สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกๆคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะ ถ้าอ่านยากหรือยังไงขอโทษด้วยนะคะ
ก็วันนี้เรามีประสบการณ์ของตัวเราเองมาฝาก คือคบกับแฟนมาปีกว่าๆแล้วค่ะ เป็นเพื่อนกันมาก่อน เรียนด้วยกันตั้งแต่ ม.ต้น จน ม.ปลายก็ยังเรียนด้วยกันอยู่ คือเราเป็นคนไม่ค่อยสวยค่ะ หน้าตาปานกลางๆ แต่แฟนเราเป็นคนที่ดูดี จัดว่าหล่อก็ได้เลยค่ะ >< ความรักช่วงแรกๆคือดีมากค่ะ หวานมากๆ เพื่อนๆอิจฉากันเป็นแถวๆเลย แต่ด้วยความที่เราเป็นแฟนเขาคนแรก เขาเลยรักเรามากค่ะ เราสองคนเข้ากันได้ดี หยอกกันบ้างมุ้งมื้งเหมือนคู่ทั่วๆไป ^^ แรกๆเรายังไม่คิดจะจริงจังเลยค่ะ ด้วยความที่เราเคยมีแฟนมาก่อนหน้านี้ ซึ่งคนที่ผ่านเข้ามาก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเรา TT เราเลยเข็ดค่ะ แต่พอคบไปสักพัก เขาเป็นคนดีมาก ยอมเรา ง้อเราทุกๆอย่าง คือนิสัยเขาน่ารักมากค่ะ คือเราคิดนะ เอ้ออ เราก็ไม่สวย ถ้าเขาไปหาคนอ่นอาจจะได้ดีกว่าเรา แต่เขาไม่ไป เขายอมเรา ง้อเราทำตัวน่ารักๆกับเรา จนเราคิดว่าถ้าขาดเขาไปก็คงร้องไห้หนักอะค่ะ 5555 ตลอดเวลาที่คบมาคือบอกได้เลน เราโคตรงี่เง่า เอาแต่ใจมาก และเคยบอกเลิกครั้งแรก (เพราะทะเลาะกันเรื่องไร้สาระ) ยอมรับเลยค่ะ บอกไปด้วยความโมโห แต่ไม่อยากเลิกเลย และพอเราบอกเลิกไป สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เขาร้องไห้ เขายื้อ เขาทำทุกอย่างแค่ไม่ให้เราเลิกกับเขา เราก็โอเคค่ะ ไม่เลิกกลับมาคบเหมือนเดิม และก็คบมาก็ทะเลาะทีไรเราจะบอกเลิกตลอดเลยค่ะ (เพราะได้ใจจากครั้งแรกที่บอกเลิก แค่ความคิดโง่ๆคือเดี๋ยวก็ยื้อเรา ง้อเรา) และบอกเลิกไปเขาก็ยื้อตลอดค่ะ แต่อย่างว่านะ คนเราความอดทนมันมีขีดจำกัด จนวันนึงเราก็งี่เง่าใส่เขา เอาแต่ใจ แบบงี่เง่ามากกกกๆๆๆ เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ คือเขาอาจจะเหนื่อยบ้าง ท้อบ้างที่เราเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังรักเรา แล้วพอเขาเริ่มเปลี่ยน เราก็งี่เง่าอีกค่ะประมาณว่า ทำไมอะะ ทำไมเปลี่ยนไป แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เอาใจเค้าตลอด เขาก็ตอบกลับมาว่า ลองคิดดูนะใครที่เปลี่ยน โอเคถ้าเค้าเปลี่ยนตัวก็ลองคิดดูว่าเขาเปลี่ยนไปเพราะใคร TT เราจุกเลยค่ะ แต่ก็ไม่เลิกงี่เง่า จนวันนึงทะเลาะกันหนักมา ทะเลาะกันหลายวันติดๆกัน แล้วทำให้เขาเสียความรู้สึก และเขาเหมือนจะเลิกกับเรา และ ณ จุดๆนั้นเราทำทุกอย่าง ยื้อเขา ยอมทุกอย่างแค่ไม่ให้เป็นแบบนี้ เหมือนกรรมตามสนองอะค่ะ TT ภาพเก่าๆที่เราเคยบอกเลิกเขา ทำตัวไม่ดีกับเขา มันลอยมาในหัวเลยค่ะ TT เราก็ยื้อกลับมาได้ ก็กลับมาคบกัน รักกันเหมือนเดิม อาจจะมีเปลี่ยนไปบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่เราก็ยอมอะค่ะ พยายามไม่งี่เง่ากับเขา พยายามยอมเค้าบ้าง ยอมรับนะคะ เหนื่อยมากกับการที่จะทำให้เรามาเป็นเหมือนเดิม แต่ยังไงเราก็ต้องยอมเหนื่อยอะ เพราะเรารักเขา รักมาก คือความคิดของเราอะ ประมาณว่าจะหาใคร คนไหนมาแทนคนนี้ไม่ได้แล้ว (อาจจะดูเว่อร์ๆนะ แต่มันเป็นความรู้สึกของเราจริงๆค่ะ) ตอนนี้เราก็รักกันดี ทะเลาะบ้างนิดๆหน่อยๆ เราก็พยายามยอมเขา เพราะไหวไม่ไหวก็ต้องสู้ เผื่อสิ่งที่เป็นอยู่จะดีขึ้น ^^
ก็ขอให้คนที่อ่านเรื่องของเรานะ เป็นข้อคิด เตือนสติ บางทีคนบางคนอาจไม่เหมือนเรานะ อาจจะรู้ตัวในวันที่สายเกินไปแล้วมาเสียดายทีหลัง ขอให้ประคับประครองรักให้ได้จนนาทีสุดท้ายนะคะ ใครที่มีคนดีๆอยู๋ก็ขอให้รักษาเขาไว้นานๆ ถ้าเราคืดว่าเขาใช่ คนนี้แหละที่เราขะอยู่ด้วย ก็ไม่แปลกหรอกค่ะที่เราจะยื้อเค้าไว้ (อย่าเชื่อเพื่อนมากนะ ปรึกษาได้แต่อย่าทำตามที่เขาบอก ทำตามความรู้สึกเราที่เราสบายใจ) จริงอยู่นะถ้าเลิกกับแฟนคนที่ปลอบใจ คนที่เราไปคุยด้วยไประบายคือเพื่อน แต่สุดท้ายแล้วบั้นปลายชีวิตเราก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับแฟน มีครอบครัวที่ดี ขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ ^_^
ลองตั้งกระทู้ค่ะ
ก็วันนี้เรามีประสบการณ์ของตัวเราเองมาฝาก คือคบกับแฟนมาปีกว่าๆแล้วค่ะ เป็นเพื่อนกันมาก่อน เรียนด้วยกันตั้งแต่ ม.ต้น จน ม.ปลายก็ยังเรียนด้วยกันอยู่ คือเราเป็นคนไม่ค่อยสวยค่ะ หน้าตาปานกลางๆ แต่แฟนเราเป็นคนที่ดูดี จัดว่าหล่อก็ได้เลยค่ะ >< ความรักช่วงแรกๆคือดีมากค่ะ หวานมากๆ เพื่อนๆอิจฉากันเป็นแถวๆเลย แต่ด้วยความที่เราเป็นแฟนเขาคนแรก เขาเลยรักเรามากค่ะ เราสองคนเข้ากันได้ดี หยอกกันบ้างมุ้งมื้งเหมือนคู่ทั่วๆไป ^^ แรกๆเรายังไม่คิดจะจริงจังเลยค่ะ ด้วยความที่เราเคยมีแฟนมาก่อนหน้านี้ ซึ่งคนที่ผ่านเข้ามาก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเรา TT เราเลยเข็ดค่ะ แต่พอคบไปสักพัก เขาเป็นคนดีมาก ยอมเรา ง้อเราทุกๆอย่าง คือนิสัยเขาน่ารักมากค่ะ คือเราคิดนะ เอ้ออ เราก็ไม่สวย ถ้าเขาไปหาคนอ่นอาจจะได้ดีกว่าเรา แต่เขาไม่ไป เขายอมเรา ง้อเราทำตัวน่ารักๆกับเรา จนเราคิดว่าถ้าขาดเขาไปก็คงร้องไห้หนักอะค่ะ 5555 ตลอดเวลาที่คบมาคือบอกได้เลน เราโคตรงี่เง่า เอาแต่ใจมาก และเคยบอกเลิกครั้งแรก (เพราะทะเลาะกันเรื่องไร้สาระ) ยอมรับเลยค่ะ บอกไปด้วยความโมโห แต่ไม่อยากเลิกเลย และพอเราบอกเลิกไป สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เขาร้องไห้ เขายื้อ เขาทำทุกอย่างแค่ไม่ให้เราเลิกกับเขา เราก็โอเคค่ะ ไม่เลิกกลับมาคบเหมือนเดิม และก็คบมาก็ทะเลาะทีไรเราจะบอกเลิกตลอดเลยค่ะ (เพราะได้ใจจากครั้งแรกที่บอกเลิก แค่ความคิดโง่ๆคือเดี๋ยวก็ยื้อเรา ง้อเรา) และบอกเลิกไปเขาก็ยื้อตลอดค่ะ แต่อย่างว่านะ คนเราความอดทนมันมีขีดจำกัด จนวันนึงเราก็งี่เง่าใส่เขา เอาแต่ใจ แบบงี่เง่ามากกกกๆๆๆ เขาก็เริ่มเปลี่ยนไปค่ะ คือเขาอาจจะเหนื่อยบ้าง ท้อบ้างที่เราเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังรักเรา แล้วพอเขาเริ่มเปลี่ยน เราก็งี่เง่าอีกค่ะประมาณว่า ทำไมอะะ ทำไมเปลี่ยนไป แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เอาใจเค้าตลอด เขาก็ตอบกลับมาว่า ลองคิดดูนะใครที่เปลี่ยน โอเคถ้าเค้าเปลี่ยนตัวก็ลองคิดดูว่าเขาเปลี่ยนไปเพราะใคร TT เราจุกเลยค่ะ แต่ก็ไม่เลิกงี่เง่า จนวันนึงทะเลาะกันหนักมา ทะเลาะกันหลายวันติดๆกัน แล้วทำให้เขาเสียความรู้สึก และเขาเหมือนจะเลิกกับเรา และ ณ จุดๆนั้นเราทำทุกอย่าง ยื้อเขา ยอมทุกอย่างแค่ไม่ให้เป็นแบบนี้ เหมือนกรรมตามสนองอะค่ะ TT ภาพเก่าๆที่เราเคยบอกเลิกเขา ทำตัวไม่ดีกับเขา มันลอยมาในหัวเลยค่ะ TT เราก็ยื้อกลับมาได้ ก็กลับมาคบกัน รักกันเหมือนเดิม อาจจะมีเปลี่ยนไปบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่เราก็ยอมอะค่ะ พยายามไม่งี่เง่ากับเขา พยายามยอมเค้าบ้าง ยอมรับนะคะ เหนื่อยมากกับการที่จะทำให้เรามาเป็นเหมือนเดิม แต่ยังไงเราก็ต้องยอมเหนื่อยอะ เพราะเรารักเขา รักมาก คือความคิดของเราอะ ประมาณว่าจะหาใคร คนไหนมาแทนคนนี้ไม่ได้แล้ว (อาจจะดูเว่อร์ๆนะ แต่มันเป็นความรู้สึกของเราจริงๆค่ะ) ตอนนี้เราก็รักกันดี ทะเลาะบ้างนิดๆหน่อยๆ เราก็พยายามยอมเขา เพราะไหวไม่ไหวก็ต้องสู้ เผื่อสิ่งที่เป็นอยู่จะดีขึ้น ^^
ก็ขอให้คนที่อ่านเรื่องของเรานะ เป็นข้อคิด เตือนสติ บางทีคนบางคนอาจไม่เหมือนเรานะ อาจจะรู้ตัวในวันที่สายเกินไปแล้วมาเสียดายทีหลัง ขอให้ประคับประครองรักให้ได้จนนาทีสุดท้ายนะคะ ใครที่มีคนดีๆอยู๋ก็ขอให้รักษาเขาไว้นานๆ ถ้าเราคืดว่าเขาใช่ คนนี้แหละที่เราขะอยู่ด้วย ก็ไม่แปลกหรอกค่ะที่เราจะยื้อเค้าไว้ (อย่าเชื่อเพื่อนมากนะ ปรึกษาได้แต่อย่าทำตามที่เขาบอก ทำตามความรู้สึกเราที่เราสบายใจ) จริงอยู่นะถ้าเลิกกับแฟนคนที่ปลอบใจ คนที่เราไปคุยด้วยไประบายคือเพื่อน แต่สุดท้ายแล้วบั้นปลายชีวิตเราก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับแฟน มีครอบครัวที่ดี ขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ ^_^