ช่วงสิ้นปีมาอยู่ดีๆแม่เราก็กินข้าวไม่ค่อยได้  น้ำหนักลด  ถ้าพูดกันตรงๆแม่ต้องเป็นอะไรแน่ๆแต่แม่ไม่ยอมไปตรวจไปหาหมดตรวจอย่างละเอียด ไปหาแค่คลีนิคก็ตรวจแค่พอได้ยาและทำนองว่าเป็นไข้ใหญ่  ทั้งที่ใจเราคนเป็นลูกกลัวไปหมดเราก็รู้ว่าลึกๆแม่กลัวกลัวแต่แม่แสดงออกเข้มแข็งมาก  แต่เราก็อ่อนแอ่ร้องไห้เพราะน้ำตาไหลง่าย  

เราเป็นลูกคนเดียว  เราบอกตรงๆเลยว่าเราเครียดมากและคิดไปไกลกินไม่ได้นอนไม่หลับ    เรามีช่วงที่มีความสุขมากๆแต่ตอนนี้บอกเลยว่าเราโครตทุกข์ใจ  

เราวิตกมากเราอยากได้กำลังใจหรือคำแนะนำดีๆจากทุกคนค่ะ  เราว่าทุกคนคงให้คำปรึกษาที่ดีเราได้เราอยากได้มุมมองใหม่  เพราะตอนนี้ยอมรับเลยว่าเราคุยแต่กับตัวเองและคิดมากคิดไปไกลสุดๆ