แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ถ้าไม่ได้ดังใจก็จะด่าว่าเรา ตะคอกเรา
หรือถ้าไปอารมณ์เสียอะไรมา ก็จะมาพาลหาเรื่องทะเลาะกับเราเป็นประจำ
มีอยู่ครั้งนึงตอนเด็กๆ เราเคยได้ยินน้ากับแม่คุยกันตอนกลางคืน (เขาไม่รู้ว่าเราได้ยิน)
น้าเราถามแม่ว่าทำไมดูไม่รักเรา แม่เราตอบว่ามีคนอื่นรักเราแล้ว ทำไมเขาต้องรัก...
หลายๆ ครั้งแม่ชอบทำให้เราผิดหวัง หลายๆ ครั้งแม่ทำร้ายเราด้วยคำพูด แม่ไม่เคยให้กำลังใจเรา
ไม่เคยสนใจเรา ไม่เคยดูแลเรา เงินที่เราเรียน พ่อเป็นคนส่งเสียทั้งหมด ค่ากินก็พ่อให้เรารายเดือนไม่เคยขาด
ตอนนี้เราทำงานแล้ว เราไม่เคยขอเงินเขาใช้เลย ไม่พอยังไงเราก็ไม่ขอ
แม่เห็นเรื่องเงินเป็นเรื่องใหญ่มาก จะชอบถามว่าจะให้เงินแม่เท่าไร ซึ่งแม่เรากับแฟนเขาทำธุรกิจ มีรายได้เดือนละสามแสนกว่าบาท
ส่วนเราทำงานได้ไม่กี่ปี เงินเดือนยังไม่ถึงสามหมื่น แต่ก็เลี้ยงตัวเองได้ กำลังพยายามสร้างฐานะให้ตัวเอง
พอเราบอกว่าเราเงินไม่พอหรอก รายจ่ายเราเยอะ ( เราจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ค่าของใช้ในบ้าน ) เขาก็จะด่าว่าเราเนรคุณ
เขาเลี้ยงเรามาขนาดนี้ ด่าว่าเรางก เขาเป็นแม่ เขาจะทำอะไรก็ได้
คือ เราก็ได้แต่คิดในใจว่า เอ๊ะ พ่อส่งเงินให้เรานิ รายเดือนเราก็ซื้อของกินเองหมด ของใช้เราก็ซื้อเอง
พ่อไม่เคยอยากได้อะไรจากเราเลย ไม่เคยขออะไรเราเลย ไม่เคยพูดทำร้ายจิตใจเราเลย (ส่งสวัสดีวันจันทร์-อาทิตย์ให้ทุกวัน)
แต่แม่แบบ ต้องการเงินเรา ต้องการให้เราเป็นหนี้เหมือนเขา
แม่เราไม่เคยถามว่างานเราเป็นไง เหนื่อยมั้ย เครียดมั้ย เงินพอใช้มั้ย ถามแต่ว่า
เงินเดือนได้เท่าไร เงินเดือนขึ้นเท่าไร ได้โบนัสเท่าไร
บ่นว่าบ้านสกปรก แล้วก็กินอะไรก็จะกองไว้ให้เราเก็บ ทั้งขยะ ทั้งจาน
บางทีเรายุ่งๆ เราไม่ได้ทำตามที่เขาสั่ง
เขาก็จะด่าเรา ตะโกนด่าลั่นบ้าน จนเราประสาทเสีย ร้องไห้หนักมาก
จนตอนนี้เรารู้สึกว่า เราเหมือนเป็นบ้า เจอเขาเราประสาทเสียจริงๆ
เราไม่อยากคุย ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากยุ่งด้วย ไม่อยากรู้จักเลย
เราพยาามเก็บเงิน เพื่อจะย้ายออก แต่เราก็ติดที่ว่าเราต้องดูแลน้า ถึงเราเก็บเงินได้ เราก็ยังออกไปไม่ได้
เราจะไปเที่ยวไหน ซื้ออะไร เขาก็จะบอกมีเงินไปเที่ยว มือเงินซื้อของ แต่กับเขาให้ไม่ได้
ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือย เราซื้อของที่จำเป็นสำหรับเรา นานๆทีเราจะซื้อ มือถือเราเก็บตังซื้อเองตั้งแต่เด็กทุกเครื่อง
เรารับจ็อบ ทำงานเซเว่น เก็บเงินซื้อของเองหมด เพราะขออะไร เขาไม่ได้เคยให้ เราก็ไม่ขอ แต่ถ้าคนอื่นขอเขาจะให้ตลอด
เรากลัวที่จะอยู่กับเขา เรากลัวที่จะพูดกับเขา
เราไม่อยากอยู่บ้าน เจอหน้า พอเขาหาเรื่อง เราก็ได้แต่หนีขึ้นมาบนห้อง ล็อกประตู
กลัวเขาตามขึ้นมาทุบประตู พังประตู มาตบมาตีเรา เหมือนตอนเด็กๆ ที่เขาเคยทำกับเรา แล้วเราก็หยุดร้องไห้ไม่ได้
ตอนเด็กๆ มีอยู่ช่วงนึงเราทะเลาะกับเขาบ่อยมาก จนเราปวดหัวเพราะเครียดมาก
เราไปหาหมอ หมอก็ส่งเราไปจิตเวช สุดท้ายจิตแพทย์บอกว่า คนที่ควรมาหาหมอ คือแม่เรา
เพราะสิ่งที่ทำให้เราเครียด คือแม่เรา
แต่แม่เราไม่ยอมมา ด่าว่าเราหาว่าเขาบ้า สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปหาจิตแพทย์อีกเลย
เราพยายามเปิดใจ ทำความเข้าใจว่าทำเขาเป็นแบบนี้ เราพยายามแล้ว
แต่เรารับไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้เราปวดหัวมาก แบบจะระเบิด แต่เราก็ไปไหนไม่ได้
เรากลายเป็นคนเก็บกด กลัวที่จะทำอะไรผิด ไม่กล้าที่จะทำ เป็นคนคิดมาก เป็นคนใช้เหตุผลเยอะเกินคนปกติ
เราอายุแค่ 22 แต่เพื่อนเราบอกว่าทำตัวเหมือนคนอายุ 30-40 เรากลายเป็นคนติดโกหก คือ ไม่ได้โกหกคนอื่น
แต่จะต้องโกหกครอบครัวตัวเอง เพราะว่าถ้าพูดความจริง ก็จะโดนด่า โดนว่า หรือไม่เชื่อ เราก็เลยพูดแต่ในสิ่งที่เขาต้องการได้ยิน
จนเราเองบางทีก็อึดอัด เห็นบ้านคนอื่นเขาไม่เป็นแบบนี้ พอมามองบ้านตัวเองก็เหนื่อยใจ
เรากลายเป็นคนที่เวลาปกติเราใจเย็นมาก แต่ถ้าเราโมโห เราจะอาละวาด โมโหรุนแรง ต่อยประตู ต่อยกำแพง ทำให้ตัวเองเจ็บ
ตะคอกคนอื่น คือ มันเป็นนิสัยแม่เรา ต่างกันแค่ เราไม่ทำร้ายคนอื่น เราทำตัวเอง จนเราเริ่มเกลียดตัวเอง ที่เป็นเหมือนแม่เรา
เรากลายเป็นคนอารมณ์แบบ เปลี่ยนไว คือ โมโห 3 วิ แล้วก็จะบังคับตัวเองให้ใจเย็นภายใน 3 วิ แล้วก็โมโหอีก
ตอนที่โมโหเราไม่มีสติ แต่มันก็จะเย็นลงด้วยสติ (งง) คือ โกรธง่ายหายง่าย มันแบบ เหนื่อยอ่ะ
มีอยู่ช่วงนึงไม่นานมานี้ เราไม่มีความสุขเลย ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่มีความสุข
ไปกินของที่ชอบ ดูหนัง ดูอะไรตลกๆ เรายังร้องไห้ได้ จนวันนึง อยู่ๆ เราก็คิดเรื่องฆ่าตัวตาย
ในหัวเรามีแต่เรื่องฆ่าตัวตาย เราคิดแต่วิธีที่เราจะตาย ซึ่ง .. มันทำให้เรามีความสุข
พอเราเริ่มรู้ตัวว่า เมื่อไรที่เราคิดวิธีตายของตัวเอง จินตนาการว่าจะฆ่าตัวเองยังไง แล้วเรามีความสุข
เราเลยโทรหาสายด่วนจิตแพทย์ เขาประเมินว่าเรามีแนวโน้มจะเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเราก็รู้ตัว
แต่เราก็ไม่ได้ไปหาหมอ เพราะเราโชคดีที่เรามีเพื่อน ที่เข้าใจเรา รับฟังเราอยู่ เราเลยผ่านช่วงนั้นมาได้
ตอนนี้มีบ้างที่เราอาจจะซึม ไม่มีความสุข อยากทำอะไร แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จินตนาการวิธีตายตัวเอง แล้วมีความสุข
เราไม่มีคำถามจะถามอะไรใคร แต่เราแค่อยากระบาย เผื่อตอนนี้หัวเราจะโล่งขึ้น
เราอาจจะได้โทรสายด่วนสุขภาพจิตอีก หรืออาจจะต้องไปหาจิตแพทย์เร็วๆ นี้
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
ขอพื้นที่เล็กๆ
หรือถ้าไปอารมณ์เสียอะไรมา ก็จะมาพาลหาเรื่องทะเลาะกับเราเป็นประจำ
มีอยู่ครั้งนึงตอนเด็กๆ เราเคยได้ยินน้ากับแม่คุยกันตอนกลางคืน (เขาไม่รู้ว่าเราได้ยิน)
น้าเราถามแม่ว่าทำไมดูไม่รักเรา แม่เราตอบว่ามีคนอื่นรักเราแล้ว ทำไมเขาต้องรัก...
หลายๆ ครั้งแม่ชอบทำให้เราผิดหวัง หลายๆ ครั้งแม่ทำร้ายเราด้วยคำพูด แม่ไม่เคยให้กำลังใจเรา
ไม่เคยสนใจเรา ไม่เคยดูแลเรา เงินที่เราเรียน พ่อเป็นคนส่งเสียทั้งหมด ค่ากินก็พ่อให้เรารายเดือนไม่เคยขาด
ตอนนี้เราทำงานแล้ว เราไม่เคยขอเงินเขาใช้เลย ไม่พอยังไงเราก็ไม่ขอ
แม่เห็นเรื่องเงินเป็นเรื่องใหญ่มาก จะชอบถามว่าจะให้เงินแม่เท่าไร ซึ่งแม่เรากับแฟนเขาทำธุรกิจ มีรายได้เดือนละสามแสนกว่าบาท
ส่วนเราทำงานได้ไม่กี่ปี เงินเดือนยังไม่ถึงสามหมื่น แต่ก็เลี้ยงตัวเองได้ กำลังพยายามสร้างฐานะให้ตัวเอง
พอเราบอกว่าเราเงินไม่พอหรอก รายจ่ายเราเยอะ ( เราจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ค่าของใช้ในบ้าน ) เขาก็จะด่าว่าเราเนรคุณ
เขาเลี้ยงเรามาขนาดนี้ ด่าว่าเรางก เขาเป็นแม่ เขาจะทำอะไรก็ได้
คือ เราก็ได้แต่คิดในใจว่า เอ๊ะ พ่อส่งเงินให้เรานิ รายเดือนเราก็ซื้อของกินเองหมด ของใช้เราก็ซื้อเอง
พ่อไม่เคยอยากได้อะไรจากเราเลย ไม่เคยขออะไรเราเลย ไม่เคยพูดทำร้ายจิตใจเราเลย (ส่งสวัสดีวันจันทร์-อาทิตย์ให้ทุกวัน)
แต่แม่แบบ ต้องการเงินเรา ต้องการให้เราเป็นหนี้เหมือนเขา
แม่เราไม่เคยถามว่างานเราเป็นไง เหนื่อยมั้ย เครียดมั้ย เงินพอใช้มั้ย ถามแต่ว่า
เงินเดือนได้เท่าไร เงินเดือนขึ้นเท่าไร ได้โบนัสเท่าไร
บ่นว่าบ้านสกปรก แล้วก็กินอะไรก็จะกองไว้ให้เราเก็บ ทั้งขยะ ทั้งจาน
บางทีเรายุ่งๆ เราไม่ได้ทำตามที่เขาสั่ง
เขาก็จะด่าเรา ตะโกนด่าลั่นบ้าน จนเราประสาทเสีย ร้องไห้หนักมาก
จนตอนนี้เรารู้สึกว่า เราเหมือนเป็นบ้า เจอเขาเราประสาทเสียจริงๆ
เราไม่อยากคุย ไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากยุ่งด้วย ไม่อยากรู้จักเลย
เราพยาามเก็บเงิน เพื่อจะย้ายออก แต่เราก็ติดที่ว่าเราต้องดูแลน้า ถึงเราเก็บเงินได้ เราก็ยังออกไปไม่ได้
เราจะไปเที่ยวไหน ซื้ออะไร เขาก็จะบอกมีเงินไปเที่ยว มือเงินซื้อของ แต่กับเขาให้ไม่ได้
ซึ่งเราไม่ได้เป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือย เราซื้อของที่จำเป็นสำหรับเรา นานๆทีเราจะซื้อ มือถือเราเก็บตังซื้อเองตั้งแต่เด็กทุกเครื่อง
เรารับจ็อบ ทำงานเซเว่น เก็บเงินซื้อของเองหมด เพราะขออะไร เขาไม่ได้เคยให้ เราก็ไม่ขอ แต่ถ้าคนอื่นขอเขาจะให้ตลอด
เรากลัวที่จะอยู่กับเขา เรากลัวที่จะพูดกับเขา
เราไม่อยากอยู่บ้าน เจอหน้า พอเขาหาเรื่อง เราก็ได้แต่หนีขึ้นมาบนห้อง ล็อกประตู
กลัวเขาตามขึ้นมาทุบประตู พังประตู มาตบมาตีเรา เหมือนตอนเด็กๆ ที่เขาเคยทำกับเรา แล้วเราก็หยุดร้องไห้ไม่ได้
ตอนเด็กๆ มีอยู่ช่วงนึงเราทะเลาะกับเขาบ่อยมาก จนเราปวดหัวเพราะเครียดมาก
เราไปหาหมอ หมอก็ส่งเราไปจิตเวช สุดท้ายจิตแพทย์บอกว่า คนที่ควรมาหาหมอ คือแม่เรา
เพราะสิ่งที่ทำให้เราเครียด คือแม่เรา
แต่แม่เราไม่ยอมมา ด่าว่าเราหาว่าเขาบ้า สุดท้ายเราก็ไม่ได้ไปหาจิตแพทย์อีกเลย
เราพยายามเปิดใจ ทำความเข้าใจว่าทำเขาเป็นแบบนี้ เราพยายามแล้ว
แต่เรารับไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้เราปวดหัวมาก แบบจะระเบิด แต่เราก็ไปไหนไม่ได้
เรากลายเป็นคนเก็บกด กลัวที่จะทำอะไรผิด ไม่กล้าที่จะทำ เป็นคนคิดมาก เป็นคนใช้เหตุผลเยอะเกินคนปกติ
เราอายุแค่ 22 แต่เพื่อนเราบอกว่าทำตัวเหมือนคนอายุ 30-40 เรากลายเป็นคนติดโกหก คือ ไม่ได้โกหกคนอื่น
แต่จะต้องโกหกครอบครัวตัวเอง เพราะว่าถ้าพูดความจริง ก็จะโดนด่า โดนว่า หรือไม่เชื่อ เราก็เลยพูดแต่ในสิ่งที่เขาต้องการได้ยิน
จนเราเองบางทีก็อึดอัด เห็นบ้านคนอื่นเขาไม่เป็นแบบนี้ พอมามองบ้านตัวเองก็เหนื่อยใจ
เรากลายเป็นคนที่เวลาปกติเราใจเย็นมาก แต่ถ้าเราโมโห เราจะอาละวาด โมโหรุนแรง ต่อยประตู ต่อยกำแพง ทำให้ตัวเองเจ็บ
ตะคอกคนอื่น คือ มันเป็นนิสัยแม่เรา ต่างกันแค่ เราไม่ทำร้ายคนอื่น เราทำตัวเอง จนเราเริ่มเกลียดตัวเอง ที่เป็นเหมือนแม่เรา
เรากลายเป็นคนอารมณ์แบบ เปลี่ยนไว คือ โมโห 3 วิ แล้วก็จะบังคับตัวเองให้ใจเย็นภายใน 3 วิ แล้วก็โมโหอีก
ตอนที่โมโหเราไม่มีสติ แต่มันก็จะเย็นลงด้วยสติ (งง) คือ โกรธง่ายหายง่าย มันแบบ เหนื่อยอ่ะ
มีอยู่ช่วงนึงไม่นานมานี้ เราไม่มีความสุขเลย ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่มีความสุข
ไปกินของที่ชอบ ดูหนัง ดูอะไรตลกๆ เรายังร้องไห้ได้ จนวันนึง อยู่ๆ เราก็คิดเรื่องฆ่าตัวตาย
ในหัวเรามีแต่เรื่องฆ่าตัวตาย เราคิดแต่วิธีที่เราจะตาย ซึ่ง .. มันทำให้เรามีความสุข
พอเราเริ่มรู้ตัวว่า เมื่อไรที่เราคิดวิธีตายของตัวเอง จินตนาการว่าจะฆ่าตัวเองยังไง แล้วเรามีความสุข
เราเลยโทรหาสายด่วนจิตแพทย์ เขาประเมินว่าเรามีแนวโน้มจะเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเราก็รู้ตัว
แต่เราก็ไม่ได้ไปหาหมอ เพราะเราโชคดีที่เรามีเพื่อน ที่เข้าใจเรา รับฟังเราอยู่ เราเลยผ่านช่วงนั้นมาได้
ตอนนี้มีบ้างที่เราอาจจะซึม ไม่มีความสุข อยากทำอะไร แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จินตนาการวิธีตายตัวเอง แล้วมีความสุข
เราไม่มีคำถามจะถามอะไรใคร แต่เราแค่อยากระบาย เผื่อตอนนี้หัวเราจะโล่งขึ้น
เราอาจจะได้โทรสายด่วนสุขภาพจิตอีก หรืออาจจะต้องไปหาจิตแพทย์เร็วๆ นี้
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ