เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เป็นประสบการณ์ตรงของผมที่พึ่งเกิดขึ้นในช่วงเดือนที่ผ่านมา ผมก็แค่อยากจะเล่าเพื่อให้คุณผู้หญิงหลายๆคนเข้าใจผู้ชายมากขึ้น
ส่วนตัวผมตั้งแต่เด็กจนโต ผมเป็นคนชอบบริหารเสน่ห์ หลายๆคนมองผมว่าเป็นผู้ชาย bad boy เจ้าชู้ หรืออะไรก็แล้วแต่ ซึ่งก็มีผู้หญิงหลายๆคนเข้ามาในชีวิต เพราะเค้ามองว่าผู้ชายแบบผม “ไม่น่าเบื่อ” “อยู่ด้วยแล้วมีความสุข” “มีสีสันในชีวิต” บลาๆๆ ซึ่งผู้หญิงที่ผมคบหาก็เกิดจากการที่ผู้หญิงเหล่านั้นเป็นคนเข้ามาจีบผมเอง
จนวันนึงผมก็ได้เจอกับผู้หญิงหนึ่งคน น้องคนนี้อ่อนกว่าผมประมาณ 10 ปี เคยทำงานที่เดียวกัน ในช่วงนั้นที่ผมเจอน้องคนนั้น ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคุยกับเธอ ได้แต่แอบไปนั่งดักเจอเธอทุกวัน ขอแค่ได้มอง แค่ขอได้เห็นก็รู้สึกดีแล้วผมแอบตามหาเบอร์โทรศัพท์เธอจนได้มาก็ไม่กล้าโทรหา เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้ขอจากเธอ และผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำแบบนั้น ผมจึงตัดสินใจไม่โทรหา แล้วก็ได้แต่นั่งแอบมองเธอทุกวันเป็นเวลาเกือบ 1 ปี
จนถึงเวลาที่ผมต้องย้ายที่ทำงาน ผมก็ไม่ได้เจอเธออีก ชีวิตช่วงนั้นผมก็ทำตัวเหมือนเดิม มีผู้หญิงคนไหนมาชอบผมก็คุยด้วย เพราะผมไม่มีใคร ผู้หญิงชวนไปไหนถ้าผมว่างผมก็ไป และไม่เคยคิดจะปิดกั้นตัวเอง
จนวันที่ผมเข้าสู่วัย 35 ขวบ ผมเริ่มมองหาผู้หญิงซักคนที่ผมจะจริงจังด้วย และพร้อมจะเดินข้างผมตลอดชีวิต และเหมือนโชคชะตาเล่นตลก น้องคนนี้แอดเฟสมาหาผม ผมไม่รอช้าที่จะรีบรับแอดเฟสเธอ พร้อมกับทักทายพูดคุยกับเธอ ในช่วงแรกๆเธอก็ยังไม่ค่อยคุยกับผม จนวันนึงที่ผมตัดสินใจจะศึกษาเธออย่างจริงจัง ผมจึงได้ขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ผมดีใจมากที่เธอให้เบอร์โทรศัพท์ผมมา
หลังจากที่ได้เริ่มต้นคุยกันอย่างจริงจัง ผมสารภาพกับเธอทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมอยากรู้เรื่องราวต่างๆของเธอ ผมพยายามถาม พยายามไล่ดูเรื่องราวเก่าๆของเธอ จนผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้แหละคือคนที่ใช่ และเป็นคนที่ผมอยากจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข
ผมเริ่มเปลี่ยนตัวเอง เลิกสูบบุหรี่ เริ่มเก็บเงิน ถึงแม้มันจะไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่มันก็คือจุดเริ่มต้นของการที่ผมจะทำอะไรซักอย่างเพื่อผู้หญิงคนนึง และผมก็เริ่มปิดโอกาสตัวเอง โดยการทำให้ผู้หญิงคนอื่นที่คุยกับผมรู้ว่าผมกำลังคุยกับน้องคนนี้อยู่ ผมเล่าให้น้องฟังเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงทุกคนที่วนเวียนอยู่ในชีวิตผม จนน้องเค้าแซวผมว่า “พี่เสียดาย (ผู้หญิง) รึเปล่าเนี้ย” ซึ่งผมอยากให้น้องเค้ารู้ว่า “ผมไม่เคยเสียดาย ถ้าผมคิดจะทำอะไรให้อีกคนสบายใจ และผมก็ไม่เคยเสียใจ ในสิ่งที่ผมทำ”
ในช่วงแรกๆ ความสัมพันธ์ดีมากไม่ว่าจะคุยในไลน์ หรือจะโทรศัพท์คุยกัน เธอแสดงออกว่าอยากคุยกับผม และก็ห่วงใยผม เวลาที่ผมไม่สบาย น้องก็คอยถามอาการ ไล่ให้ไปกินยา ดูเธอแคร์ความรู้สึกผม คอยทักทายหาผม โทรหาบ้างเมื่อเลิกงาน หรือเวลาที่เธอจะไปทำอะไรก็จะคอยบอก และทำให้ผมมีช่วงเวลาที่มีความสุขมาก
แต่อยู่ดีๆ น้องเค้าก็เปลี่ยนไป เริ่มไม่อ่านไลน์ อ่านแล้วไม่ตอบ หรือถ้าตอบก็เป็นการตอบแบบผ่านๆ เหมือนไม่อยากคุย โดยเฉพาะตอนผมโทรหาก็ทำเสียงไม่ค่อยอยากคุย ผมก็พยายามถามน้องเค้าว่าผมทำอะไรให้น้องเค้าอึดอัด หรือไม่สบายใจรึเปล่า น้องเค้าก็ไม่ตอบ จนวันที่ผมตัดสินใจถามน้องเค้าไปว่า “ดูเหมือนน้องไม่ค่อยอยากคุยกับพี่เหมือนช่วงแรกๆ ที่พี่มีโอกาสได้คุยกับน้องเลยนะครับ พี่ทำอะไรให้น้องเบื่อหรือเปล่า” น้องเค้าก็ตอบกลับมาว่า“หนูขอโทษ” “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
คำตอบพวกนี้ทำให้ผมกลับมาคิดว่า “ผมอาจจะไม่ใช่คนที่น้องอยากศึกษา” “ผมอาจจะไม่ใช่คนที่น้องอยากคุยด้วยอีกต่อไปแล้ว” และที่ผ่านมาทุกครั้งที่น้องตอบไลน์ หรือโทรคุยกับผม น้องเค้าคงทำเพราะเกรงใจ ทำเพราะเป็นมารยาท หรือทำเพราะจำเป็นต้องทำ
ผมอยากจะบอกว่า “ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ” ผมอายุ 35 แล้ว ผมเข้าใจโลก และผมก็เข้าใจด้วยว่า เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ และก็ไม่มีใครผิดหรือใครถูก
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกลับมานั่งคิดทบทวน แต่ผมก็ยังสับสน เพราะผมย้อนไปอ่านข้อความเก่าๆที่เราคุยกันในวันแรก จนถึงช่วงปีใหม่ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก มันยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจว่า ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เรายังคุยกันดีๆอยู่ อะไรสาเหตุให้เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้น
หรือไม่ผมอาจจะแค่กำลังหลอกตัวเอง เพราะผมไม่อยากเสียน้องเค้าไป แต่สุดท้ายแล้วถ้าทุกอย่างยังเป็นอย่างนี้ น้องเค้ายังทำให้ผมรู้สึกว่า เค้าไม่ได้ต้องการมีผมในชีวิตเค้า ผมก็คงต้องไป
สิ่งที่ผมอยากจะบอกผู้หญิงหลายๆคน แทนผู้ชายหลายๆคน ก็คือ บางทีผู้ชายที่เค้าจีบคุณอยู่แล้วหายไป ไม่ใช่เพราะเค้ามีคนอื่น ไม่ใช่เพราะเค้ามีตัวเลือกหลายคน ไม่ใช่เพราะเค้าไม่พยายาม แต่เป็นเพราะเค้ารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับคุณ ก็แค่นั้นเอง
ขอแก้ไข : เพื่อมาชี้แจงเพิ่มเติมนะครับ เพราะหลายท่านอาจจะมองเจตนาที่ผมมาโพสผิดไปจากที่ผมตั้งใจ
1.น้องเค้าเป็นคนดีครับ ดีจนผมคิดที่จะหยุดกับคนนี้ และน้องเค้าไม่เคยเบียดเบียนผม หรือทำนิสัยไม่ดีอะไรกับผมเลยซักครั้งเดียว
2.น้องเค้ายังไม่ได้ตกลงที่จะเป็นแฟนกับผมครับ
3.ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นฝ่ายเทน้องเค้า ผมแค่ต้องการให้กระทู้ของผม ทำให้ผู้หญิงบางคนที่สงสัยว่าผู้ชายที่จีบอยู่ดีๆ ทำไมถึงหายไป ทำไมถึงไม่มีความพยายามในการจีบให้มากกว่านี้ ได้รับรู้ในมุมมองของผู้ชายบ้าง ก็แค่นั้นเองครับ
4.ผมต้องการให้ผู้หญิงที่รู้สึกดีกับผู้ชายที่เข้ามาในชีวิต แสดงออกให้เค้าได้รู้สึกบ้าง ซึ่งการสงวนท่าทีของผู้หญิงเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่การแสดงออกให้ฝ่ายชายรับรู้มันก็มีหลายวิธี
5.ผมไม่เคยบอกว่าสิ่งที่น้องเค้าทำกับผมเป็นสิ่งที่ผิดนะครับ คนเรามีสิทธิที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง
6.ผมไม่ได้มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นครับ ที่จะต้องจีบใครแล้วต้องได้คบเป็นแฟน ผมก็แค่ผู้ชายสีเทาๆคนนึง
สุดท้ายนี้ถ้ากระทู้ของผมทำให้ใครหลายคนเข้าใจผมผิด หรือขัดใจใคร ผมขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
ปล. ที่ไม่ตอบทุก คห. เพราะบางทีเนื้อหาซ้ำกับที่ผมเคยตอบใน คห. อื่นไปแล้ว ถ้าผมคิดอะไรออก จะมาเพิ่มเติมเนื้อหาใหม่อีกครั้งนึงครับ
คุณผู้หญิงเคยสงสัยไหม ว่าทำไมอยู่ดีๆผู้ชายที่จีบคุณถึงหายไปจากชีวิตคุณ ... วันนี้ผมมีคำตอบให้คุณผู้หญิงทุกคนครับ
ส่วนตัวผมตั้งแต่เด็กจนโต ผมเป็นคนชอบบริหารเสน่ห์ หลายๆคนมองผมว่าเป็นผู้ชาย bad boy เจ้าชู้ หรืออะไรก็แล้วแต่ ซึ่งก็มีผู้หญิงหลายๆคนเข้ามาในชีวิต เพราะเค้ามองว่าผู้ชายแบบผม “ไม่น่าเบื่อ” “อยู่ด้วยแล้วมีความสุข” “มีสีสันในชีวิต” บลาๆๆ ซึ่งผู้หญิงที่ผมคบหาก็เกิดจากการที่ผู้หญิงเหล่านั้นเป็นคนเข้ามาจีบผมเอง
จนวันนึงผมก็ได้เจอกับผู้หญิงหนึ่งคน น้องคนนี้อ่อนกว่าผมประมาณ 10 ปี เคยทำงานที่เดียวกัน ในช่วงนั้นที่ผมเจอน้องคนนั้น ผมไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคุยกับเธอ ได้แต่แอบไปนั่งดักเจอเธอทุกวัน ขอแค่ได้มอง แค่ขอได้เห็นก็รู้สึกดีแล้วผมแอบตามหาเบอร์โทรศัพท์เธอจนได้มาก็ไม่กล้าโทรหา เพราะผมคิดว่าผมไม่ได้ขอจากเธอ และผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำแบบนั้น ผมจึงตัดสินใจไม่โทรหา แล้วก็ได้แต่นั่งแอบมองเธอทุกวันเป็นเวลาเกือบ 1 ปี
จนถึงเวลาที่ผมต้องย้ายที่ทำงาน ผมก็ไม่ได้เจอเธออีก ชีวิตช่วงนั้นผมก็ทำตัวเหมือนเดิม มีผู้หญิงคนไหนมาชอบผมก็คุยด้วย เพราะผมไม่มีใคร ผู้หญิงชวนไปไหนถ้าผมว่างผมก็ไป และไม่เคยคิดจะปิดกั้นตัวเอง
จนวันที่ผมเข้าสู่วัย 35 ขวบ ผมเริ่มมองหาผู้หญิงซักคนที่ผมจะจริงจังด้วย และพร้อมจะเดินข้างผมตลอดชีวิต และเหมือนโชคชะตาเล่นตลก น้องคนนี้แอดเฟสมาหาผม ผมไม่รอช้าที่จะรีบรับแอดเฟสเธอ พร้อมกับทักทายพูดคุยกับเธอ ในช่วงแรกๆเธอก็ยังไม่ค่อยคุยกับผม จนวันนึงที่ผมตัดสินใจจะศึกษาเธออย่างจริงจัง ผมจึงได้ขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ผมดีใจมากที่เธอให้เบอร์โทรศัพท์ผมมา
หลังจากที่ได้เริ่มต้นคุยกันอย่างจริงจัง ผมสารภาพกับเธอทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมอยากรู้เรื่องราวต่างๆของเธอ ผมพยายามถาม พยายามไล่ดูเรื่องราวเก่าๆของเธอ จนผมคิดว่าผู้หญิงคนนี้แหละคือคนที่ใช่ และเป็นคนที่ผมอยากจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข
ผมเริ่มเปลี่ยนตัวเอง เลิกสูบบุหรี่ เริ่มเก็บเงิน ถึงแม้มันจะไม่ใช่เงินจำนวนมาก แต่มันก็คือจุดเริ่มต้นของการที่ผมจะทำอะไรซักอย่างเพื่อผู้หญิงคนนึง และผมก็เริ่มปิดโอกาสตัวเอง โดยการทำให้ผู้หญิงคนอื่นที่คุยกับผมรู้ว่าผมกำลังคุยกับน้องคนนี้อยู่ ผมเล่าให้น้องฟังเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงทุกคนที่วนเวียนอยู่ในชีวิตผม จนน้องเค้าแซวผมว่า “พี่เสียดาย (ผู้หญิง) รึเปล่าเนี้ย” ซึ่งผมอยากให้น้องเค้ารู้ว่า “ผมไม่เคยเสียดาย ถ้าผมคิดจะทำอะไรให้อีกคนสบายใจ และผมก็ไม่เคยเสียใจ ในสิ่งที่ผมทำ”
ในช่วงแรกๆ ความสัมพันธ์ดีมากไม่ว่าจะคุยในไลน์ หรือจะโทรศัพท์คุยกัน เธอแสดงออกว่าอยากคุยกับผม และก็ห่วงใยผม เวลาที่ผมไม่สบาย น้องก็คอยถามอาการ ไล่ให้ไปกินยา ดูเธอแคร์ความรู้สึกผม คอยทักทายหาผม โทรหาบ้างเมื่อเลิกงาน หรือเวลาที่เธอจะไปทำอะไรก็จะคอยบอก และทำให้ผมมีช่วงเวลาที่มีความสุขมาก
แต่อยู่ดีๆ น้องเค้าก็เปลี่ยนไป เริ่มไม่อ่านไลน์ อ่านแล้วไม่ตอบ หรือถ้าตอบก็เป็นการตอบแบบผ่านๆ เหมือนไม่อยากคุย โดยเฉพาะตอนผมโทรหาก็ทำเสียงไม่ค่อยอยากคุย ผมก็พยายามถามน้องเค้าว่าผมทำอะไรให้น้องเค้าอึดอัด หรือไม่สบายใจรึเปล่า น้องเค้าก็ไม่ตอบ จนวันที่ผมตัดสินใจถามน้องเค้าไปว่า “ดูเหมือนน้องไม่ค่อยอยากคุยกับพี่เหมือนช่วงแรกๆ ที่พี่มีโอกาสได้คุยกับน้องเลยนะครับ พี่ทำอะไรให้น้องเบื่อหรือเปล่า” น้องเค้าก็ตอบกลับมาว่า“หนูขอโทษ” “หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”
คำตอบพวกนี้ทำให้ผมกลับมาคิดว่า “ผมอาจจะไม่ใช่คนที่น้องอยากศึกษา” “ผมอาจจะไม่ใช่คนที่น้องอยากคุยด้วยอีกต่อไปแล้ว” และที่ผ่านมาทุกครั้งที่น้องตอบไลน์ หรือโทรคุยกับผม น้องเค้าคงทำเพราะเกรงใจ ทำเพราะเป็นมารยาท หรือทำเพราะจำเป็นต้องทำ
ผมอยากจะบอกว่า “ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ” ผมอายุ 35 แล้ว ผมเข้าใจโลก และผมก็เข้าใจด้วยว่า เรื่องของความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ และก็ไม่มีใครผิดหรือใครถูก
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกลับมานั่งคิดทบทวน แต่ผมก็ยังสับสน เพราะผมย้อนไปอ่านข้อความเก่าๆที่เราคุยกันในวันแรก จนถึงช่วงปีใหม่ ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่ดีมาก มันยิ่งทำให้ผมไม่เข้าใจว่า ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วันหลังจากที่เรายังคุยกันดีๆอยู่ อะไรสาเหตุให้เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้น
หรือไม่ผมอาจจะแค่กำลังหลอกตัวเอง เพราะผมไม่อยากเสียน้องเค้าไป แต่สุดท้ายแล้วถ้าทุกอย่างยังเป็นอย่างนี้ น้องเค้ายังทำให้ผมรู้สึกว่า เค้าไม่ได้ต้องการมีผมในชีวิตเค้า ผมก็คงต้องไป
สิ่งที่ผมอยากจะบอกผู้หญิงหลายๆคน แทนผู้ชายหลายๆคน ก็คือ บางทีผู้ชายที่เค้าจีบคุณอยู่แล้วหายไป ไม่ใช่เพราะเค้ามีคนอื่น ไม่ใช่เพราะเค้ามีตัวเลือกหลายคน ไม่ใช่เพราะเค้าไม่พยายาม แต่เป็นเพราะเค้ารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับคุณ ก็แค่นั้นเอง
ขอแก้ไข : เพื่อมาชี้แจงเพิ่มเติมนะครับ เพราะหลายท่านอาจจะมองเจตนาที่ผมมาโพสผิดไปจากที่ผมตั้งใจ
1.น้องเค้าเป็นคนดีครับ ดีจนผมคิดที่จะหยุดกับคนนี้ และน้องเค้าไม่เคยเบียดเบียนผม หรือทำนิสัยไม่ดีอะไรกับผมเลยซักครั้งเดียว
2.น้องเค้ายังไม่ได้ตกลงที่จะเป็นแฟนกับผมครับ
3.ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นฝ่ายเทน้องเค้า ผมแค่ต้องการให้กระทู้ของผม ทำให้ผู้หญิงบางคนที่สงสัยว่าผู้ชายที่จีบอยู่ดีๆ ทำไมถึงหายไป ทำไมถึงไม่มีความพยายามในการจีบให้มากกว่านี้ ได้รับรู้ในมุมมองของผู้ชายบ้าง ก็แค่นั้นเองครับ
4.ผมต้องการให้ผู้หญิงที่รู้สึกดีกับผู้ชายที่เข้ามาในชีวิต แสดงออกให้เค้าได้รู้สึกบ้าง ซึ่งการสงวนท่าทีของผู้หญิงเป็นสิ่งที่ดีครับ แต่การแสดงออกให้ฝ่ายชายรับรู้มันก็มีหลายวิธี
5.ผมไม่เคยบอกว่าสิ่งที่น้องเค้าทำกับผมเป็นสิ่งที่ผิดนะครับ คนเรามีสิทธิที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง
6.ผมไม่ได้มั่นใจในตัวเองขนาดนั้นครับ ที่จะต้องจีบใครแล้วต้องได้คบเป็นแฟน ผมก็แค่ผู้ชายสีเทาๆคนนึง
สุดท้ายนี้ถ้ากระทู้ของผมทำให้ใครหลายคนเข้าใจผมผิด หรือขัดใจใคร ผมขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ
ปล. ที่ไม่ตอบทุก คห. เพราะบางทีเนื้อหาซ้ำกับที่ผมเคยตอบใน คห. อื่นไปแล้ว ถ้าผมคิดอะไรออก จะมาเพิ่มเติมเนื้อหาใหม่อีกครั้งนึงครับ