สวัสดีชาวพันทิปทุกคนค่ะ ขอใช้สรรพนามแทนตัวเองว่าเรานะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราอ่ะอยู่ม.ปลาย สอบได้ที่1ของห้องมา2เทอมแล้ว ก็แค่เป็นเด็กเรียนคนนึงที่พยายามขวนขวายความรู้เท่าที่จะทำได้ เพราะเราก็กลัวการสอบที่จะถึง นั่นคือ entrance เราก็พยายามทำคะแนนของตัวเองให้ดี ให้สม่ำเสมอ ตีสนิทกับครูไว้เพื่อที่เราจะได้ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ในโทรศัพท์ก็มีเบอร์ครูเต็มเครื่อง จะติดต่อใครก็ง่าย ใครมาขอเบอร์ครูก็มีให้ แต่เราเป็นคนที่เรียนรู้ได้ไว จำได้ไว จำได้เร็ว เลยทำให้การเรียนนั้นผ่านฉลุย แต่ก็ไม่เคยไม่สนใจเรียนนะ สอบกลางภาคที่เพิ่งผ่านไป เราก็ได้คะแนนท็อปหลายวิชา แต่ปัญหาที่ตามมาคือ ปัญหาเพื่อน คือเพื่อนในห้องเราเป็นเพื่อนที่แปลกมาก ในห้องจะแยกกันเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเรียน ใครเรียนไม่เรียนก็จะดูออกเลยว่ากลุ่มไหนเรียนหรือไม่เรียน แต่พอเรื่องที่ทั้งห้องสามารถตัดสินใจร่วมกันได้ เช่น การทำกิจกรรมอะไรก็ตามที่ไม่ใช่การเรียน เช่น กิจกรรมของสายศิลป์ เทศกาลงานต่างๆ พอถึงเวลาเรียน ทั้งห้องก็อยากไปร่วมกิจกรรม ยกเว้นเรากับคนในกลุ่มเรา แล้วกลายเป็นว่าเราแตกแยก ทั้งๆที่เราพยายามจะตั้งใจเรียนมากกว่าทำกิจกรรมที่ไม่มีผลต่อการเรียน มันได้ประโยชน์อะไรกลับมาบ้าง นอกจากไปดู ไม่ต้องเรียน ดีใจ เหอะ ก็หลายคนก็เป็นแบบนี้ คงคิดว่าเราคิดมากไปเอง ซีเรียสอะไรขนาดนี้ แต่ในมุมมองของคนที่ต้องการที่จะเรียน มันเป็นสิ่งที่เสียเวลามากๆ แทนที่จะเอาเวลาไปเล่น เอาเวลามาทบทวนบทเรียนดีกว่ามั้ย อยากรู้ว่า ความคิดของคนเหล่านี้ ไม่กลัวที่จะติดมหาลัยแย่ๆใช่มั้ย ฝากถึงคนที่อคติกับคนเก่งนะคะ ถึงเราจะอ่อนแอด้านการใช้ชีวิต ประสบการ์ แต่การสอบมันไม่ได้ใช้ประสบการณ์มาใช้ในการสอบ มันใช้สติปัญญาและสมาธิมาใช้ อยากถามคนที่มาอ่านค่ะ ว่า "ถ้าสมมุติ เพื่อนในห้องเรียน มีคนนึงที่เก่งมาก สอบได้ที่1คตลอดแล้วเป็นหัวหน้าห้อง คุณจะมีความรู้สึกอะไรกับคนนั้น
ขอบคุณสำหรอคนที่เห็นกระทู้นะคะ