ดิฉันกับสามีแต่งงานกันมา เข้าปีที่ 9 มีลูกชายหนึ่งคน อายุเข้า 7 ปี  สามีเป็นข้าราชการทหารหน่วยซีล  ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เพราะดิฉันกับลูกอยู่ต่างจังหวัดแต่สามีอยู่บ้านกับแม่เขา ถ้าบ่อยก็จะกลับบ้านมาหาเราเดือนละครั้ง แต่ส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับงาน 4-5 เดือน หรือ นานสุด 9 เดือนกลับบ้านครั้งก็ยังมี แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้รู้สึกเหงาเท่าไหร่เพราะคุยไลน์กันเกือบทุกวัน  มาปี 58 หลังเขาบวชพระ และสึกออกมามักทำตัวห่างเหินแต่ก็พอรับได้ (เพราะปกติเค้าเป็นคนค่อนข้าง    ติสหน่อยบางครั้งก็เงียบขรึม อยากอยู่คนเดียว บางครั้งก็เป็นคนขี้เล่นสนุกสนาน) มาปี 59 เป็นมากขึ้นบางครั้ง 2 อาทิตย์ยังไม่ได้คุยกันเลย เค้าบอกงานยุ่งอดนอนด้วย ก็อาจเป็นได้ เพราะงานเค้าไม่เป็นเวลา ซึ่งตั้งแต่เป็นเพื่อน เป็นแฟนกันมาก็เป็นแบบนี้มาบ่อยๆแต่ไม่เคยขาดการติดต่อนานเกิน 3 วัน เมื่อวานได้คุยกัน เค้าชวนคุยเรื่องหลักธรรมะ เค้าบอกชีวิตเค้าอิ่มตัวแล้ว อยู่ไปเรื่อยๆ รอวันตาย ชาติหน้าไม่ต้องรอเพราะจะไม่ขอเกิดอีก แต่ทุกวันก็พยายามทำตามหน้าที่ คือ ดูแลแม่ให้มีความสุข (พ่อเสียหลายปีแล้ว) และให้เมียกับลูกสบายก็พอ แต่ช่วยด้วยเถอะ จะให้สบายได้อย่างไร ในเมื่อรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว จากเคยได้พูดคุยทั้งเรื่องทุกข์เรื่องสุขในแต่ละวัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ทำงาน และเรื่องลูก แต่ตอนนี้ เหมือนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวอยู่กับลูกเพียง 2 คน ทำทุกอย่างเหมือนเป็นทั้งพ่อและแม่ ช่วงนี้นอยด์มาก บางวันคิดมากร้องไห้จนป่วยแต่ต้องทำเป็นแข็งแรงเพราะต้องดูแลลูก เหนื่อยใจมาก ไม่แน่ใจว่าควรไปต่ออย่างไรดี รบกวนช่วยให้ข้อคิดเห็นด้วยค่ะ