ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าบ้านเราอยู่ติดกับวัดเพราะตาของเราบริจารที่ดินสร้างวัด ตอนเด็กๆเราจะชอบเข้าไปวิ่งเล่นในวันบ่อๆ จำได้ว่าตอนป.4ช่วนนั้นกีฬาเปตองกำลังฮิดเลยพี่ น้า ลุง พ่อ ตา จะชอบเล่นมากเล่นจนดึกซึ่งสนามเปตองเนี้อยู่ในวัด วันนั้นเราไปรอพวกพ่อที่สนามกับน้องชายเพื่อจะเล่นเปตอง(อายุเเค่นี้เป็นมือตีประจำทีมนะ) จำได้ว่าเวลาประมาณ 5-6โมงเย็นนี่แหละ ก็นั่งเล่นซึ่งน้องก็นั่งอยู่ข้างๆ  

.......อยู่ๆก็มีมือของใครก็ไม่รู้มากตบที่หลัง 3 ที เราก็หันไปถามน้องว่าตบหลังพี่หรอ มันก็บอกว่าป่าวนะ พอได้ยินแบบนั้นรู้เลยว่าโดนเข้าเเล้ว (เพราะตาของเราจะพูดให้ฟังตลอดว่าผีวัดนี้เยอะมาให้ตาเห็นบ่อย คนในบ้านเคยเห็นทุกคนทั้งกลางวันกลางคืน) พอเรารู้เเบบนั้นเราก็ตะโกนเรียกพ่อทันที "พ่อ พ่อ....เมื่อไรจะมา" ตอนนั้นไม่กล้าวิ่งบอกเลยกลัวสิ่งขีด พ่อก็บอกว่าเดียวแปปหนึ่ง นาทีนั้นตัดสินใจวิ่นเลยไม่หันกลับด้วยน้องก็วิ่งตามประสาน้องวิ่งตามพี่ พอถึงบ้านก็เล่าให้ตาฟัง ตาก็รดน้ำมนต์ให้(ตาเป็นหมอธรรม) ค่ำนั้นนอนไม่ได้เหมือนมีอะไรกวนตลอดเวลา จับไข้หัวโขนเลยทีเดียว

.......พอผ่านเรื่องนี้มาสักพักเราก็เริ่มรู้สึกกลัวบ้านตัวเองเหมือนเราไม่ได้อยู่บ้านแค่พ่อแม่น้อง เหมือนมีใครอีกคนในบ้าน เเต่ก็ไม่ได้อะไรคิดว่าตัวเองคงคิดไปเอง พอผ่านเวลามาสักพักก็เริ่มเห็นเงาผ่านตาแว๊ปๆ ตอนนี้อยู่ม.ต้น

........พอม.ปลายก็ย้ายไปอยู่กับพี่สาวที่เป็นครูอยู่บ้านพักครู ตอนย้ายเข้าไปอยู่วันเเรกนิโดนเลย เรานอนชั้นล่างได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันได เอ้าเเล้ว....อยู่คนเดียวอีกพี่ก็ไม่อยู่ก็เลยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะวันต่อมากำลังยืนรีดผ้าพี่นั่งเล่นคอมอยู่ เราได้ยินเสียงเลื่อนของ กือ....... หันหน้าไปถามพี่เลย "ได้ยินใม" พี่ถามว่าได้ยินอะไร เอ้าอีกแล้ว...เอาอีกเเล้ว เราก็ได้แต่เฉยยังไม่แน่ใจ อาจหูฝาด เเละเหตุการณืที่ทำให้เราแน่ใจคือเพื่อนมาบ้านแล้วมันไม่ยอมเข้าบ้าน เราเลยถามว่าเอ้าเข้ามาสิ มันบอกว่าไม่เอาเกรงใจเขา เราเลยถาม ใคร? มันเลยบอกว่าเห็นคนชุดขาวในบ้าน ตอนนั้นจิตตกเลยไม่กล้าอยู่บ้าน สักพักก็ได้ย้ายบ้านไปอยู่หลังอื่น

........พอตอนม.6ก็ย้ายไปอยู่บ้านกับป้า มีคนเข้ามาคุยด้วยแต่เราไม่ชอบ เขาเลยบอกว่าจะทำของใส่โดนแน่เตรียมไว้เลย ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร อยู่มาวันหนึ่งนั่งอยู่ในห้องนอนกำลังอ่านหนงสือ จู่ๆกระจกบานเก่าเหมือนกระจกโบราณที่เรารักมากมันก็ตกลงมาแตก ..หน้าต่างก็ไม่ได้เปิดสักบ้านตกลงมาได้ไง..แต่ตอนนั้นเริ่มคิดเเล้วว่าไอ้คนนั้นทำจริง พอตกกลางคืนตอนจะนอนก็นอนไม่ได้เหมือนมีอะไรมาก็ที่หน้าอก แน่น หายใจไม่ออก อ้วกทั้งวันอ้วกแบบไม่มีอะไรเลย กินอะไรไม่ได้ แบบอยู่อาทิตย์หนึ่งจนต้องโทรบอกแม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่เลยเอาเสื้อผ้าของใช้ที่อยู่บ้านไปให้ตาทำพิธีให้ถึงหาย บอกเลยว่าคราวนั้นคิดว่าไม่รอดแน่

........พอเข้ามหาลัยก็เจอ เจอทั้งที่หอ และในมอ. ในหอนิมาเเบบเสียง เราจะสวดมนต์ก่อนนอนเสมอและแพร่เมตตาให้ทุกคนและสังกะเวสีผีไม่มีญาติและผ้ที่ตกทุกข์ได้เพราะเราสงสารเขา พอเราเมตตาถึงวรรคนี้ทุกครั้งจะรู้สึกเย็นที่เเขนและหลังเย็นเเบบเย็นยะเยือก เราก็คิดว่าเขามารับส่นบุญสินะ แต่ที่พีคสุดคือห้องเราอยู่ชั้นสามมีคนอยู่แค่สามห้อง ช่วงตี 4เราจะตื่นเพราะได้ยินเสียงคนเดินเสียงดังมาก.... ตอนแรกก็ไม่อะไรเพราะชินเล้วแต่สักพักมีมาตีประตูห้องเราเสียงดัง ปังๆๆๆๆๆๆๆจนเราต้องตื่น "เอ๊ ใคร ถ้าเพื่อนไม่ใช่แน่เพราะหอใช้คีการด์ "ก็นอนต่อ วันต่อมาก็มาอีกคราวนี้ไม่ทนแล้วตะโกนด่าเลย "โอ้ยเคาะหาอะไรว่ะ หนวกหู จูจะนอน" เงียบ วันต่อมามาอีกและ เคาะเหมือนเดิม คราวนี้เราไม่ด่า เราขู่ว่าจะเเช่งไม่ให้ได้ผุได้เกิดถ้ายังมากวนอีก(พูดในใจ)เงียบ หลังจากวันนั้นก็ไม่เจออีก

.........พอปิดเทอมเราไปทำงานพอเศษที่ กทม. เป็นเด็กเสริมที่ร้านอาหาร เราเริ่มได้ยิ่งเสียงคุยกันตลอดเวลาแต่คุยอะไรไม่รู้จับความไม่ได้ได้ยินแบบนั้นเป็นอาทิตย์ก็ถามพี่ที่ร้านว่าได้ยินเสียงอะไรใม พี่แกก็บอกว่าไม่ได้ยินอะไรนิ เราก็ปล่อยไป จากนั้นเราก็เริ่มได้กลิ่นเหม็นเน่าเหม็นมาก เราก็ถามพี่เหมือนเดิมว่าได้กลิ่นเหมือนเราใม แกก็บอกว่าได้กลิ่นอะไรไม่เห็นมี เราก็เลยคิดว่า เอ๊ รึเป็นไซนัส ไปหาหมอก็ปกติ อยู่กับเสียงและกลิ่นแบบนั้นอยู่สักพัก พี่ที่ร้านแกก็บอกว่าเป็นธรรมดาแหละที่เป็นแบบนี้เพราะผีเข้าร้านเพราะที่ร้านจะทำบุญทุกปีแต่ปีนี้ยังไม่ทำเลยอีกอย่างก็เคยมีคนตายที่ร้าน เราขอบคุณพี่นะที่บอกเราวันที่เราจะกลับ.....

.........พอกลับมาเรียน วันหนึ่งเราก็ไปเรียนปกตินิแหละแต่ดันปวดท้องไง เลยไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ตอนเข้าไปคือว่างทุกห้องนะ เราก็ปล่อยหนักของเราไปสักพักเราได้ยินเสียงราดน้ำ อ้าว....เล่นแบบนี้เลยหรอ เราแน่ใจว่าระหว่างที่นั่งไม่มีใครมาเข้าอีก และไม่ได้ยินใครเข้ามาเลย เราเลยรีบล้าง..แล้วออกมาดูเลย ไม่มีใคร รีบเดินกลับห้องเรียนเลย พูดให้เพื่อนฟังมันไม่เชื่อ เวลาผ่านไปมันไปทำวิจัยแล้วต้องเฝ้าแลปท้งคืน โดนไง เพื่อนอีกคนเห็นมาคนมานั่งข้างๆเพื่อนในกลุ่ม จากนั้นไม่ม่ใครกล้าทำแลปตอนกลางคืนเลย

.........กลุ่มของเราจะชอบเล่นกีฬา จะชอบไปเลยบาสที่รร.สาธิต เราจะชอบไปนั่งดูเพื่อนเล่น อยู่วันหนึ่งเรานั่งดูเพื่อนอยู่คนเดียว อยู่ก็มีคนเรียก ตอนนั้นกำลังจะมืด หันซ้ายหันขวาไม่มีใคร หันไปมองเพื่อนก็เล่นอยู่ไม่มีใครสนใจเรา จากเหตุการณ์นี้เราไม่ไปเล่นบาสอีกเลย

........ต่อมาเราได้กลับบ้านในรอบหลายเดือน เรานอนอยู่ใกล้เช้าแล้วละ แม่จะไปสวนแม่บอกให้ดูหม้อข้าวที่นึ่งไว้ เราก็ อืมๆๆๆ แล้วนอนต่อ สักพักได้ยินเสียงฝีเท้า เราก็นึกว่าแม่มา โดนด่าแน่ ลุกขึ้นมาดู เอ้า ไม่มีใคร ยังไม่คิดไร นอนต่อ เเล้วก็ได้ยินอีกเราก็ลุกขึ้นดู เอ้าละ แน่ใจและลุกก็ได้ พอตอนกลางคืนนอนดูทีวีคนเดียวนาจะเที่ยงคืนได้ อยู่ๆก็ได้ยินคนคุยกัน เราก็เอ๊ใคร เบาเสียงทีวีลงและตั้งใจฟังได้ยินเสียงผญ.กับผช.แต่ไม่รู้ว่าคุยเรื่องอะไร กลัวสิปิดทีวีเข้านอนเลย ผ่านไปสักพักแม่ไปดูดวง หมอดูทักว่ามีผีอยากมาอยู่ด้วยตอนนี้พวกเขาอยู่ที่สวนแต่ไปๆมาๆที่บ้านอยู่เป็นผญ.กับผช. เราเลยนั้นไง.....

.......พอสงกานต์เราก็กลับบ้านตอนนั้นแม่รับผีมาอยู่บ้านเเล้วมีหุ่นแทนตัวตั้งชื่อให้ เราก็ไมคิดอะไร แ่บอกว่าให้เรียกเขาว่าพี่นะ เราก็เลยบอกว่ามาทีหลังก็ต้องเป็นน้องสิ นมอ่ะซื้ออะไรให้ก็กินอย่าเยอะ...แมก็ด่าเราว่าอย่าว่าให้เขาสิอะไรประมาณนั้น ตอนนั้นไม่กลัวแหละ พอตกกลางคืนดึกๆเราตอนขึ้นมากพบว่าที่นอนเปียก เฮ้ยฉี่หรอ เอ้าไม่นิ น้ำมาจากไหน เลยนึกได้อ้อ เล่นกันแบบนี้เลยหรอไอ้เด็กพวกนี้ จะบอกว่ามีใมบางทีมันก็ทำให้รู้ว่ามีนะเพราะเราก็เลยเล่าว่าขับรถไปหาเพื่อนรถนิอืดบีดไม่ไปเลยคิดได้ว่ามันมาด้วยเเน่ต้องกลับบ้านพามาส่งแล้วบอกว่าห้ามตามมานะอยู่บ้าน จากนั้นรถค่อยวิ่งได้

.......เรื่องที่เราเจอมีอีกเยอะ อีกเรื่องคือเรามักจะฝัน เช่นตอนอยู่บ้านรร.เราฝันว่าครูที่รร.ท้องแล้วคลอดเป็นลูกชาย พอรู้เช้ามาพี่เราเลยถามว่าซารว์ยังได้หญิงรึชาย แก็บอกว่าได้ชายจร้า อีกครั้งหนึ่งฝันว่าได้ไปงานศพผญ.แกแต่มองหน้าไม่ชัดว่าใครแล้วเห็นว่าแกเดินมาเรา พอเวลาผ่านมาสักพักครูที่รร.ท่านก็เสียเป็นผญ.อายุ50กว่าเกือบ60เเล้ว อีกอย่างมักฝันเห็นสถานที่ที่เราก็ไม่รู้ว่าที่ไหน ไม่เคยไป แล้วจู่ก็ได้ไปแล้วเฮ้ยในฝันเลยในฝันเป็นแบบนี้เลย

........ทั้งหมดนี้เพราะเรามี sixth sense รึเราคิดไปเอง
ปล.เราเป็นอะไรไม่รู้นะเรากลัวศาลพระภูมิมาก กลัวจนไม่กล้ามอง กลัวแบบสุดๆ