เราคบกับแฟนคนนึงมาประมาณ 3ปีเกือบ4ปีแล้ว เวลาทะเลาะกัน มันเป็นความผิดของเราเองที่ชอบงี่เง่า เขาบอกเตือนอะไรก้รับปากสัญญา แต่เราก็ทำไม่ได้ตลอด ตอนแรกๆก็ไม่ได้หนักหรอก แต่พอนานๆเข้าก็กลายเป็นเลิกกัน ละก็กลับมาคบกันอีก เวลาทะเลาะกันละเขาบอกเลิก เรารู้สึกเบื่อโลก ไม่อยากคุยกับใคร รู้สึกเดี๋ยวก็เหงา เดี๋ยวก็เศร้า เดี๋ยวก็มีความสุข พอดึกๆรุ้สึกว่าตัวเองเดียวดาย ร้องไห้คิดมาก พอตื่นเช้าขึ้นมา ก็หัวเราะให้กับความคิดของตัวเองเมื่อคืน ว่าร้องไห้ทำไม เป็นแบบนี้ซ้ำๆ เป็นติดต่อกันบ้าง นานๆทีบ้าง รู้สึกคิดมากอยู่ตลอดเวลา กังวลไปหมด กระวนกระวายใจ ไม่มีสมาธิ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร รู้สึกขาดเขาไม่ได้ จะเป็นจะตาย เขาทิ้งก็จะดิ้นตายเอาซะตรงนั่นเลย เคยร้องไห้จนรู้สึกว่าสมองมันจะแตกออกมา รู้สึกว่ามันจะตายเอาซะตรงนั่นเลย เคยคิดจะฆ่าตัวตายก็หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ น้อยใจตัวเอง รู้สึกตัวเองไม่มีค่า แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จะเริ่มใหม่จะทำก็หดหู่ใจไม่มีกำลังใจ ต้องมีแค่เขาเท่านั้นที่ต้องบอก คนอื่นบอกไม่ฟัง เรามาคิดๆดูว่าถ้าไม่มีเราชีวิตเขาคงมีความกว่านี้ เราไม่ควรยื้อ ไม่น่าถลำลึก ไม่น่ามาไกลขนาดนี้เลย มันเป็นเพราะอะไรทำไมถึงขาดเขาไม่ได้ ใจมันจะขาดตลอดเลย เราเป็นอาการทางจิตมั้ย คนๆเดียวทำให้เราเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ หรือเพราะตัวเราเอง