เราอยากระบายในนี้ ที่ที่ไม่มีใครรู้จัก  เราเล่าปัญหาของเราให้คนรู้จักฟังไม่ได้ เพราะไม่อยากให้เค้ามาสมน้ำหน้า หรือมองครอบครัวเราไม่ดี  

      เราไม่อยากเล่าให้ครอบครัวฟัง เพราะเค้าไม่เข้าใจเรา เอาเเต่ด่าๆๆ บางทีด่าเรามากๆเราเก็บความโกรธมาลงที่ลูก  รู้ทั้งรู้ว่าลูกไม่ผิด แม่เป็นเเม่ที่เเย่มากกก  ทุกครั้งที่ทะเลาะกับที่บ้าน เราเลือกที่จะเงียบ เราทำงานให้ที่บ้านก็เหนื่อยมาก เงินได้น้อยมาก   แม่สุดเเสนจะท้อเเล้วลูก  แม่สงสารหนูที่เเม่ทำให้หนูเกิดมาลำบาก

     อยากไปจากที่นี่ ถ้าจะออกไปทำงานข้างนอก เเม่ไม่มีคนดูเเลหนู มันมืดไปหมด มองไม่เห็นอะไรเลย ต้องจมปลักอยู่ที่นี่ ที่ที่มีญาติก็เหมือนไม่มี มีพี่น้องก็เหมือนไม่มี  

     เราอดทนมานานมากๆ ทั้งๆที่อยู่กับพ่อเเม่เราเเท้ๆ  แต่กลับไม่รู้สึกอบอุ่น  สุดท้ายเเล้วแม่ก็ทำหนูไม่ลง ได้เเต่คิดว่าเเม่เป็นเเม่ที่เเย่ ไม่สามารถให้อะไรเหมือนคนอื่นๆ ขอโทษนะลูก

ป.ล. 1 เราอาจเขียนวกไปวนมา ในใจมันมีเยอะมาก เเต่ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง มันเยอะจนใกล้จะระเบิด

ป.ล. 2 แท็กผิดก็ขออภัยนะคะ

ป.ล.3 เรายังไม่ได้ยืนยันตัวตน ตั้งเป็นกระทู้สนทนาไม่ได้