้คิดไร
เช้าวันที่ 1 เห็นเพื่อนเขาถ่ายรุปกันว่าจะกลับแล้วแต่เราดันไม่เห็นรุปวิ เราก็คิดว่าเด๋วมันกลับค่อยถาม พอมันกลับมา เราโทรหา ทีนี้รับแต่คำพูดมันแปลกๆแล้วมันก็ไม่เคยพูดแบบนี้ด้วย เรา "เห้ย หายไปเลยนะ ไม่ตอบกูเลย ดาดดด " แล้วมันก็ตอบมาว่า " เคยเห็นใครตายต่อหน้ามั้ย " เสียงดุดัน ซึ้งเราคิดว่าไม่ใช่วิแน่นอน ถ้าเป็นวิ มันจะตอบประมาณว่า อิดดาด คิดถึงกูมากอะดี้.. แต่นี้แปลกมาก เราเลยตอบไปว่าพรุ่งนี้ไปส่งกูร้านเค้กหน่อย มันก็ตอบมาว่า อือ
วันที่ 2 มค. เราไปรับมันที่บ้าน ไปเจอคุณแม่ แม่เขารีบจับแขนลากเราเข้าไปในบ้านเลย แล้วบอกกับเราว่า ตั้งแต่วิกลับมายังไม่เห็นออกห้องเลย ข้าวก็ไม่ลงมากิน (เล่าความก่อน..ถ้าเป็นแม่คนอื่นคงโวยวายพังห้องเข้าไปละ แต่แม่วิ เขาเป็นแม่เลี้ยงนะ แต่ครอบครัวเขาอบอุ่น มีพ่อแม่น้องสาว แต่พ่อเขาต้องไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ แม่เลี้ยงวิ ก็เปิดร้านเย็บผ้า เลยไม่ค่อยมีเวลาสนใจวิเท่าไหร่) แต่น้องสาวมาบอกว่าได้ยินเสียงบางอย่างคล้ายๆเสียงคนครางเบาๆ พอแม่ไปเคาะประตู วิก็บอกว่าเด๋วลงไปแต่ก็ไม่ออกมาสักที เราขึ้นไปเรียกวิ วิเปิดประตูออกมาสีหน้าเหมือนกลัวอะไร เราพยายามมองเข้าไปในห้องแต่ก็ไม่มีอะไร พอหันหน้ามาสบตากะวิ สีหน้าวิเปลี่ยนไปเป็นนิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่พูด จนมาถึงร้านเค้กระหว่างที่นั่งกินเค้กอยู่ วิก้เฉย นิ่งเงียบแบบนั้นแหละ จนเรารุ้สึกอึดอัด เลยว่าไปว่า " เป็นเหี้-ย อะไร กูไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ กลับเหอะ" มันก็เดินตามเรามานั่งรถ ขับออกจากร้านเค้กไปได้สักพัก มีคนตกรถ ต่อหน้าต่อตาเลย วิบอกให้จอดแล้วลงไปช่วยกัน เนี่ยอ่ะมัน ใช่เลย ! เรื่องที่มันแปลกๆเริ่มชัดขึ้น เช่น บอกแม่ว่า ไม่ชอบกินผักไม่กินอะไรที่มีประโยชน์เลย ทั้งๆที่มันดูแลตัวเอง ออกกำลังกายตลอด แต่กลับกินอาหารขยะ เราก็งง ชอบลงมาเข้าห้องน้ำเวลาเที่ยงคืนทุกคืน ทั้งๆที่วิ ไม่ชอบเข้าห้องตอนกลางคืน ที่สำคัญ ลงมาเข้าห้องน้ำเวลาเดิมทุกคืน เราเริ่มสงสัย ทักไปหาเพื่อนวิ ว่าระหว่างที่เคาว์ดาว เกิดไรขึ้นรึป่าว เขาบอกว่าไม่นะ และตอนนี้พวกเขาก็แยกย้ายกันไปเรียนแล้วด้วย เราด้วยความอยากรู้ เลยบอกกับแม่นอมว่า จะขอไปนอนกับวิ แม่เค้าตอบตกลงทันที คืนที่เราไปนอนคือวันที่6 เราไปนอนกับวิ ตอนแรกเราคิดว่ามันจะไม่ให้นอนด้วยซะอีก มันนอนก่อนเรา เราคอยดูว่าเที่ยงคืนมันจะลุกไปเข้าห้องน้ำไหม เราปลุกนาฬิกา 00.00 พอนากาปลุกเราหันไปหามันตกใจมาก มันนั่งอยู่ปลายเตียงสักพักลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เราถาม ไปเข้าห้องน้ำเหรอ มันตอบมาว่า อืม ทุกคนเชื่อป่ะวินาทีนั้นเรารับรุ้ได้เลยว่าไม่ใช่เพื่อนเราแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ไอ้วิมันจะไม่เปิดไฟในห้อง มันกลัวความมืดนี่ เห้ย คือใจเราเต้นแรงมากเราอยากกลับไปนอนที่บ้านมากเลย เราแกล้งหลับ มันเดินเข้ามานอนแล้วสักพักเราได้ยินเสียงครางแต่ไม่ได้มาจากที่ตัวมันนะ มาจากในห้องแต่ไม่รุ้ว่าจุดไหน. กว่าจะผ่านคืนนั้นมาได้ เราเล่าให้แม่วิฟัง แม่วิบอกว่าเด๋วรอพ่อมันกลับจะพาไปวัด... ทุกวันนี้นะทุกคน เราพิมพ์คุยกับมันเหมือนเราคุยกับคนอื่นอ่ะ ไม่มีใครเข้าใจหรอก ความรุ้สึกน่ากลัวแบบนี้ ใครจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเราละ ฟังคนอื่นมาเยอะ คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เกิดขึ้นกับเราบอกเลยว่าน่ากลัวสุดๆ ใจคอเราไม่ดีเลย...
เราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนๆฟังเขาบอกว่า รอไปวัดเสร็จแล้วเปิดเทอมพอมันกลับมาเรียนดูว่ามันจะปกติไหม เราพิมพ์ไปด้วย ณ ตอนนี้ มือไม้สั่นไปหมด.....
เพื่อนเราหรือใคร?
จนถึงวันที่30ธันวา เขากับเพื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน ลืมบอกเรากะวิ อยู่คนหมู่บ้านแต่ติดกัน เขาบอกกับเราว่าจะไป จะไปเค้าว์ดาวจ.น่าน ไปดอยเสมอดาว มันก็ชวนเราไปนะ แต่เราไม่ว่าง ราวๆ 4ทุ่ม เขาโทรมาหาแล้วบอกกับเราว่า "กูเผลอหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วตกใจตื่นเพราะกูฝันว่า ตัวเองกระโดดลงไปที่ไหนสักแห่ง ข้างล่างมืดมองไม่เห็น กูควบคุมตัวเองไม่ได้" เราก็บอกว่าแค่ฝันร้าย อย่าคิดมาก รีบกลับ คิดถึง ก็วางหูไป..
เช้าวันต่อมาคือวันที่ 31 มันทักเฟสมาบอกว่า "กูอยากกลับบ้านแล้ว กูกลัว " เราก็ถามไปว่ากลัวอะไร เล่าหน่อย มันอ่านแล้วไม่ตอบ เย็นๆด้วยความที่เราเป็นห่วงด้วย มันไม่ตอบเฟส เลยโทรไป ไม่มีคนรับ เราทักไปหาเพื่อนวิ เขาบอกว่า วิไม่สบาย เราก็ไม่ได้คิดไร
เช้าวันที่ 1 เห็นเพื่อนเขาถ่ายรุปกันว่าจะกลับแล้วแต่เราดันไม่เห็นรุปวิ เราก็คิดว่าเด๋วมันกลับค่อยถาม พอมันกลับมา เราโทรหา ทีนี้รับแต่คำพูดมันแปลกๆแล้วมันก็ไม่เคยพูดแบบนี้ด้วย เรา "เห้ย หายไปเลยนะ ไม่ตอบกูเลย ดาดดด " แล้วมันก็ตอบมาว่า " เคยเห็นใครตายต่อหน้ามั้ย " เสียงดุดัน ซึ้งเราคิดว่าไม่ใช่วิแน่นอน ถ้าเป็นวิ มันจะตอบประมาณว่า อิดดาด คิดถึงกูมากอะดี้.. แต่นี้แปลกมาก เราเลยตอบไปว่าพรุ่งนี้ไปส่งกูร้านเค้กหน่อย มันก็ตอบมาว่า อือ
วันที่ 2 มค. เราไปรับมันที่บ้าน ไปเจอคุณแม่ แม่เขารีบจับแขนลากเราเข้าไปในบ้านเลย แล้วบอกกับเราว่า ตั้งแต่วิกลับมายังไม่เห็นออกห้องเลย ข้าวก็ไม่ลงมากิน (เล่าความก่อน..ถ้าเป็นแม่คนอื่นคงโวยวายพังห้องเข้าไปละ แต่แม่วิ เขาเป็นแม่เลี้ยงนะ แต่ครอบครัวเขาอบอุ่น มีพ่อแม่น้องสาว แต่พ่อเขาต้องไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ แม่เลี้ยงวิ ก็เปิดร้านเย็บผ้า เลยไม่ค่อยมีเวลาสนใจวิเท่าไหร่) แต่น้องสาวมาบอกว่าได้ยินเสียงบางอย่างคล้ายๆเสียงคนครางเบาๆ พอแม่ไปเคาะประตู วิก็บอกว่าเด๋วลงไปแต่ก็ไม่ออกมาสักที เราขึ้นไปเรียกวิ วิเปิดประตูออกมาสีหน้าเหมือนกลัวอะไร เราพยายามมองเข้าไปในห้องแต่ก็ไม่มีอะไร พอหันหน้ามาสบตากะวิ สีหน้าวิเปลี่ยนไปเป็นนิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่พูด จนมาถึงร้านเค้กระหว่างที่นั่งกินเค้กอยู่ วิก้เฉย นิ่งเงียบแบบนั้นแหละ จนเรารุ้สึกอึดอัด เลยว่าไปว่า " เป็นเหี้-ย อะไร กูไม่ชอบที่เป็นแบบนี้ กลับเหอะ" มันก็เดินตามเรามานั่งรถ ขับออกจากร้านเค้กไปได้สักพัก มีคนตกรถ ต่อหน้าต่อตาเลย วิบอกให้จอดแล้วลงไปช่วยกัน เนี่ยอ่ะมัน ใช่เลย ! เรื่องที่มันแปลกๆเริ่มชัดขึ้น เช่น บอกแม่ว่า ไม่ชอบกินผักไม่กินอะไรที่มีประโยชน์เลย ทั้งๆที่มันดูแลตัวเอง ออกกำลังกายตลอด แต่กลับกินอาหารขยะ เราก็งง ชอบลงมาเข้าห้องน้ำเวลาเที่ยงคืนทุกคืน ทั้งๆที่วิ ไม่ชอบเข้าห้องตอนกลางคืน ที่สำคัญ ลงมาเข้าห้องน้ำเวลาเดิมทุกคืน เราเริ่มสงสัย ทักไปหาเพื่อนวิ ว่าระหว่างที่เคาว์ดาว เกิดไรขึ้นรึป่าว เขาบอกว่าไม่นะ และตอนนี้พวกเขาก็แยกย้ายกันไปเรียนแล้วด้วย เราด้วยความอยากรู้ เลยบอกกับแม่นอมว่า จะขอไปนอนกับวิ แม่เค้าตอบตกลงทันที คืนที่เราไปนอนคือวันที่6 เราไปนอนกับวิ ตอนแรกเราคิดว่ามันจะไม่ให้นอนด้วยซะอีก มันนอนก่อนเรา เราคอยดูว่าเที่ยงคืนมันจะลุกไปเข้าห้องน้ำไหม เราปลุกนาฬิกา 00.00 พอนากาปลุกเราหันไปหามันตกใจมาก มันนั่งอยู่ปลายเตียงสักพักลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู เราถาม ไปเข้าห้องน้ำเหรอ มันตอบมาว่า อืม ทุกคนเชื่อป่ะวินาทีนั้นเรารับรุ้ได้เลยว่าไม่ใช่เพื่อนเราแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ไอ้วิมันจะไม่เปิดไฟในห้อง มันกลัวความมืดนี่ เห้ย คือใจเราเต้นแรงมากเราอยากกลับไปนอนที่บ้านมากเลย เราแกล้งหลับ มันเดินเข้ามานอนแล้วสักพักเราได้ยินเสียงครางแต่ไม่ได้มาจากที่ตัวมันนะ มาจากในห้องแต่ไม่รุ้ว่าจุดไหน. กว่าจะผ่านคืนนั้นมาได้ เราเล่าให้แม่วิฟัง แม่วิบอกว่าเด๋วรอพ่อมันกลับจะพาไปวัด... ทุกวันนี้นะทุกคน เราพิมพ์คุยกับมันเหมือนเราคุยกับคนอื่นอ่ะ ไม่มีใครเข้าใจหรอก ความรุ้สึกน่ากลัวแบบนี้ ใครจะคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเราละ ฟังคนอื่นมาเยอะ คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้เกิดขึ้นกับเราบอกเลยว่าน่ากลัวสุดๆ ใจคอเราไม่ดีเลย...
เราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนๆฟังเขาบอกว่า รอไปวัดเสร็จแล้วเปิดเทอมพอมันกลับมาเรียนดูว่ามันจะปกติไหม เราพิมพ์ไปด้วย ณ ตอนนี้ มือไม้สั่นไปหมด.....